Μαθαίνουμε γαλλικά, ας γνωρίσουμε και τη Γαλλία!!!
Στο βιβλίο των γαλλικών βρήκαμε μια φωτογραφία της Παναγίας των Παρισίων και αποφασίσαμε να ψάξουμε λίγο παραπάνω.
Μάθαμε, λοιπόν, ότι ο VICTOR HUGO έγραψε και ένα βιβλίο με τον ίδιο τίτλο ( η υπόθεσή του διαδραματίζεται γύρω και μέσα στην εκκλησία) το οποίο γυρίστηκε και ταινία.
«Η κάθε πλευρά, η κάθε πέτρα του άγιου αυτού μνημείου, δεν αντιπροσωπεύει μόνο μια σελίδα της ιστορίας της χώρας, αλλά επίσης της ιστορίας της επιστήμης και της τέχνης». Victor Hugo, «Notre Dame de Paris», 1831
Πρόκειται για έναν γοτθικό ναό, εντυπωσιακό αρχιτεκτονικά, το θεμέλιο λίθο του οποίου έβαλε το 1163 ο πάπας Αλέξανδρος Γ’.
Ο ναός βρίσκεται σε μια τοποθεσία που υπήρξε η καρδιά της πόλης από τους ρωμαϊκούς χρόνους, τότε που η Lutetia βρισκόταν εδώ, στο Île de la Cité. Η ανέγερσή του άρχισε το 1163 και ολοκληρώθηκε το 1345. Είναι ένα αρχιτεκτόνημα μεταξύ ρωμανικού και γοτθικού ρυθμού. Χτίστηκε από συντεχνίες μαραγκών, λιθοξόων, σιδηρουργών και υαλοποιών που δούλεψαν όλοι με το καθαρά μεσαιωνικό πνεύμα του κοινού θρησκευτικού έργου. Εδώ στέφτηκε αυτοκράτορας, στις 2 Δεκεμβρίου 1804, ο Ναπολέων Βοναπάρτης.
Τρεις επιβλητικές ασύμμετρες πύλες, στεφανωμένες με δυο πύργους ύψους 69 μ. αναπαριστούν (από αριστερά προς τα δεξιά) την Παρθένο Μαρία, την Τελική Κρίση και την μητέρα της Παναγίας, αγία Άννα. Τα αγάλματα, που ζωγραφίστηκαν το Μεσαίωνα, χρησίμευαν ως Βίβλος για τους αναλφάβητους. Τα γλυπτά των τυμπάνων και των αψίδων, εκτός από αυτά των υπέρυθρων της κεντρικής πύλης, είναι όλα αυθεντικά.
Οι πύργοι της μητρόπολης, με ύψος 69 μ., είναι προσβάσιμοι στο κοινό και προσφέρουν μια καταπληκτική θέα της πόλης. Δεν είναι ακριβώς συμμετρικοί, ο βορινός πύργος (αριστερά) είναι ελαφρώς πιο δυνατός και πιο φαρδύς από το νότιο.
Η στοά των Βασιλέων της πρόσοψης στεγάζει 28 αγάλματα ηγεμόνων του Βασιλείου του Ιούδα και του Ισραήλ που βασίλεψαν προ Χριστού.
Η νότια και η βόρεια πρόσοψη του εγκάρσιου κλίτους είναι στολισμένες με υπέροχους ρόδακες με καταπληκτικά βιτρώ, από τους πιο μεγάλους της Ευρώπης (διάμετρος: 13 μ.).
Ο βόρειος ρόδακας είναι αφιερωμένος στην Παλαιά Διαθήκη και ο νότιος στην Καινή Διαθήκη. Ο βόρειος ρόδακας χρονολογείται από τον 13ο αιώνα.
Υπάρχουν 14 παρεκκλήσια δεξιά και αριστερά του κεντρικού κλίτους. Ο ναός έχει μήκος 127 μ., 48 φάρδος και μπορεί να χωρέσει μέχρι 9.000 άτομα.
Στο βάθος του κλίτους, κάτω από τον ρόδακα, βρίσκεται το μεγάλο εκκλησιαστικό όργανο της εκκλησίας. Είναι ένα τεράστιο όργανο μουσικής που περικλείει πάνω από 8.000 σωλήνες που ο παίκτης κάνει να ηχούν με τη βοήθεια πέντε πληκτρολογίων (σαν να είχαμε πέντε πληκτρολόγια πιάνου το ένα πάνω στο άλλο!) και ένα σύστημα ποδόπληκρων. Κάθε σωλήνας λειτουργεί σαν ένα φλάουτο μέσα στο οποίο στέλνουμε αέρα για να παράγουμε ένα ήχο. Εδώ, υπάρχουν πάνω από 8.000, το πιο μεγάλο έχοντας πάνω από 10 μέτρα ύψος, και το πιο μικρό λιγότερο από ένα πόντο! Χρειάζεται λοιπόν μεγάλη ποσότητα αποθηκευμένου αέρα σε μεγάλα φυσερά για να ηχήσει το όργανο.
Ο νότιος πύργος του κτιρίου στεγάζει την καμπάνα «Emmanuel», την πιο παλιά της εκκλησίας, που ζυγίζει 13 τόνους. Είναι η καμπάνα που χτυπούσε ο Quasimodo, στο διήγημα του Βίκτωρος Ουγκώ.
Πενήντα μέτρα μπροστά από την είσοδο της Notre-Dame, βρίσκεται το χιλιομετρικό σημείο μηδέν των δρόμων που ξεκινούν από την πρωτεύουσα, το οποίο χρησιμοποιείται σαν σημείο αναφοράς για τον υπολογισμό αποστάσεων με τις άλλες πόλεις της Γαλλίας. Κατασκευάστηκε το 1924.
Gargouilles et Chimères
Une gargouille είναι το μέρος της υδρορροής που προεξέχει και χρησιμεύει να διώχνει τα νερά της βροχής μακριά από τους τοίχους. Το γλυπτό αυτό απεικονίζει μια μορφή ανθρώπου ή ζώου. Σύμφωνα με τον θρύλο, la gargouille ήταν ένας δράκος που ζούσε στους βάλτους του Σηκουάνα κοντά στην πόλη Rouen. Ο άγιος Romain νίκησε τον δράκο και αυτό το γεγονός εορταζόταν με μια παρέλαση στην πόλη στο τέλος της οποίας δινόταν χάρη σε ένα κρατούμενο. Αυτά τα γλυπτά συμβολίζουν, τους φύλακες, που κρατούν το Κακό μακριά από τον Οίκο του Θεού, και που υπενθυμίζουν στους πιστούς ότι η σωτηρία βρίσκεται μέσα σε αυτόν. Επίσης, καθώς το νερό είναι ένα μέσο εξαγνισμού, μπορούν να συμβολίσουν το ξέπλυμα των αμαρτιών, διώχνοντας τα βρώμικα νερά μακριά από το μνημείο. Ενώ τα γλυπτά των υδρορροών έχουν μια χρησιμότητα, οι Χίμαιρες, φανταστικά ή διαβολικά αγάλματα, έχουν καθαρά ένα διακοσμητικό ρόλο. Έχουν, όπως αυτά, την όψη φανταστικών και τρομακτικών ζώων, που σκυμμένα προς το έδαφος, μοιάζουν να τρέφονται από το θέαμα της ματαιότητας του κόσμου.
BYΖΙΩΤΗ ΦΩΤΕΙΝΗ – ΚΑΡΑΚΟΛΗ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ
ΚΑΡΑΚΟΛΗ ΖΩΗ – ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ ΕΥΤΥΧΙΑ
