Τον τελευταίο μήνα, όποιο μέσο επικοινωνίας και αν ανοίξουμε θα ακούσουμε εξελίξεις του πολέμου μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Μαθαίνουμε για οικογένειες με παιδιά που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους ώστε να μεταφερθούν σε ασφαλέστερες περιοχές, αφήνοντας πίσω φίλους, οικογένειες, πατρίδα που ενδέχεται να μην ξαναδούν.
Από τις ειδήσεις ακούμε για λεωφορεία που φεύγουν γεμάτα με κόσμο ο οποίος έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του μέσα σε λίγες ώρες, μη ξέροντας τι τον περιμένει εκεί που πηγαίνει, προβληματισμένος για το αύριο, αγχωμένος και συντετριμμένος για τους συμπολίτες που αφήνει πίσω, ελπίζοντας να τελειώσει γρήγορα αυτός ο εφιάλτης ώστε να γυρίσει στις συνήθειες του και στα πρόσωπα που αγαπά. Ακούσαμε παιδιά να αποχαιρετούν τους γονείς τους, είδαμε βρέφη να γεννιούνται μέσα σε καταφύγια περικυκλωμένα από βομβαρδισμούς, παρακολουθήσαμε άντρες και γυναίκες έτοιμους να πολεμήσουν ξέροντας ότι μπορεί και να πεθάνουν.
Πως μπορεί ένα παιδί αλλά ακόμη και ένας ενήλικος να το αισθάνεται όλο αυτό;
Τα μικρά παιδιά βλέπουν μια αθώα εκδοχή της κατάστασης χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνουν και δεν νιώθουν τίποτα, έχουν αρκετές απορίες και τον τελευταίο διάστημα το διαπιστώνω από τα αδέρφια μου που συνέχεια με ρωτούν «Γιατί γίνεται πόλεμος; Θα έχουμε και εμείς πόλεμο; Όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα πεθάνουν;» Αλλά τι πρέπει να τους απαντήσω σε αυτό όταν εγώ η ίδια δεν γνωρίζω και δεν είμαι σίγουρη για τίποτα. Ο περισσότερος κόσμος στενοχωριέται και λυπάται αυτούς τους ανθρώπους και είναι κάτι που επηρεάζει την καθημερινότητα τους και την διάθεση τους. Κάποιοι φοβούνται για την δική τους χώρα διότι μπορεί σήμερα να είναι η Ρωσία και η Ουκρανία, αύριο όμως μπορεί να είναι η πατρίδα τους σε κίνδυνο.
Ελπίζω όλο αυτό να έχει αίσιο τέλος και εύχομαι πραγματικά να μην χρειαστεί να πεθάνει και άλλος κόσμος για να καταλάβουμε ότι ο πόλεμος δεν είναι λύση και πως μπορεί να μην εμπλεκόμαστε άμεσα σε αυτόν αλλά σίγουρα μας επηρεάζει όλους!
Φιλαρέτη Κωστάκη
