«Το Μαύρο Πρόβατο», Νιάκα Σοφία
Είναι δύσκολο να ζεις
πιστεύοντας πως εσύ είσαι αλλιώτικη
κι όλοι οι άλλοι μοιάζουν ίδιοι —
μια ευθεία γραμμή σε ξένο χαρτί.
Γεννήθηκα μ’ αυτό το βάρος,
να νιώθω λάθος
σ’ έναν κόσμο που φωνάζει “σωστός”.
Και τώρα, κάθε μου ανάσα
μοιάζει με εξομολόγηση που δεν ακούει κανείς.
Το καρδιογράφημά μου κουράστηκε να παλεύει.
Μια γραμμή μονάχα μένει,
ούτε πάνω ούτε κάτω —
σαν να φοβάται κι αυτό να νιώσει.
Ήμουν κάποτε χρώματα.
Το κίτρινο που γελούσε,
το μπλε που ονειρευόταν,
το μωβ που έκρυβε τρυφερότητα.
Τώρα βλέπω μόνο μαύρο —
κι αυτό μ’ έχει μάθει να σιωπώ.
Δεν έχω κουράγιο,
δεν έχω ελπίδα —
μα έχω ακόμη τη σκέψη
πως ίσως, κάπου,
κάποιος θα δει πως το μαύρο
είναι απλώς χρώμα
που περιμένει λίγο φως για να γίνει γκρι.
