«Συγγνώμη, μικρέ μου εαυτέ», Νιάκα Σοφία
Συγγνώμη, μικρέ μου εαυτέ.
Δεν σε φύλαξα.
Άφησα τον κόσμο να σε ποδοπατήσει,
να σε κάνει να πιστέψεις
πως η τρυφερότητα είναι αδυναμία.
Σου ’ταξα αστέρια
και σου έδωσα νύχτες χωρίς φως.
Σου ’ταξα αγάπη
μα περίμενα να τη φέρουν οι άλλοι.
Εγώ… σε ξέχασα.
Σε είδα να κλαις στη γωνιά,
να μαζεύεις τα παιχνίδια σου
σαν θραύσματα απ’ την ψυχή σου,
κι εγώ δεν μίλησα.
Φοβήθηκα να σε κοιτάξω,
γιατί στα μάτια σου είδα εμένα.
Τώρα σε ψάχνω.
Έφαγα τον κόσμο να σε βρω —
μόνο κομμάτια σου σκορπισμένα,
ένα χαμόγελο θαμπό,
μια φωνούλα που ξεψυχά στη σιωπή.
Βρήκα την καρδούλα σου,
κολλημένη σε χίλια κομμάτια.
Κι όταν την σήκωσα στα χέρια μου,
έσπασε.
