Απόσπασμα
Γιάννη Ρίτσου, «Ειρήνη»
Τ΄ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.
Τ΄ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ΄ τα δέντρα,
είναι η ειρήνη.
Ο πατέρας που γυρνάει τ΄ απόβραδο μ΄ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ΄ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
κ΄ οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κ΄ ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.
Τότε που τα στάχυα γέρνουν τόνα στ΄ άλλο λέγοντας: το φως το φως, το φως,
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως
είναι η ειρήνη.
Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας.
Μονάχα αυτό.
Τίποτ΄ άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ΄ αλέτρια που χαράζουν βαθειές αυλακιές σ΄ όλη τη γης
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη. Τίποτ΄ άλλο. Ειρήνη.
ΑΘΗΝΑ, Γενάρης 1953
Από τη συλλογή Αγρύπνια (1941-1953)
[πηγή: Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα 1930-1960, Β΄ τόμος, Εκδόσεις «Κέδρος», Αθήνα 1961, σ. 173-175]
