Στις 12 Οκτωβρίου 1944, ημέρα Πέμπτη, οι Γερμανοί υποστέλλουν τη σημαία τους από την Ακρόπολη στις 9:45 το πρωί, ενώ την ίδια στιγμή τμήμα του γερμανικού στρατού καταθέτει στεφάνι στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Η Αθήνα είναι και πάλι ελεύθερη, ύστερα από 1.264 μέρες Κατοχής.
Πριν ακόμα οι τελευταίοι Γερμανοί εκκενώσουν την πόλη, ο αθηναϊκός λαός ξεχύνεται στους δρόμους σε ένα αυθόρμητο ξέσπασμα και η Αθήνα κατακλύζεται από ελληνικές και συμμαχικές σημαίες (αγγλικές, σοβιετικές, αμερικανικές).
Ακόμα και την ίδια στιγμή που χιλιάδες άτομα γιόρταζαν την Απελευθέρωση οι Γερμανοί προσπάθησαν να υπονομεύσουν και να καταστρέψουν βιομηχανικές υποδομές γύρω από την Αθήνα. Η πρακτική της «καμένης γης» θα συνεχιστεί σε όλες τις πόλεις από τις οποίες υποχώρησαν οι Γερμανοί.
(https://freeathens44.org/ - ΙΣΤΟΡΙΚΟ – Η απελευθέρωση της Αθήνας)
Μπήκα άθελά μου στο ρυθμό που επικρατούσε γύρω μου. Τι κάναμε δηλαδή; Μα απλό πράγμα: χαιρόμαστε και δεν ξέραμε πως να εκφράσουμε τον ενθουσιασμό μας […] Κάποια στιγμή σταμάτησε ο θόρυβος. Ποιος έδωσε το σύνθημα; Ακίνητοι ψάλλουμε τον Εθνικό Ύμνο. Τρεμάμενες από τη συγκίνηση φωνές. Συμφωνία μέσα στην παραφωνία […] Κι έπειτα πάλι πανζουρλισμός […] Η παρέλαση συνεχίζεται. Η αποθέωση του αυθορμητισμού. Να ρωτήσω κάποιον τι αισθανότανε; […] Ήμουνα βέβαιος για την απάντηση: θα έψαχνε να σκεφθεί, να δώσει μια συγκεκριμένη απάντηση. Θα ερευνούσε. Η απάντηση όμως θα ήτανε: Τίποτα […] Αυτό το τίποτα, τα έλεγε όλα […] Τίποτε λοιπόν! Τώρα μας ενδιαφέρει να ζήσουμε τη μεγάλη μέρα.
Κώστας Παράσχος, Η απελευθέρωση, Αθήνα 1983.
(https://freeathens44.org/ – ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ – ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ)
(Φωτογραφία: Απελευθέρωση της Αθήνας, 1944 – Βικιπαίδεια)
