«Το τραγούδι του Αχιλλέα» της Αναστασίας Κωνσταντινοπούλου Β3

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ

Και όπως έλεγαν οι ποιητές, ήταν το άλλο μισό της ψυχής του. Το συμπλήρωμα, θα έλεγε κανείς. Δεν είχε τι να κάνει την φήμη και τις τιμές αν δεν είχε πια εκείνον · ζωντανό, με τα μάτια σκούρα μα γεμάτα ζωή και λάμψη, να τον διαπερνούν, γνωρίζοντας το πάντα για αυτόν. Ο Αχιλλέας δεν ζητούσε τίποτα, παρά να είχε αυτόν κοντά του. Εκείνον που εμπιστευόταν από τον εαυτό του πιο πολύ· εκείνον που γνώριζε από όλους πιο καλά.

Κι ο Αχιλλέας δεν θα μπορούσε πια να τελειώσει το τραγούδι του. Γιατί θα έμενε ατελείωτο. Γιατί ο Πάτροκλος ήταν το τραγούδι του· που ήταν από όλα το ομορφότερο. Εκείνο που τόσο έντονα αντηχούσε στα αυτιά τους, κάτω από ενός δέντρου την ήσυχη σκιά. Εκείνο που έφερνε γαληνή, που έμοιαζε αιώνια. Εκείνο που ταξίδευε από την γη· και το άκουγαν τα πτηνά και ζήλευαν τη χάρη του. Εκείνο που ταξίδευε από τον ουρανό· και οι θεοί το άκουγαν και γέμιζαν χαρά. Κι εκείνο που διάβαινε της θάλασσας τα νερά, σαν ιχθύς γοργός · μέχρι να φτάσει στα αυτιά της Θέτιδας. Το άκουγε κι εκείνη, και έλαμπαν τα σκοτεινά της μάτια.

Ήταν το τραγούδι του το πιο αγαπητό, το πιο περήφανο. Που από όλα ξεχώριζε, που του έδινε ζωή. Κι ανάμεσα στα ατέλειωτα τραγούδια, σκέφτεται ο Αχιλλέας σιωπηλά, και στους χαμένους στίχους που ξέχασε στον δρόμο για την Τροία, εκείνους που δυσεύρετοι σκορπίστηκαν στον άνεμο, που σε πέπλο τους τύλιξε παίρνοντας τους μαζί του, δεν υπήρχε ένα τόσο σημαντικό όσο εκείνος.

Κι αν αυτό σήμαινε πως το τραγούδι του θα έμενε μισερό, όπως και εκείνα που του έκλεψε ο άνεμος; Ο Αχιλλέας είχε πια μείνει μοναχά με τα άρματα του. Νέα, γυαλισμένα και δυνατά, έτοιμα για την πρώτη τους χρήση. Από τα περίτεχνα χέρια του Ήφαιστου, είχε ακούσει τη Θέτιδα να λέει. Είχε μείνει με παρά τα άρματα του· με τα όποια μπορούσε μοναχά να σκοτώσει.

Και την 27η μέρα, θα έπαιρνε την ζωή εκείνου που πήρε την δική του. Γιατί ο Πάτροκλος ήταν η ζωή του.

(Βασισμένο στο βιβλίο «Το Τραγούδι του Αχιλλέα» της Madeline Miller)