Μια φορά και ένα καιρό, βαθιά μέσα στο δάσος υπήρχε μια ζούγκλα, μια ζούγκλα με πολλά ζώα που ήταν όλα πολύ αγαπημένα, για την ακρίβεια σχεδόν όλα… Ας τα πάρουμε όμως απ’ την αρχή Πολύ πιο παλιά, χρόνια πριν, σε εκείνον τον τόπο ζούσαν μόνο λιοντάρια. Υπήρχε ο βασιλιάς των λιονταριών και η βασίλισσα, όλα τα λιοντάρια ήταν πολύ δεμένα μεταξύ τους και υποστήριζε το ένα το άλλο. Μετά από πολύ καιρό η βασίλισσα γέννησε ένα μικρό λιονταράκι. Όσο αυτό μεγάλωνε του έλεγαν οι γονείς του πως όταν εκείνοι φύγουν, αυτός θα είναι ο επόμενος βασιλιάς. Του έλεγαν επίσης ότι τα λιοντάρια είναι τα πιο δυνατά ζώα στη ζούγκλα και τα πιο όμορφα. Με το πέρασμα των χρόνων ξεκίνησαν να έρχονται στη ζούγκλα και άλλα διαφορετικά ζώα.
Κάποια μέρα οι γονείς του μικρού λιονταριού αποφάσισαν να φύγουν μακριά επειδή το λιονταράκι τους ήταν πια έτοιμο να ζήσει μόνο του. Πριν όμως η βασίλισσα φύγει είπε στο μικρό της «Να θυμάσαι παιδί μου, ό, τι και αν γίνει, τα λιοντάρια είναι τα πιο δυνατά από όλα τα άλλα» και έφυγε. Από εκείνη τη μέρα και μετά το λιοντάρι έγινε ο Βασιλιάς όλων των ζώων.
Μια μέρα λοιπόν, εκεί που η καμηλοπάρδαλη, η ζέβρα και ο ελέφαντας έπαιζαν μπάλα, παρατήρησαν τον βασιλιά τους να κάθεται μόνος του, η καμηλοπάρδαλη λοιπόν τον πλησίασε με σκοπό να έρθει μαζί τους να παίξουν. Εκείνη τη στιγμή που πήγε λίγο κοντά του, εκείνος φώναξε με άσχημο τρόπο «φύγε!» και η καμηλοπάρδαλη προσπάθησε να του πει με ευγενικό πάντα τρόπο τον λόγο που πήγε κοντά του, αλλά αυτός απάντησε φωναχτά «Όχι, δεν πρόκειται να έρθω να παίξω με εσένα με τον ψηλό άσχημο λαιμό, ούτε με κανένα άλλο άσχημο ζώο, προτιμώ να κάτσω εδώ μόνος μου και να κοιτάω τον πανέμορφο εαυτό μου στον καθρέφτη!» και η καμηλοπάρδαλη έφυγε στεναχωρημένη.
Την άλλη μέρα όπως συνήθως το λιοντάρι ήταν μόνο του. Εκείνη την φορά ο ελέφαντας προσπάθησε να τον πλησιάσει για να πάνε μαζί ένα όμορφο περίπατο, αλλά μάταιος ο κόπος αφού το λιοντάρι φώναξε πάλι δυνατά «Όχι, δεν θα έρθω να παίξω με εσένα με την μεγάλη κοιλιά και τα μεγάλα άσχημα αυτιά ούτε με κανένα άλλο άσχημο ζώο, προτιμώ να κάτσω εδώ μόνος μου να χτενίσω την πλούσια χαίτη μου» και ο ελέφαντας έφυγε δυσαρεστημένος.
Την τρίτη και τελευταία προσπάθεια την έκανε η ζέβρα την επόμενη μέρα για να πει στο μοναχικό λιοντάρι να πάνε μαζί να παίξουν μπάλα, αλλά την έδιωξε ξανά λέγοντας «Όχι, δεν θα έρθω να παίξω με σένα με το άσχημο μουντό χρώμα ούτε με κανένα άλλο άσχημο ζώο» και η ζέβρα έφυγε κλαίγοντας.
Το λιοντάρι από εκείνη τη μέρα έμενε μόνο του αφού κανείς δεν πήγαινε να του μιλήσει ξέροντας ότι θα τους προσβάλλει και θα τους διώξει. Έτσι λοιπόν όταν κάποτε έγινε στη ζούγκλα ένα μεγάλο πάρτι, πήγε και το λιοντάρι. Όλοι χορεύανε, τρώγανε, γελούσαν όλοι μαζί και το λιοντάρι ήταν μόνο του! Κάποια στιγμή το λιοντάρι ένιωσε μοναξιά, πήγε λοιπόν κοντά στα άλλα ζώα και είπε «Μάλλον κατάλαβα ότι η φιλία είναι πιο σημαντική και πιο όμορφη από την χαίτη μου» όλοι έτρεξαν κοντά του και τον αγκάλιασαν και χόρεψαν μαζί. Από δω και πέρα το λιοντάρι κατάλαβε ότι οι φίλοι είναι το πιο σημαντικό πράγμα.
Όντως η φιλία ειναι σημαντικη και το παραμυθι πολυ ομορφο!