Το νόημα των Χριστουγέννων, που έχει χαθεί μέσα από μεγάλα φαγοπότια, υπέρλαμπρους στολισμούς καταναλωτική μανία και επίσημα ρεβεγιόν, έψαχνα να βρω τα τελευταία χρόνια.
Κάτι που να μου θυμίζει το ταπεινό βρέφος,την προσμονή να χτυπήσει το κουδούνι και ν’ ακούσω για τη γέννηση του Θεανθρώπου από τις γλυκές φωνούλες των παιδιών που χαμογελούσαν, ήταν ευτυχισμένα ακόμα κι αν τους έδινες μία καραμέλα, ένα κουλούρι. Εκείνο όμως που γέμιζε την ψυχή μου, ήταν η πρόσκληση που έκανα στη μοναχική γειτόνισσα να φάει μαζί μας. Αυτή την υποχρέωση (παρόλο που ήμουν η πιο μικρή) την είχα αναλάβει εγώ, γιατί ήξερα πως δεν θα μου χαλάσει το χατίρι.
Αφορμή λοιπόν για το ζωντάνεμα όλων αυτών των συναισθημάτων στάθηκε η παρότρυνση της καθηγήτριάς μου να πάω παραμονές Χριστουγέννων σε μία φιλανθρωπική εκδήλωση, που κάνανε μαθητές γυμνασίου σε διπλανή πόλη. Είχα χρόνια να παραστώ σε κάτι παρόμοιο και πίστευα ότι όλα αυτά για τα σημερινά παιδιά έχουν ξεφτίσει, έχουν αλλοιωθεί. Διαψεύστηκα όμως από την πρώτη στιγμή. Είδα διάθεση ,αγάπη και μεράκι απίστευτο. Η έναρξη έγινε με την υπέροχη παιδική χορωδία της περιοχής ,με τραγούδια που ομολογώ δεν είχα ξανακούσει. Στη συνέχεια ένα μοναδικό βίντεο με τους αγγέλους που έστειλε ο Θεός στη γη, που δεν ήταν άλλοι από παιδιά με ιδιαιτερότητες και σπάνιες παθήσεις. Ένα μήνυμα που κυριολεκτικά μ’ έκανε να δακρύσω. Ακολούθησαν δύο σκετς, το ένα με χιουμοριστικό περιεχόμενο και το άλλο εξέφραζε τους προβληματισμούς των νέων για τη μεγάλη αυτή γιορτή της αγάπης. Μέσα από τα λόγια τους, κατάλαβα ότι τίποτα δεν έχει χαθεί, μπορούμε να ελπίζουμε ακόμα ότι ο Χριστός γεννιέται κάθε φορά στις καρδιές μας, αρκεί να μην παρασυρόμαστε από τις υπερβολές της κάθε εποχής. Αφού έκλεισε η γιορτή με τις ευχαριστίες των καθηγητών για την προσπάθεια των παιδιών, μας περίμενε ένας υπέροχος μπουφές με εδέσματα που είχαν προσφέρει γονείς και δάσκαλοι. Το καλύτερο όμως σας το άφησα για το τέλος.
Η αίθουσα είχε γεμίσει από χειροποίητα δώρα που είχαν φτιάξει όλοι μαζί, με σκοπό τα έσοδα να διατεθούν σε οργανώσεις και σε συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη. Κανείς δεν έφυγε χωρίς να βοηθήσει, χωρίς να συμμετάσχει και ιδιαίτερα χωρίς να λάβει ψυχική ανάταση από το μεγαλείο που δώσανε τα παιδιά σ ’αυτή την γιορτή.
Το πνεύμα των Χριστουγέννων δε χάθηκε, είναι εδώ, τρανή απόδειξη οι νέοι αυτοί, που αφιέρωσαν τόσες ώρες για να μας δώσουν παράδειγμα ανθρωπιάς και αγάπης.
Παρασκευή Κολοπήλιου
Μαθήτρια Β΄τάξης
