Όταν τον περασμένο Οκτώβριο πέρασα την πόρτα του Εσπερινού Λυκείου Βόλου για να αναλάβω υπηρεσία, ένιωσα να με κατακλύζουν διάφορα συναισθήματα. Πρώτα ήρθαν στο μυαλό μου τα χρόνια που ως μαθήτρια του 8^ου Γυμνασίου Βόλου περπατούσα στο ίδιο προαύλιο, στις ίδιες τάξεις με αθώες σκέψεις, αγωνίες κι ελπίδες για το μέλλον, φορτώνοντας το μυαλουδάκι  μου με γνώσεις, που οι καλοί μας καθηγητές με πολλή αγάπη προσπαθούσαν να μας μεταδώσουν μαζί με αξίες, πίστη σε ανώτερα ιδανικά και αρχές.

Μια φιλοσοφική ορμή γεννήθηκε μέσα μου που εξαντλήθηκε σε  σύντομες κοινότυπες αλήθειες όπως: «πόσο σύντομη είναι η ζωή» και «πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός» μέχρι να διασχίσω τον  διάδρομο ως το γραφείο του  διευθυντή κ. Αποστολάκη.  «Από μαθήτρια καθηγήτρια», σκέφτηκα. « Δεν είναι κι άσχημα» και προχώρησα. Είναι αλήθεια πως η φιλοσοφία μας κάνει λίγο μελαγχολικούς κι εγώ εκείνη τη στιγμή χρειαζόμουν λίγη αυτοπεποίθηση για να αντιμετωπίσω την πρόκληση ενός νέου, «διαφορετικού» σχολείου.

Το καλωσόρισμα θερμό από τον διευθυντή και από  τους συμπαθέστατους συναδέλφους, όμως η αγωνία, κυρίως για το τι είδους μαθητές   παρακολουθούν το εσπερινό, μάλλον ήταν έκδηλη στο πρόσωπό μου, γι’ αυτό και ο διευθυντής, έχοντας πείρα από παρόμοιους «πρωτάρηδες», με καθησύχασε: «είναι καλά παιδιά με στόχους και αποφασιστικότητα, δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα».

Με ανακούφιση άκουσα τα λόγια του και γρήγορα με την προσωπική μου εμπειρία επιβεβαίωσα πως δεν ισχύει η παροιμία «της νύχτας τα καμώματα…» για το εσπερινό Λύκειο. Το αντίθετο μάλιστα: το λιγοστό φως, οι μελωδίες από τον ναό της Παναγίτσας-Τρύπας που χαϊδεύουν τα αυτιά μας πολύ συχνά, τα χρώματα του δειλινού , καθώς ο ήλιος βυθίζεται στη θάλασσα δίνουν έναν  ρομαντισμό στην ιεροτελεστία της μάθησης, όπου εικοσάχρονα εργαζόμενα παιδιά συναντούν κουρασμένες μητέρες και σοφές γιαγιάδες με έναν κοινό στόχο: το ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΟ. Κι όταν επιτέλους κρατήσουν το χαρτί στα χέρια τους περήφανα θα αναφωνήσουν: «Ναι, νύχτα το πήρα το δίπλωμα!». Γιατί αυτοί οι μαθητές έχουν γνήσιο χιούμορ.

Αλήθεια, τι κακό έχει η νύχτα; Στο σκοτάδι της τουρκοκρατίας τα ελληνόπουλα κράτησαν άσβηστο το φως της γνώσης κρυφά σε κάποιο μοναστήρι ή εκκλησιά για να μη χάσουν την εθνική τους συνείδηση και γίνουν έρμαια των τυράννων (και πράγματι ο ίδιος κίνδυνος παραμονεύει πάντα για τον αμόρφωτο άνθρωπο). «Το σχολείο φωτίζει τους ανθρώπους», όπως σοφά δίδασκε ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Και κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να φωτίζει τη ζωή του και να έχει  μια δεύτερη ευκαιρία να φτάσει στην πολυπόθητη «Ιθάκη» του τραγουδώντας το παιδικό τραγουδάκι «φεγγαράκι μου λαμπρό…»

Κυριάκου Ελένη

                                                                                                                                                                                                                                  Φιλόλογος