Από τον Ανδρέα Βαρυπάτη, μαθητή του Γ1
Τα τελευταία χρόνια η κρίση στέγασης στην Ελλάδα έχει εξελιχθεί σε ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα που επηρεάζει άμεσα τη ζωή χιλιάδων νέων. Ιδιαίτερα για τους φοιτητές, το να βρουν οικονομικά προσιτή και αξιοπρεπή στέγη κοντά στη σχολή τους αποτελεί πλέον πρόκληση, συχνά αξεπέραστη.
Σε πολλές πόλεις με πανεπιστημιακά ιδρύματα, οι τιμές των ενοικίων έχουν εκτοξευθεί, ενώ οι διαθέσιμες φοιτητικές εστίες είναι περιορισμένες και δεν καλύπτουν τις ανάγκες. Ως αποτέλεσμα, πολλοί νέοι αναγκάζονται είτε να διαμένουν πολύ μακριά από τις σχολές τους, με αυξημένα κόστη μετακίνησης και ψυχολογική πίεση, είτε ακόμα και να εγκαταλείπουν τις σπουδές τους, για να αποφύγουν να ασκήσουν ακόμα περισσότερη οικονομική ή ψυχολογική πίεση είτε στους ίδιους, είτε στις οικογένειές τους. Η φοιτητική ζωή, που θα έπρεπε να είναι μια περίοδος δημιουργίας, αυτονομίας και εμπειριών μετατρέπεται σε πηγή άγχους και απογοήτευσης.
Η πολιτεία οφείλει να δράσει αποφασιστικά. Απαιτείται η ενίσχυση των φοιτητικών εστιών, η επιδότηση ενοικίων για χαμηλά εισοδήματα, αλλά και η ρύθμιση της βραχυχρόνιας μίσθωσης που έχει μειώσει τα διαθέσιμα σπίτια προς ενοικίαση. Παράλληλα οι δήμοι και τα πανεπιστήμια μπορούν να συνεργαστούν, ώστε να αξιοποιήσουν ανεκμετάλλευτα κτίρια για δημιουργία νέων κατοικιών.
Εν κατακλείδι, η στέγαση δεν είναι πολυτέλεια, είναι δικαίωμα. Κάθε νέος πρέπει να έχει τη δυνατότητα να σπουδάσει και να χτίσει το μέλλον του, χωρίς να σκοντάφτει σε εμπόδια που θα μπορούσαν να είχαν προβλεφθεί και αντιμετωπιστεί. Εξάλλου, μια κοινωνία που επενδύει στη μόρφωση των νέων της είναι μια κοινωνία που προοδεύει.
