Προσφυγική κρίση: Με τη ματιά ενός νέου

po8_2 - Αντιγραφή

Ελένη Γκούρα Β΄1

Αν κάποιος από εμάς συντονιστεί στους εθνικούς ραδιοσταθμούς και τα τηλεοπτικά κανάλια, καθώς και στα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία θα βρεθεί μπροστά σε έναν καταιγιστικό ρυθμό δραματικών εικόνων που αποτυπώνουν το δράμα των προσφύγων. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η σημερινή προσφυγική κρίση που αντιμετωπίζει η Ευρώπη είναι πρωτοφανούς έντασης και έκτασης. Μαζικές ροές προσφύγων και μεταναστών καταφτάνουν με ραγδαίους ρυθμούς καθημερινά, χωρίς να πτοούνται από τις αντίξοες καιρικές συνθήκες. Αυτό το φαινόμενο όμως δεν είναι καινούριο. Αρκετοί Μικρασιάτες Έλληνες βλέπουν στα μάτια των πεινασμένων μικρών Σύρων να καθρεπτίζονται οι πρόγονοί τους, οι οποίοι κυνηγημένοι από τον πόλεμο αναζητούσαν τη σωτηρία τους στην Ελλάδα. Όπως και οι Μικρασιάτες, έτσι και οι σημερινοί πρόσφυγες είναι άνθρωποι σαν και “μας, σαν τον καθένα μας, που έγιναν θύματα πολέμου και ταυτόχρονα εκμετάλλευσης, που ξέφυγαν από τα “ανθρωποφάγα” κύματα και είδαν τη μανία του Αιγαίου να καταπίνει τις οικογένειές τους και τους φίλους τους.

Όμως η τραγωδία των προσφύγων δεν αγγίζει μόνο τους Μικρασιάτες, αλλά και κάθε Έλληνα, μιας και η χώρα μας αποτελεί γέφυρα για να φτάσουν σε χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Συνεπώς, το απαιτητικό έργο της υποδοχής τους είναι αναγκασμένοι να εκπληρώσουν πρώτα οι Έλληνες των ακριτικών νησιών του Αιγαίου. Το πνεύμα της φιλοξενίας που από την εποχή του Ξένιου Δία χαρακτηρίζει τους Έλληνες, προκαλεί θαυμασμό στη διεθνή κοινότητα και ωθεί πολλούς Ευρωπαίους πολίτες να συνδράμουν εθελοντικά στην προσπάθεια των νησιωτών. Μιλώντας με εθελοντές που βρέθηκαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Λέσβου και της Ειδομένης, συγκινήθηκα από την προθυμία νέων ανθρώπων να βοηθήσουν τους πρόσφυγες. H αλληλεγγύη που δείχνουν οι Έλληνες νησιώτες, η αρωγή των εθελοντών και η αυταπάρνηση τους είχε ως αποτέλεσμα να προταθούν και για Νόμπελ Ειρήνης, αφού σήκωσαν στους ώμους τους το βάρος της υποδοχής με σεμνότητα και διακριτικότητα.

Οι καθημερινοί αυτοί ήρωες, μας υπενθυμίζουν με τις πράξεις τους τη σημασία της αλληλοϋποστήριξης και του καθήκοντος, και συντηρούν τη φλόγα της υπερηφάνιας για την ελληνική τους καταγωγή. Είναι άνθρωποι όπως η Αιμιλία Καμβύση, μία από τις τρεις γυναίκες της πασίγνωστης φωτογραφίας με τις γιαγιάδες που φροντίζουν τα προσφυγόπουλα. Είναι ο Στρατής Βαλιαμός, ψαράς ο οποίος χρόνια τώρα διασώζει πρόσφυγες που επιχειρούν το συχνά επικίνδυνο ταξίδι από τα μικρασιατικά παράλια. Είναι αυτοί οι απλοί άνθρωποι που μας κάνουν να πιστεύουμε στη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής και στο μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης.

Την ώρα που κινήματα υποστήριξης και συμπαράστασης κάνουν την εμφάνισή τους στην Ευρώπη και κράτη-μέλη της Ένωσης, όπως η Γερμανία καλωσορίζουν τους πρόσφυγες στη χώρα τους, δυστυχώς Ευρωπαίοι ηγέτες όπως ο Ούγγρος πρωθυπουργός αρνούνται ανερυθρίαστα και κατηγορηματικά να υποδεχτούν πρόσφυγες και μετανάστες στη χώρα τους. Η Σλοβακία, η Ρουμανία, η Τσεχία, η Δανία, στέκονται στο πλευρό της Ουγγαρίας που μάλιστα κατασκεύασε και φράκτη για να κρατήσει μακριά τις προσφυγικές ροές. Αξίζει εδώ να θυμηθούμε και τι λέει ο Διονύσιος Σολωμός στον Ύμνο στην Ελευθερία, “Μοναχή το δρόμο επήρες και εξανάλθες μοναχή, /δεν ειν” εύκολες οι θύρες έαν η χρεία ταις κουρταλή”. Η προσωποποιημένη Ελευθερία του Σολωμού, αφού απευθύνθηκε σε πολλούς για να τη βοηθήσουν, έμεινε με το χέρι μετέωρο, αφού η ανθρωπιά απουσιάζει από τις καρδιές των ανθρώπων, όταν κάποιος αδύναμος τους απευθύνει έκκληση για βοήθεια. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα. Ως πότε όμως; Ως πότε θα αφήνουμε ακραίες εκφράσεις ισλαμοφοβίας, ξενοφοβίας και ρατσισμού να ξεριζώνουν από μέσα μας την ανθρωπιά και τη συμπόνια; Πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς θα ένιωθαν οι άνθρωποι που αποπέμπουν με σκαιότητα τους Σύρους και Αφγανούς πρόσφυγες αν βρίσκονταν στη θέση τους. Πώς θα τους φαίνονταν τότε, αν φτάνοντας στην Ευρώπη τα όνειρα τους κατακρημνίζονταν, επειδή η αίτησή τους για άσυλο θα απορρίπτονταν, μόνο και μόνο επειδή ήταν αλλόδοξοι; Τέτοιες ακραίες αντιδράσεις ως ευαισθητοποιημένη πολίτης με εξοργίζουν.
«Μαμά να ξέρεις ότι σ” αγαπώ». Το συγκινητικό αυτό μήνυμα βρέθηκε γραμμένο επάνω σε ένα από τα σωσίβια που χρησιμοποιούν πρόσφυγες και μετανάστες για να περάσουν διαμέσου της Μεσογείου στην Ευρώπη. Κάθε σωσίβιο φέρει το βάρος της διάσωσης των ανθρώπων που προσπαθούν να ξεφύγουν από τον εφιάλτη του πολέμου και αναζητούν μια καλύτερη ζωή. Ας δουν λοιπόν οι λαοί και οι ηγέτες της Ευρώπης το δράμα αυτό με πιο ευαίσθητη ματιά, ας αφήσουν κατά μέρος τις συνθήκες και τα νομοσχέδια.Γιατί παρά τις προσπάθειες των εθελοντών, το προσφυγικό δεν μπορεί να επιλυθεί χωρίς την οργανωμένη προσπάθεια της Ε.Ε και τον καυτηριασμό της πληγής που ταλαιπωρεί την ανθρώπινη συνείδηση, τον αιματηρό πόλεμο στη Συρία.

*Με αυτό το άρθρο έλαβε συμμετοχή το σχολείο μας στο διαγωνισμό της εφημερίδας <<ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ>>(2015-2016)

Σχολιάστε

Top