Αν ήμουν ένα μικρό άδειο πλαστικό μπουκάλι ποια θα ήθελα να είναι η ζωή μου;
«Το μήνυμα ενός μικρού άδειου πλαστικού μπουκαλιού»
Γεια σας! Είμαι ο Κωνσταντίνος, ένα μικρό άδειο πλαστικό μπουκάλι. Αυτή τη στιγμή
βρίσκομαι μέσα σε ένα βρόμικο πράσινο κάδο σκουπιδιών. Θα σας διηγηθώ την ιστορία
μου.
Καταρχήν να σας πω ότι δεν ήθελα να γεννηθώ. Είμαι ακόμη ένα προϊόν από πλαστικό
υλικό, που επιβαρύνει το περιβάλλον. Δημιουργήθηκα μέσα σε ένα εργοστάσιο που τα
καυσαέριά του μολύνουν την ατμόσφαιρα. Στο τέλος με γέμισαν με νερό. Δε θα σας πω την
εταιρεία, μην κάνουμε και διαφήμιση. Μετά, με άλλα έντεκα αδέρφια μου, μας τύλιξαν
μαζί με ένα νάιλον. Με φορτηγό μεταφερθήκαμε σε ένα σούπερ μάρκετ και μας έβαλαν στα
ράφια. Αφού μας τακτοποίησαν, είπα κι εγώ να το χαρώ. Καμαρωτός καμαρωτός έδειχνα το
νερό μου! Ξαφνικά ένα χέρι με άρπαξε και με έβαλε μέσα σε ένα καλάθι. Από
πάνω μου έπεφταν πολλά άλλα προϊόντα. Έπειτα με τοποθέτησε μέσα σε μία νάιλον
σακούλα μαζί με κάποια από τα προϊόντα που ήμασταν μαζί στο καλάθι. Αυτό δεν μου
άρεσε καθόλου, αλλά είπα να το εκμεταλλευτώ και να κάνω νέες γνωριμίες. Όμως ένα άλλο
χέρι πιο μικρό με πήρε και με έβαλε σε μία σχολική τσάντα. Το παιδί αυτό στο σχολείο
έπινε λίγο λίγο το νερό μου. Τις τελευταίες σταγόνες τις ήπιε πηγαίνοντας στο σπίτι του και
με πέταξε στον δρόμο. Βρέθηκα σε μία άκρη μέσα σε κάτι παλιόνερα. Άξαφνα ένα πόδι με
κλώτσησε, στη συνέχεια ένας σκύλος με δάγκωσε, ύστερα με πάτησε ένα αυτοκίνητο και
τέλος ένας δυνατός αέρας με έριξε στη θάλασσα. Ευτυχώς για τη θάλασσα και τα ζώα της
ένας περαστικός με έβγαλε από το νερό. Όμως, με πέταξε στον κάδο που είμαι τώρα, στον
πράσινο κάδο, παρέα με σκουπίδια.
Τώρα θα σας πω ποια θα ήθελα να είναι η ιστορία μου. Θα ήθελα να είμαι ένα ωραίο
παιχνίδι και να μπορώ έτσι να κάνω χαρούμενο κάποιο παιδάκι. Αλλά, αφού έγινα πλαστικό
μπουκάλι, είμαι ικανοποιημένος που κατάφερα να ξεδιψάσω ένα παιδί κουρασμένο από τα
μαθήματά του. Θα ήμουν όμως ευτυχισμένο αν το παιδάκι αυτό με κρατούσε και με
μετέτρεπε σε ένα διακοσμητικό αντικείμενο για το δωμάτιό του, βάφοντάς με ή κάνοντας
πάνω μου μία ωραία ζωγραφιά. Επίσης, θα μπορούσε να με κόψει ώστε να γίνω μία
όμορφη μολυβοθήκη ή ένα ανθοδοχείο ή ακόμα τασάκι για να ξύνει τα μολύβια του.
Ακόμα, θα μπορούσε να με έχει για ποτιστήρι ή για να βάζει νερό στο ζωάκι του. Να με
γεμίσει με νερό ή πέτρες για να με μετατρέψει σε βαράκι γυμναστικής. Ή αν τόσο πολύ δε
με ήθελε, θα μπορούσε να με τοποθετήσει σε έναν μπλε κάδο ανακύκλωσης. Και τέλος, το
καπάκι μου να το βάλει μαζί με τα άλλα καπάκια που μαζεύουν οι ευαισθητοποιημένοι
πολίτες, ώστε να αγοραστεί ένα αναπηρικό αμαξίδιο. Εμείς τα πλαστικά μπουκάλια ένα
τέτοιο μέλλον ονειρευόμαστε!
Εγώ, από τη θέση που βρίσκομαι τώρα δε μπορώ να μιλήσω σε πολλούς ανθρώπους. Γι”
αυτό, παρακαλώ πολύ, εσάς όλους που διαβάζετε αυτό το κείμενο, να διαδώσετε την
ιστορία μου, μήπως και καταφέρουν να γίνουν ευτυχισμένοι οι φίλοι μου τα πλαστικά
μπουκάλια αλλά και ο πλανήτη μας. Με τη σωστή σκέψη και συμπεριφορά πολλά μπορούν
να αλλάξουν. Μόνο εσείς οι άνθρωποι μπορείτε να βοηθήσετε το περιβάλλον με τη μείωση χρήσης ενέργειας και βλαβερών ουσιών, την επαναχρησιμοποίηση αντικειμένων και την ανακύκλωση!
Θα βοηθήσετε;
Κωνσταντίνος Καραλιόλιος
