Κοιτάζοντας μια σχολική αίθουσα μπορεί κάποιος να καταλάβει τις συνθήκες ζωής μιας χώρας, αλλά και τις διαφορετικές συνήθειες που έχει. Παρακάτω βλέπουμε κάποια σχολεία απ’ όλο τον κόσμο.
Στη Νότια Κορέα, στο σχολείο χρησιμοποιούν σχεδόν πάντα τα ψηφιακά μέσα για την εκπαίδευση. ‘Ετσι,τα παιδιά πιάνουν από νωρίς στα χέρια τους tablet και διδάσκονται με τη βοήθεια της τεχνολογίας.Υπολογιστές και διαδίκτυο υπάρχουν σε κάθε τάξη και η κυβέρνηση σκοπεύει να αντικαταστήσει όλα τα βιβλία με ηλεκτρονικά. Στις φτωχότερες οικογένειες, το κράτος δίνει δωρεάν tablet στα παιδιά.
Οι μαθητές σε αυτό το σχολείο στη Γερμανία δεν χρησιμοποιούν ποτέ μολύβια και τετράδια, αλλά netbook και smartboard. Στόχος είναι να ενισχυθεί η κατανόηση και χρήση των ψηφιακών μέσων.
Οι περισσότεροι μαθητές στη Γερμανία φοιτούν σε τοπικά σχολεία, τα οποία είναι δωρεάν. Ωστόσο, οι οικογένειες που έρχονται από άλλες χώρες, μπορούν να επιλέξουν ένα διεθνές σχολείο, ώστε το παιδί να συνεχίσει το σχολείο σε μια οικεία γλώσσα και σε ένα ανάλογο πρόγραμμα σπουδών.
Στις παρακάτω εικόνες φαίνεται ένα σχολείο της Βουλγαρίας και συγκεκριμένα ένα σχολείο που βρίσκεται στην πόλη Γκοτσε-Ντελτσεφ. Εντύπωση κάνει το γεγονός ότι σε αυτό υπάρχει αίθουσα με κρεβάτια για να κοιμούνται τα παιδιά που είναι ορφανά. Σε αυτό το σχολείο δεν κάνουν προσευχή αλλά γυμναστική. Επίσης, κάποια παιδιά κατεβαίνουν για πρωινό στην τραπεζαρία. Τα παιδιά που μένουν εκεί τρώνε μέσα στο σχολείο και μεσημεριανό αλλά και βραδινό. Ο χώρος είναι μεγάλος. Έχει τεράστια αυλή, με μπασκέτες και μεγάλο γυμναστήριο. Επίσης, έχει μεγάλες αίθουσες αλλά και αίθουσα πρώτων βοηθειών.
Αυτό το σχολείο της Βουλγαρίας έχει διαφορές με το σχολείο μας,αφού το δικό μας σχολείο δεν έχει χώρους για τα παιδιά που είναι ορφανά. Ακόμα, στο δικό μας σχολείο δεν υπάρχουν χώροι για φαγητό ενώ διαθέτει δύο ορόφους σε αντίθεση με το σχολείο της Βουλγαρίας που είναι τριώροφο. Εάν κάποιος είναι μαθητής σε αυτό σχολείο, θεωρώ ότι θα νιώθει τυχερός και ενθουσιασμένος .
Το Ρέτζιο Εμίλια είναι μια πόλη της Βόρειας Ιταλίας. Αλλιώς ονομάζεται και «η πόλη των παιδιών» από τα πολλά νηπιαγωγεία που έχει.
Όταν τελείωσε ο Β παγκόσμιος πόλεμος οι κάτοικοι της περιοχής δημιούργησαν ένα σχολείο με υλικά από τη φύση.
Σήμερα στην περιοχή αυτή υπάρχουν 34 τέτοια σχολεία χτισμένα μέσα στο δάσος.
Κάθε νηπιαγωγείο που υπάρχει στο Ρέτζιο Εμίλια, έχει τις δικές του τάξεις, οι οποίες είναι στολισμένες με δημιουργίες των παιδιών.
Όλες οι τάξεις ενώνονται σε μια μεγάλη αίθουσα, στην οποία βρίσκονται παιχνίδια που είναι φτιαγμένα με υλικά της φύσης. Έχει σκάμμα με άμμο, βότσαλα και κοχύλια, ξυλαράκια από το δάσος και μαγαζάκι στο οποίο τα παιδιά παίζουν με φρέσκα φρούτα.
Κάθε τάξη έχει τη δικιά της αυλή με δέντρα, φυτά, μονόζυγα, τσουλήθρες, σχοινιά αναρρίχησης. Τα παιδιά με τις δασκάλες τους μαζεύουν τα φρούτα από τα δέντρα, φροντίζουν τα λουλούδια, δίνουν τροφή στα πουλάκια. Σε μια τάξη τα παιδιά έφτιαξαν φωλίτσες, ταΐστρες και κούνιες για τα πουλάκια.
Βογιατζής Λουκάς
Μέτσιος Ραφαήλ
Μπαξεβάνου Μαρία
Σωτηριάδου Κωνσταντίνα
Ε΄τάξη
