Ο Κώστας δίνει το ρεπορτάζ από τη συμμετοχή του σχολείου στο 9ο μαθητικό φεστιβάλ του Δήμου Καλλιθέας.

Μαθητικό φεστιβάλ Δήμου Καλλιθέας.

Στις 19 Μαρτίου, ημέρα Κυριακή, έγινε το μαθητικό φεστιβάλ, που διοργανώνει κάθε χρόνο ο δήμος Καλλιθέας.

Το Σ.Δ.Ε. Καλλιθέας  συμμετείχε με το χορευτικό συγκρότημα, που αποτελείται από 13 χορεύτριες και  ένα  χορευτή (dancer). Χορέψανε τρεις  χορούς: έναν  καλαματιανό, έναν ηπειρώτικο  και  έναν  από  την  βόρεια  Θράκη. Το θέατρο  ήταν  κατάμεστο,  ο  κόσμος  αποθέωσε με φωνές. «Μπράβο» φώναζαν, σηκώθηκαν  και  χειροκροτούσαν. Στο φεστιβάλ  συμμετείχαν χορευτικά συγκροτήματα  από  τα  Γυμνάσια και τα  Λύκεια του Δήμου  Καλλιθέας,  παραβρεθήκαν  οι αντιδήμαρχοι Καλλιθέας, παιδείας  και  πολιτισμού.

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε το ΔΑΣΚΑΛΟ ΜΑΣ, τον Κύριο ΧΑΡΗ για τη συνδρομή & την υπομονή του για το αποτέλεσμα, που μας  το ανταπόδωσε  ο κόσμος.

Κώστας, εκπαιδευόμενος α΄ κύκλου

ο δάσκαλός μας, ο κύριος Χάρης Πανικίδης

Η Μαρίνα περιγράφει τα συναισθήματά της ως μέλος της χορευτικής ομάδας

η συμμετοχή μας 

Ήταν Κυριακή 19 Μαρτίου, όταν το σχολείο μας, το Σ.Δ.Ε Καλλιθέας, συμμετείχε στο φεστιβάλ Δημοτικού Θεάτρου Καλλιθέας με 3 χορούς: το Καλαματιανό, το Σφαρλή και το Καγγελάρη. Αχ και να ξέρατε πόσο πολύ μου αρέσει ο χορός!

Έτσι λοιπόν πήρα το θάρρος και μετά από προτροπή της διευθύντριάς μου στο σχολείο, συμμετείχα κι εγώ μαζί με άλλους συμφοιτητές μου κάθε ηλικίας. Η προετοιμασία για μένα ήταν πολύ λίγη, αφού μπήκα στις δύο τελευταίες πρόβες. Όμως δεν μ’ ένοιαζε, αφού δίπλα μου είχα ανθρώπους χαμογελαστούς, μικρούς, μεγάλους, αλλά και αξιόλογους.  Η ώρα 7 και… Η αγωνία μου μεγάλη. Θα τα καταφέρω;  Σκεφτόμουν.

Χαμογελούσα και προσπαθούσα να δώσω κουράγιο στους υπόλοιπους και κυρίως σε αυτούς που δεν είχαν ανέβει ποτέ τους σε σκηνή και, μόνο με την σκέψη ότι θα τους έβλεπαν τόσοι άνθρωποι, έτρεμαν σαν το ψάρι. Η ώρα έφτασε. Μπήκαμε στην σειρά, πιαστήκαμε χέρι χέρι, πήραμε μια βαθιά ανάσα και ανεβήκαμε στην σκηνή.

Το κεφάλι σκυμμένο από τον φόβο μας. Σήκωσα τα μάτια για να δω κάποιον γνωστό, αλλά διαπίστωσα ότι δεν μπορούσα να δω τίποτα και κανέναν από το κοινό, αφού οι προβολείς που πέφτανε επάνω μας ήταν τόσο δυνατοί που τα μάτια μας, δεν μπορούσαν να προσαρμοστούν τόσο γρήγορα με το σκοτάδι που υπήρχε στο κοινό.

Η μουσική ξεκίνησε με εμφανή στα πρόσωπά μας, ακόμη, το φόβο. Ο δάσκαλός μας το κατάλαβε και μας φώναξε: χαμογελάστε μωρέ, χαμογελάστε. Η ελπίδα ξεκίνησε μαζί με το χαμόγελό μας. Σηκώσαμε το κεφάλι και το πρόσωπό μας πήρε την λάμψη του ήλιου. Έτσι μικροί και μεγάλοι δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό.

Μαζί μας χόρεψε η διευθύντριά μας, κυρία Νικολαΐδου Γιούλη, και ο χοροδιδάσκαλός μας, κύριος Πανικίδης Χάρης. Η καρδιά μας χτυπούσε πολύ γρήγορα. Αυτή τη φορά όχι από το άγχος και τον φόβο μας, αλλά από το λαχάνιασμα του χορού.

Η μουσική και ο χορός τελειώσανε. Τα χέρια μας ακόμη ενωμένα, ήρθαμε όλοι μπροστά και υποκλιθήκαμε στο κοινό. Παρόλο που δεν τους βλέπαμε, ακούγαμε τα χειροκροτήματα και τα ‘’μπράβο’’ κι έτσι καταλάβαμε ότι το κοινό είχε σηκωθεί όρθιο. Έτσι νιώσαμε ικανοποίηση.

Γι’ αυτό μου αρέσει ο χορός, γιατί σου δίνει χαμόγελα και ελπίδα για να συνεχίσεις, όσο μικρός κι αν νιώθεις.

Μαρίνα Στούμπου, εκπαιδευόμενη β΄κύκλου

* φωτογραφίες των εκπαιδευομένων