Έχω μια πολύ άσχημη  εμπειρία, όταν δούλευα σε ένα  σχολείο σαν εργολάβος οικοδομών. Μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια, είναι σαν να ήταν εχτές.

Είδα ένα παιδί γύρω στα 15 να κάνει χρήση ναρκωτικών και η καρδιά μου χτύπησε δυνατά και πόνεσε σαν να έβλεπα ένα δικό μου άνθρωπο. Πόσο άσχημα ένιωσα να βλέπω έναν μαθητή μέσα στο σχολείο να κάνει ναρκωτικά, να αφήνεται σε αυτήν την μάστιγα και να χάνεται στην φαντασία που του δημιουργούσε το τσιγαριλίκι! Αν ήξερε τι κακό θα πάθαινε αργότερα… Θα χωνόταν όλο και πιο βαθιά, που πλέον δεν θα τον ικανοποιούσε το τσιγαριλίκι, αλλά θα τον έχωναν να γευτεί την πρέζα. Τότε πλέον δεν θα την έπαιρνε για να φτιαχτεί, αλλά για να μην πονάει.

Όλα αυτά τα υποκατάστατα το μόνο που σου κάνουν είναι να σε στείλουν κατευθείαν στον θάνατο αργά και βασανιστικά.

Εύχομαι να σταματήσουν τα ναρκωτικά στα σχολεία.

Μαρία Κοκκώνη, εκπαιδευόμενη β΄ κύκλου

* φωτογραφία Κωστή Βάρδα