είμαι άνθρωπος

Είμαι άνθρωπος μοναχικός

που όταν γελούν οι άλλοι

ντρέπομαι που είμαι μοναχός

τόσο… που η καρδιά λυγάει.

Είμαι άνθρωπος που τραγουδώ

και όταν γλεντούν οι άλλοι

κάνω τον πόνο μου διπλό

και… σκύβω το κεφάλι.

Είμαι άνθρωπος θαρρώ

ντρέπομαι και κλαίω

πεθαίνω απ’το πολύ ποτό

άνθρωποι … πονάω.

ο ήλιος

Τι όμορφα που ξεκίνησε η μέρα!

Ο ήλιος ξύπνησε, χασμουρήθηκε, τεντώθηκε και ανοίγοντας τα μάτια του, το φως του έλαμψε τόσο δυνατά που ξύπνησε η φύσης όλη.

Τα πουλιά άρχισαν να μιλάει το ένα στο άλλο και ακουγόταν ένα όμορφο τιτίβισμα, ένα γλυκό τραγούδι.

Τα δέντρα λύγισαν τον κορμό τους, έτσι λίγο για να ξεπιαστούν, τέντωσαν κι αυτά τα “χέρια” τους και τίναξαν από πάνω τους τις βραδινές δροσοσταλίδες, που είχαν βρει εκεί αποκούμπι.

Το χαμομήλι άνοιξε κι αυτό τα ροδοπέταλά του και όλη η φύση φώναξε «ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΦΙΛΕ ΜΟΥ».

Η ώρα πέρναγε και καταλάβαινες ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

Τον ουρανό τον έκρυψαν σιγά σιγά τα σύννεφα, άσπρα, γκρι, μαύρα. Ένας δυνατός αέρας έδιωξε την ζεστασιά της ημέρας.

Το χαμομήλι κρύφτηκε κι αυτό όπως τα πουλιά.

Τα δέντρα δυστυχώς δεν κατάφεραν να κάνουν και πολλά.

Και ξαφνικά η γη άρχισε να σιγοτρέμει από έναν δυνατό ήχο που ερχόταν από τον ουρανό.

Με την σειρά τους ήρθαν και οι σταγόνες που όρθωσαν το ανάστημά τους και έγιναν δυνατή νεροποντή.

Και με μιας όλα χάθηκαν. Όλη η ζωή η πρωινή, πέθανε σε μια στιγμή. Όχι για λίγο, αλλά για πάντα.

ΑΝΤΙΟ καλέ μου φίλε.

ΑΝΤΙΟ ΗΛΙΕ ΜΟΥ.

Μαρίνα Στούμπου, εκπαιδευόμενη β” κύκλου