Το κουδούνι χτυπάει και μαζί με αυτό και οι χτύποι τις καρδιάς μου, πιο γρήγορα και πιο δυνατά. Τι θέλω εγώ εδώ; Γιατί είμαι εδώ;

Και χωρίς να το καταλάβω οι απορίες μου λύθηκαν από τη διευθύντρια και τους καθηγητές του σχολείου. Ένα σχολείο που μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στην μάθηση, στην ελπίδα που κάποτε είχα αφήσει να φύγει.

Όταν με ρώτησαν «γιατί ήρθες στο Σ.Δ.Ε», τους απάντησα πως ήθελα να δώσω ένα παράδειγμα στην κόρη μου Φωτεινή και, όπως το έχω βαφτίσει εγώ, στο “Φωτεινό μου αστέρι”. Της είπα να μην αφήσει τα όνειρά της πίσω για κανέναν και για τίποτα. Να μην τ’αφήσει να μείνουν όνειρα, να γίνουν πραγματικότητα και ελπίδα για το αύριο, για το μέλλον της.

Ο φόβος μου ήταν μεγάλος, όταν πέρασα αυτή την πόρτα. Όταν όμως κοίταξα γύρω μου, είδα κάτι το καταπληκτικό. Οι άνθρωποι που ήταν γύρω μου ήταν όλοι στην ηλικία μου και πιο μεγάλοι και αυτό μου έδωσε κουράγιο στην επιλογή μου αυτή. Πήρα λοιπόν μια βαθιά ανάσα και μαζί με τους υπόλοιπους ξεκίνησα για την μάθηση.

Αυτό που ήθελα ήταν να έχω γύρω μου ανθρώπους για να μπορώ να κάνω φίλους, να μπορώ να μιλάω, να γίνω πιο κοινωνική (όπως μου λέγανε και οι καθηγητές μου). Νομίζω ότι είναι κι άλλοι σαν εμένα, ένας χαρακτήρας κλειστός.

Κι όμως βρήκα τόσους ανθρώπους κι έκανα τόσες φιλίες που δεν το περίμενα. Έγινα πιο κοινωνική, βρήκα το χαμόγελό μου, την ελπίδα, άνοιξα τα “φτερά” μου.

Κι εκεί που βρήκα τα πάντα, εκεί η ζωή είχε γράψει άλλα πράγματα και καταστάσεις για μένα.

Τα έχασα όλα.

Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι που μου μάθανε να γράφω και να διαβάζω, δεν με άφησαν. Συνέχισα με το κεφάλι ψηλά και την ελπίδα στην καρδιά μου.

Κι επειδή δεν είμαι, ούτε ήμουν ποτέ αγνώμων και αχάριστη, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εκείνους που γέλασαν με τα όνειρά μου, γιατί ξύπνησαν τη φαντασία μου.

Αυτούς που θέλησαν και κατάφεραν να με πολεμήσουν, γιατί προκάλεσαν το θάρρος μου.

Όλους όσους με εγκατέλειψαν και δεν ήταν λίγοι, γιατί μου έδωσαν χώρο για να δημιουργήσω.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με πρόδωσαν, γιατί μου θύμισαν ότι πρέπει να είμαι πιο προσεκτική.

Όλους εκείνους που με έριξαν στο έδαφος, γιατί μου έδωσαν την ευκαιρία να μάθω να σηκώνομαι.

Όλους όσους με γέμισαν ψέματα, γιατί μου έδωσαν τη δύναμη να βρω την αλήθεια.

Εκείνους που κέρδισαν εις βάρος μου, γιατί μου έδειξαν ότι όλοι είναι σε θέση να χάσουν.

Και τελειώνοντας, το πιο σημαντικό.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους με αγαπούν και με αγάπησαν όπως κι εγώ, δηλαδή ΑΛΗΘΙΝΑ!

Σας Ευχαριστώ.

Μαρίνα Στούμπου, εκπαιδευόμενη β΄ κύκλου