Το Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων είναι ένας εκθεσιακός χώρος δίπλα στο «Μέγαρο Μουσικής», όπου φιλοξενεί άλλοτε ατομικές και άλλοτε εικαστικές εκθέσεις. Το σχολείο μας, το ΣΔΕ Καλλιθέας, είχε από μέρες δρομολογήσει ένα ραντεβού στον εκθεσιακό αυτό χώρο, με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Όταν συγκεντρωθήκαμε όλοι οι μαθητές στον προαύλιο χώρο του κτηρίου, μας περίμενε η ξεναγός.

Περάσαμε μέσα στο χώρο, κι εκεί στους τοίχους του κτηρίου ήταν κρεμασμένες κάποιες φωτογραφίες και έγγραφα -ντοκουμέντα από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο- και πιο συγκεκριμένα από την εισβολή των Γερμανών στην Αθήνα.

Η φρίκη αποτυπωμένη σε χαρτί, η κτηνωδία σε έκθεση, όπου μπορεί ο καθένας από εμάς να περνάει και να βλέπει ως παρατηρητής τα ντοκουμέντα μιας ιστορίας που δεν θα έπρεπε ποτέ να γραφτεί.

 Λέει κάπου ένας στίχος: «[...] είναι κάτι στον άνθρωπο, τρυφερό και απάνθρωπο [...]».

Εμείς επισκεφτήκαμε αυτή την έκθεση για το δεύτερο, για το «απάνθρωπο του ανθρώπου», που, όταν βρει χώρο, γίνεται τόσο φρικτό που ούτε σε φωτογραφίες δεν αντέχει κανείς να το βλέπει. Είναι μια επίσκεψη που κανονικά δεν θα έπρεπε να κάνει κανείς, μα κι από την άλλη είναι μια επίσκεψη που θα έπρεπε όλοι να κάνουν. Γιατί θα έπρεπε; Γιατί δεν πρέπει οι επόμενες γενιές αφενός να ξεχνούν το τι συνέβη τότε το ’40 και αφετέρου να γνωρίζουν τι δεν πρέπει να επαναληφθεί.

Οι καθηγητές μάς ρωτούν:

«ποιες είναι οι εντυπώσεις σας, ποια τα συναισθήματά σας μετά από αυτή την επίσκεψη;»

Τι μπορεί να απαντήσει κανείς σε μια τέτοια ερώτηση; Τι θα μπορούσε να σου προκαλέσει εντύπωση στις εικόνες του πολέμου, της πείνας, των βασανισμών, του θανάτου… και για ποια συναισθήματα να μιλήσουμε; Δεν υπάρχουν συναισθήματα όταν αντικρίζεις κάτι τέτοιο. Νεκρώνουν τα πάντα μέσα σου και το μόνο που κάνεις είναι να αναρωτιέσαι, ΓΙΑΤΙ;

Ακόμα και η αποχώρησή μας από την έκθεση συνοδεύτηκε με προβληματισμό και μελαγχολία. Οι περισσότεροι από εμάς όταν επιστρέψαμε στα σπίτια μας είχαμε να πούμε πολλά στους δικούς μας για όσα είδαμε και ακούσαμε σε αυτή την έκθεση. Ας ελπίσουμε αυτή η κτηνωδία που προσβάλει κυρίως την ανθρώπινη ύπαρξη πάνω στον πλανήτη γη να ήταν η τελευταία!

Παναγιώτης Β., εκπαιδευόμενος β” κύκλου

* οι φωτογραφίες του άρθρου είναι του εκπαιδευόμενου