Το φαινόμενο που ονομάζουμε bullying απασχολεί σε μεγάλο βαθμό την εκπαιδευτική κοινότητα και την κοινωνία σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα. Δύο εκπαιδευόμενες του σχολείου μας διατυπώνουν τις σκέψεις και τους προβληματισμούς τους σχετικά με το θέμα, η κάθε μια με το δικό της τρόπο και ύφος.

Μερικές φορές κάποιος…

Μερικές φορές κάποιος σε πληγώνει τόσο άσχημα, που σταματάει να σε πονάει πια.

Μέχρι κάτι να σου δώσει πάλι αισθήματα και μετά όλα έρχονται πίσω.

Κάθε λέξη. Κάθε πόνος. Κάθε στιγμή.

Πως θα μπορούσες να καταλάβεις ποτέ από πού προέρχομαι; Ακόμα κι αν ρωτήσεις, ακόμα κι αν ακούσεις, δεν ακούς, δεν βλέπεις, δεν αισθάνεσαι πραγματικά. Δεν θυμάσαι την ιστορία μου. Δεν έχεις πάρει τον δικό μου δρόμο. Δεν έχεις δει αυτά που έχω εγώ δει. Το μέλλον μου με ορίζει.

Αυτή είμαι. Είμαι αόρατη, μη ακουστή, ανεπιθύμητη. Αυτό είμαι. Αν είμαι δηλαδή κάτι.

Είναι σαν αυτό που με κράταγε όρθια να με ρίχνει κάτω. Ο κόσμος μου γύρισε ανάποδα και η τάξη εξαφανίστηκε.

Τίποτα δεν ήταν όπως έπρεπε. Και μια βαθιά θλίψη γέμισε την ψυχή μου.

Έπεφτα όλο και πιο βαθιά μέσα στον εαυτό μου. Και τίποτα δεν μπορούσε να με βοηθήσει. Παγιδευμένη στην μιζέρια της ζωής μου. Χαμένη στη θλίψη της ψυχής μου.

Χωρίς να μπορώ να δω το φως. Χωρίς να μπορώ να δω την αυγή. Να νιώσω. Να ελπίζω. Να ονειρεύομαι.

Οι πιο μαύρες νύχτες της ψυχής μου δε σταμάτησαν ποτέ. Έμοιαζε σα να ήταν πάντα βράδυ και εφιάλτες και ποτέ πρωί.

Και ίσως αναρωτηθείς γιατί, αλλά περισσότερο προσπαθείς να μην το σκέφτεσαι και προσπαθείς να συνεχίσεις και να επιβιώσεις. Και όλα τα άλλα φαίνονται ένα τίποτα σε σύγκριση με το να θέλεις τα πιο σημαντικά πράγματα πίσω ξανά.

Ποιος θα σου κρατήσει το χέρι και θα σου ψιθυρίζει πως όλα θα πάνε καλά; Και ποιος θα το ψιθυρίσει σε μένα;

Ξέρω πως είμαι απελπισμένη. Αλλά τι συμβαίνει όταν αυτοί που χρειάζεσαι περισσότερο δεν είναι εκεί; Έχω ακούσει πολλές υποσχέσεις και όλες ακούγονταν το ίδιο.

Ο ήλιος βγαίνει κάθε πρωί, αλλά ξέρεις πού; Είναι δύσκολο να βρεις την Ανατολή όταν κινείσαι συνέχεια, αλλά τουλάχιστον έρχεται. Πάντα έρχεται. Εξαρτώμαι πλέον από αυτό.

Και αργά αργά οι εποχές γύρω μου άλλαξαν και φαινόταν πως αυτή τη φορά ίσως ο κόσμος να μην  τραβιόταν κάτω από τα πόδια μου ξανά.

Μικρά άνθη ελπίδας για μένα.

Εύχομαι κάποιος να μου έλεγε πως όλα θα είναι καλά. Πως κάποια μέρα θα νοιώσω φυσιολογική. Πως δε θα είμαι πάντα μόνη, πως θα έχω έναν φίλο που θα με αγκαλιάζει και θα είναι δυνατός για μένα.

Αυτό το παρελθόν, ο δρόμος και η ιστορία μου δεν είναι δικό μου λάθος. Δεν έγινε εξαιτίας μου. Αξίζω να αγαπηθώ, αξίζω προσοχή.

Και αυτή η μικρή λάμψη φωτός, κάνει όλη τη διαφορά. Οι μικρές λάμψεις φωτός μου δίνουν ελπίδα, πως κάποια μέρα θα έρθει και το δικό μου καλοκαίρι.

Μαρίνα Στούμπου, εκπαιδευόμενη β” κύκλου

φωτογραφία Κ.Γ.

Tο bullying

Στην καθημερινότητά μας αλλά και μέσα απ’ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης , π.χ. ραδιόφωνο, τηλεόραση, ακούμε συχνά για το bullying. Ο όρος αυτός είναι μια έννοια ή μορφή κακοποίησης και συγκεκριμένα εκφοβισμού ή εξαναγκασμού. Στα γαλλικά ο εκφοβισμός αναφέρεται ως chicane, κακόβουλη παρενόχληση ή δίωξη. Μπορεί να παρατηρηθεί σε οποιοδήποτε χώρο: σχολικό, αθλητικό, σωματεία, στρατό ή κοινωνικές ομάδες. Ακόμη στην οικογένεια, αλλά και σε χώρους εργασίας. Το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού αλλά και σε χώρους εργασίας.

Το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού μελετήθηκε για πρώτη φορά το 1978 στη Νορβηγία και μετά 9 χρόνια το 1987 δημοσιεύεται και εμφανίζεται με τον όρο bullying. Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας έχει αποκαλέσει το bullying «μείζον πρόβλημα δημόσιας υγείας».

Αυτός που το χρησιμοποιεί κινείται χωρίς αισθήματα ενσυναίσθησης, χρησιμοποιεί περιπαικτικές εκφράσεις ή πειράγματα και προωθεί τη διάδοση κακοηθών και ψευδών φημών. Το φαινόμενο αφορά μόνο αυτόν που το εφαρμόζει, αλλά και έμμεσα όσους είναι παρόντες, γνωρίζουν την ύπαρξη του, δηλαδή τους παρατηρητές που μπορεί να είναι παιδιά αλλά και ενήλικες.

Ακόμη έχουμε και τον κυβερνο-εκφοβισμό, που εκδηλώνεται από ομάδα ατόμων ή ένα άτομο με την χρήση ηλεκτρονικών μέσων επαφής. Ο θύτης δρα ανώδυνα και μπορεί να διαδώσει προσβολές μέσω του διαδικτύου.

Ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο αυτό είναι αυτός που το εισπράττει να αντιδράσει, να συζητήσει γι’ αυτό που δέχεται ή που έπεσε στην αντίληψή του είτε με ειδικούς ή με οποιαδήποτε πηγή, επίσημη κρατική που παρέχει νόμιμη προστασία.

Ειρήνη Μωραϊτη, εκπαιδευόμενη του α” κύκλου