Νέα από τα θρανία

Συγγνώμη μαμά. Συγγνώμη μπαμπά. Δεν μπόρεσα να σας κάνω περήφανους – σας απογοήτευσα. Δεν μπόρεσα να σας κάνω να με αγαπήσετε ή μάλλον αγαπήσατε ένα άτομο που δεν ήμουν εγώ. Αγαπήσατε την εικόνα ενός τέλειου παιδιού που εσείς είχατε πλάσει. Αυτό το παιδί ήταν κομμάτι μου αλλά όχι όλος μου ο εαυτός. Αναρωτιέμαι…θα αγαπήσετε ποτέ το υπόλοιπο που έχει απομείνει; Το παιδί μέσα μου έχει μείνει παραπονεμένο και σχεδόν έτοιμο να πεθάνει από την δίψα για αγάπη. Γιατί το άτομο που αγάπησα μείωσε την αγάπη σας για μένα;

Μαμά, είπες πως θα με αγαπάς για πάντα – πως εγώ σε κάνω καλά όταν είσαι άρρωστη – και πως εγώ ηρεμώ την ψυχή σου αλλά τώρα, όταν η ταχυπαλμία με καταβάλει, είσαι το ναρκωτικό και όχι το φάρμακο – η αιτία και όχι καταφύγιο.

Μπαμπά, και εσύ υποσχέθηκες να με προστατεύεις στις δύσκολες στιγμές μου αλλά τώρα που με έχουν παρατήσει όλοι, το στήριγμα μου είναι το άτομο που σε έκανε να με μισήσεις.

Συγγνώμη αδερφή μου. Συγγνώμη αδερφέ μου. Η ζεστασιά την αγκαλιάς μου δεν σας ζεσταίνει πια και η αγάπη μου δεν είναι αρκετή για να γεμίσει τις πεινασμένες καρδιές σας. Απέτυχα να σας προστατέψω ως μεγάλος αδερφός και αυτή η αποτυχία θα με κυνηγάει μαζί με τα υπόλοιπα λάθη που έχω κάνει.

Αλλά, μπορεί να είναι ποτέ λάθος η αγάπη; Καθορίζει όντως το φύλο μου τα άτομα που πρέπει να αγαπήσω; Είναι σωστό να βάζουμε όρια και πρέπει σε δύο ερωτευμένα άτομα;

Συγγνώμη ξένε, αλλά όταν κοιτάω το μίσος στα μάτια σου το μόνο που μπορώ να αναρωτηθώ είναι…

‘Με αποκαλείς αμαρτωλό;’

Α.Ξ.