16 Σεπτεμβρίου 2016

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα ήταν μια πάρα πολύ ξεχωριστή μέρα για εμένα, επειδή επιτέλους ήρθε η μαμά μου Σάμο, είχαμε πάρει παρά πολλά δώρα για να την καλωσορίσουμε, είχαμε παρά πολύ καιρό να τη δούμε, επειδή όπως σου είχα πει είναι άρρωστη και μένει Αθήνα για να γίνει καλά. Εύχομαι να γίνει το γρηγορότερο καλά, επειδή μας έχει λείψει πολύ να μένουμε όλοι μαζί. Μόλις γυρίσαμε από το σχολείο είδαμε τη μαμά! Μας πήρε μια  σφιχτή αγκαλιά και νιώσαμε πολύ ωραία, λίγο πιο μετά πήγαμε μια βόλτα σαν οικογένεια και κάτσαμε σε μια καφετέρια. Εγώ με τον αδερφό μου παίζαμε και οι γονείς μας έλεγαν κάτι για εμάς χωρίς να έχουμε κάνει κάτι άλλα δε δώσαμε σημασία, μετά πήγαμε σπίτι επειδή ήταν αργά και είχαμε σχολείο την επόμενη μέρα, μας φίλησε για καληνύχτα και κοιμηθήκαμε όλοι μας.

Δήμητρα Κοντού Γ1

 

                                                                                                                            21 Σεπτεμβρίου 2016

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη, σήμερα το πρωί σχολείο με πήγε η μαμά μου και είχα χαρεί παρά πολύ! Είχα καιρό να νιώσω πώς είναι να σε πηγαίνει η μαμά σου σχολείο και μετά να σε παίρνει για να πάτε σπίτι να φάτε μαζί και να διαβάσετε παρέα, αλλά κοντά στο απόγευμα πήρε κάποιος τηλέφωνο τη μαμά μου και είπε ευχάριστα νέα: Η μαμά μου δε χρειάζεται πλέον να μένει Αθήνα και μπορεί να μένει μαζί μας! Όταν το άκουσα, χάρηκα τόσο πολύ που έκλαιγα, όπως και ο αδερφός μου. Μετά, βλέπαμε ταινία όλοι μαζί και φτιάξαμε μπισκότα, γίναμε όλοι μας χάλια, αλλά το διασκεδάσαμε και αυτό μετράει. Λίγο πριν κοιμηθούμε, ρωτήσαμε τη μαμά άμα έγινε καλά και μας είπε ότι έγινε καλά και να μην φοβόμαστε τίποτα ότι θα είναι εδώ για εμάς. Όταν η μαμά και ο μπαμπάς μας πήγαν στα κρεβάτια μας για να κοιμηθούμε, εγώ δε μπόρεσα να κοιμηθώ οπότε έκατσα στο κρεβάτι σαν να μην συμβαίνει τίποτα αλλά άκουσα τη μαμά να λέει στον μπαμπά ότι καλύτερο θα ήταν να προχωρήσει τη ζωή του… Δεν κατάλαβα τι εννοούσε και παραξενεύτηκα. Μετά δεν άκουσα να λένε κάτι άλλο και σκέφτηκα να σου πω τι έγινε σήμερα. Τέλος πάντων, καληνύχτα και συγγνώμη άμα μερικές φορές δε σου γράφω.

Στυλιανή Κατρακάζου Γ1

                                                                                                                           24 Σεπτεμβρίου 2016

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα μόλις ξύπνησα δεν είδα τους γονείς μου στο σπίτι, οπότε τους πήρα τηλέφωνο και έμαθα ότι η μαμά δεν ήταν καλά και πήγε νοσοκομείο μαζί με το μπαμπά, νόμιζα ότι η μαμά είχε πάθει κάτι και ήμουν με την περιέργεια μέχρι να έρθουν. Φοβόμουν παρά πολύ ότι κάτι έγινε και δε μας το έχουν πει, αλλά μόλις γύρισαν, μας είπαν ότι η μαμά είναι καλά και απλά λιποθύμησε. Εμείς και πάλι φοβηθήκαμε οπότε κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να νιώσει καλύτερα, μετά ήταν σχεδόν βράδυ είχαν έρθει όλοι σπίτι μας για να κάτσουμε και να μιλήσουμε. Εμείς τα μικρά δε μπορούσαμε να είμαστε μαζί τους, επειδή έλεγαν κάτι που εμείς δεν έπρεπε να ακούσουμε, οπότε είπα να βγω μια βόλτα με τα κορίτσια και το είπα στους γονείς μου. Όταν έφυγα και πήγα βόλτα πέρασα πολύ ωραία, κάναμε πάρα πολλά πράγματα. Έπειτα, επειδή ήταν αργά, ήρθα σπίτι. Ήταν πολύ περίεργο που η μαμά κοιμόταν, οπότε κάναμε ησυχία. Εγώ πήγα να δω μια ταινία προτού κοιμηθώ. Μόλις τελείωσε η ταινία ήταν πολύ αργά, άρα είπα να πάω στο δωμάτιό μου και μετά να κοιμηθώ.

Ελένη Λάζου Γ2

                                                                                                                             28 Σεπτεμβρίου 2016

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Συγγνώμη που δε σου έγραφα τόσες μέρες, αλλά η μαμά μου τελικά δεν τα κατάφερε, εκείνη την μέρα που πέθανε έγιναν πολλά και θέλω να τα μοιραστώ μαζί σου. Ήταν πρωί και κοιμόμασταν όλοι εκτός από το μπαμπά μου που ήταν στη δουλειά, η μαμά μου ξύπνησε και πήγε να ετοιμάσει πρωινό για να μας ξυπνήσει. Έτσι όπως κατέβαινε τα σκαλιά, γλίστρησε και μας φώναζε για να τη βοηθήσουμε. Εγώ και ο αδερφός μου ξυπνήσαμε τρομαγμένοι και πήγαμε να τη βοηθήσουμε, είχε χτυπήσει το κεφάλι της και μετά ήθελε να κοιμηθεί. Εμείς την αφήσαμε επειδή νομίζαμε ότι είναι κουρασμένη, ήταν η ώρα για τα φάρμακά της οπότε είπαμε να την ξυπνήσουμε αλλά δεν ξυπνούσε και δεν ξέραμε τι είχε γίνει. Πήραμε το μπαμπά μας και του είπαμε τι έγινε. Έφυγε από τη δουλειά για να έρθει στο σπίτι να δει τη μαμά. Ο μπαμπάς, μόλις την είδε, μας είπε να πάμε στο σπίτι του ξαδέρφου μου για να παίξουμε και ότι η μαμά έχει λιποθυμήσει και θα γίνει καλά. Εμείς τον πιστέψαμε και πήγαμε στον ξάδερφό μου να παίξουμε. Μετά, ήρθε να μας πάρει ο θείος μου και όταν φτάσαμε στο σπίτι είχα τρομάξει παρά πολύ, επειδή είχε πάρα πολύ κόσμο έξω από το σπίτι μου και μέσα. Όλοι έκλαιγαν και μας έλεγαν ότι είναι εδώ για εμάς. Μπαίνω μέσα στο σπίτι με τον αδερφό μου και μας πάνε στο δωμάτιο της μαμάς. Εκεί την είδαμε… Μας είπαν ότι τη χάσαμε και ότι δε θα ξαναγυρίσει, μας έπιασαν τα κλάματα, ξαπλώσαμε δίπλα της, την πήραμε αγκαλιά και δε μπορούσαμε να σταματήσουμε να κλαίμε. Νομίζαμε ότι έτσι θα την ξεχάσουμε και ότι δεν θα την ξαναδούμε. Μας είπαν ότι η κηδεία θα γίνει στις 30 Σεπτεμβρίου για να έχουμε λίγο χρόνο να ηρεμήσουμε. Εκείνη τη μέρα δεν κοιμήθηκα καθόλου, έκλαιγα τόσο πολύ και δε μπορούσα να σταματήσω… Νόμιζα ήταν όλα ένα όνειρο που συνεχίζεται. Δεν θα ξεχάσω αυτή τη μέρα. Ένιωσα πολύ περίεργα και ήθελα να το πω σε κάποιον, οπότε διάλεξα εσένα.

Ελευθερία Κωνσταντακάκη Β2

                                                                                                                         30 Σεπτεμβρίου 2016

 

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα ήταν η μέρα της κηδείας και ακόμα σκέφτομαι ότι είναι ένα όνειρο όλο αυτό… Περιμένω να ξυπνήσω για να μπορέσω να της μιλήσω να την πάρω αγκαλιά, αλλά δυστυχώς… Δεν είναι όνειρο, την ετοιμάσαμε, της βάλαμε το αγαπημένο της φόρεμα και μετά την έβαλαν στο φέρετρο. Στην κηδεία είχαν έρθει πολλοί και ευτυχώς είχε έρθει ο αγαπημένος μου ξάδερφος και ήταν δίπλα μου όλη μέρα. Δε μπορούσα να μείνω ήρεμη και έκλαιγα. Όλοι με έπαιρναν αγκαλιά όπως και τον αδερφό μου αλλά καμία αγκαλιά δεν ήταν σαν τη δική της… Μου λείπει παρά πολύ, ενώ έχουν περάσει κάτι μέρες μόνο, θέλω να πιστεύω ότι θα την ξαναδώ και θα είμαστε πάλι όλοι μαζί. Μακάρι να ήμουν εγώ στη θέση της για να μην νιώθουν έτσι οι υπόλοιποι… Μετά την κηδεία δεν ήθελα να μιλήσω σε κάποιον, οπότε πήγα σπίτι και ήμουν μόνη. Έβλεπα τα άλμπουμ με τη μαμά και εμάς και θα ήθελα πάρα πολύ να ήταν εδώ τώρα να με πάρει μια αγκαλιά σαν να μην υπάρχει αύριο… Αλλά αυτό δε γίνεται. Μετά από πολλή ώρα, ήρθε ο ξάδερφός μου σπίτι για να δει πώς είμαι και τι κάνω. Του είπα ότι θέλω να πάω στη μαμά, οπότε αυτός με πήγε και με άφησε μόνη- όπως του ζήτησα. Έκλαιγα και της έλεγα ότι δεν της αξίζει αυτό, ούρλιαζα επειδή πονούσα, ήθελα να γυρίσει, αλλά μου είπαν ότι δεν υπάρχει γυρισμός… Μετά πήγα σπίτι. Δεν ήθελα να φάω ούτε να βγω. Ήθελα να πάω στο δωμάτιό μου να κλειδώσω και να γράψω σε εσένα για να νιώσω καλύτερα. Ευχαριστώ που με ακούς και είσαι δίπλα μου όταν θέλω.

 

Νικολέτα Φουντουλάκου Γ3

Σοφία Καρακώστα Γ1

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: Μικαέλα Μετάι (Β3)

ΕΞΩΦΥΛΛΟ: Ελευθερία Κωνσταντακάκη (Β2)