Η ταινία για την οποία θα μιλήσω ονομάζεται «The girl who escaped: The Kara Robinson Story» και είναι μια ταινία τρόμου, βασισμένη στην πραγματική ιστορία ενός κοριτσιού 15 χρονών που ζούσε στην Νότια Καρολίνα. Το ρόλο της πρωταγωνίστριας, Κάρα, παίζει η Κέιτι Ντάγκλας με συμπρωταγωνιστές, τον Κρίστιαν Μπρουν, στο ρόλο του Ρίτσαρντ Εβόνιτζ, την Κάρα Μπουόνο, στο ρόλο της μητέρας και την Σοφία Καριέρε στον ρόλο της φίλης, Τζες.
Η Κάρα μόλις 15 χρονών απάγεται από την αυλή της φίλης της, Τζες, ενώ ποτίζει τα λουλούδια, φορώντας μόνο τα ρούχα της. Ο απαγωγέας της, Ρίτσαρντ Εβόνιτζ, την προσέγγισε με την δικαιολογία ότι μοιράζει φυλλάδια και ρωτώντας αν οι γονείς της βρίσκονται σπίτι. Η Κάρα βρίσκεται υπό την κατοχή του για 18 ώρες, όπου γίνεται θύμα σεξουαλικής κακοποίησης πολλαπλές φορές. Όμως η εξυπνάδα της και η ψυχραιμία της την έσωσαν. Τρία πράγματα είχε στο μυαλό της, μάζεψε πληροφορίες, επέζησε, απέδρασε. Και τα κατάφερε. Η Κάρα Ρόμπινσον δραπέτευσε και με τις πληροφορίες που είχε μαζέψει βοήθησε την αστυνομία να βρει τον απαγωγέα της.
Η ταινία είχε μια πάρα πολύ καλή παρουσίαση των γεγονότων, που έκανε τον θεατή να νοιώθει σαν να βρίσκεται στη θέση όπου βρισκόταν η ηρωίδα. Η εκτέλεση των ρόλων από τους ηθοποιούς ήταν φαντασμαγορική, σε βαθμό που μοιραζόσουν τα συναισθήματα των χαρακτήρων. Το μόνο αρνητικό που παρατήρησα στην ταινία, αφορούσε την σκηνοθεσία, καθώς κάποιες μικρές λεπτομέρειες δεν αντιστοιχούσαν στα πραγματικά γεγονότα και αρχικά μπορώ να πω ότι με μπέρδεψαν. Οι αγαπημένες μου σκηνές της ταινίας αυτής ήταν όταν η Κάρα υπολόγιζε στο μυαλό της τι θα γινόταν αν επέλεγε εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή να αποδράσει.
Κλείνοντας θα ήθελα να μιλήσω λιγάκι για την ίδια την Κάρα Ρόμπινσον. Ύστερα από την παρακολούθηση μιας συνέντευξής της που μιλάει γι’ αυτά που έγιναν το 2002, στην ηλικία των 15, έμεινα συγκινημένη και επηρεασμένη από τα λόγια της. Η Κάρα Ρόμπινσον γεννήθηκε το 1987 στη Νότια Καρολίνα και στις 24 Ιουνίου 2002 την απήγαγαν από την αυλή της φίλης της, ενώ την επόμενη μέρα γύρω στις 7:00 βρισκόταν στο αστυνομικό κέντρο, όπου μοιραζόταν την ιστορία της με την αστυνομία. Τώρα είναι παντρεμένη με 3 υπέροχα παιδιά, δύο αγόρια και ένα κορίτσι και μοιράζεται καθημερινά την ιστορία της και ταυτόχρονα βοηθάει άλλους ανθρώπους που έχουν βρεθεί σε παρόμοιες καταστάσεις. Μια πολύ σημαντική φράση που μοιράστηκε με το κοινό της είναι ότι δεν είναι θύμα αλλά επιζών, και αυτό μιλαέι πολύ στις καρδιές μας, καθώς δείχνει ότι δεν αφήνει να την ορίσει αυτό που έγινε και να επηρεάσει το μέλλον και την ζωή της. Παραθέτω λοιπόν το μήνυμα που περνάει μέσα από την ταινία της: «Να θυμάμαι κάθε μέρα ότι δεν με ορίζει αυτό που συνέβη σ’ εμένα και ότι τώρα εγώ επιλέγω ποια θα είμαι, παρά αυτό που συνέβη.».
