Την Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2016 είχαμε τη μεγάλη τιμή και χαρά να επισκεφθεί το σχολείο μας ο Ολυμπιονίκης της Ιστιοσανίδας Νίκος Κακλαμανάκης στο πλαίσιο του προγράμματος «Κοινωνικό Σχολείο» που οργανώνει η Σχολική Σύμβουλος Φυσικής Αγωγής κ. Λήδα Ζαμπετάκη. Την καθορισμένη ώρα μαζευτήκαμε όλοι στο αμφιθέατρο και αφού ο Διευθυντής τον καλωσόρισε, εκείνος ανέβηκε στο βήμα και άρχισε να μας μιλάει. Η συγκίνηση όλων των παιδιών ήταν μεγάλη. Πρώτη φορά βλέπαμε έναν Ολυμπιονίκη από τόσο κοντά, έναν αληθινό θρύλο της ανοιχτής θάλασσας!!!

Γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1968. Ξεκίνησε από μικρός, όπως μας είπε, με πολλά αθλήματα. Γρήγορα όμως τον κέρδισε η θάλασσα και η ιστιοπλοΐα. «Από μικρός θεωρούσα την θάλασσα σπίτι μου» μας είπε.«Και η ιστιοπλοΐα είναι ένα άθλημα του μέτρου, χωρίς χορηγούς, πολλές επευφημίες θεατών, αλλά και πεντακάθαρο άθλημα, χωρίς δωροδοκίες και στημένους αγώνες», συμπλήρωσε.

Γνωρίζει ότι πρόκειται για πολύ δύσκολο άθλημα με μεγάλη σωματική καταπόνηση, που απαιτεί την ταυτόχρονη σκέψη πολλών πραγμάτων για την επίτευξη της τέλειας στρατηγικής. Τόνισε ότι «χρειάζεται ηρεμία, αυτοπεποίθηση και ταπεινότητα αλλά και προσαρμογή στη φύση λόγω του ευμετάβλητου καιρού. Δεύτερος αγώνας στο εξωτερικό και κοιμήθηκα με 5 ⁰C στην ύπαιθρο. Δεν με τρομάζουν οι δυσκολίες, παρόλο που εκεί, στην ανοιχτή θάλασσα μπορούν να συμβούν τα πάντα !!» Καταλάβαμε πως αυτός ο αθλητής δεν αποθαρρύνεται κι έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ότι  θα τα καταφέρει!!!

Έτσι, δεκατριών ετών, στην ηλικία μας πάνω κάτω, κερδίζει την πρώτη θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Νέων. Η μεγαλειώδης πορεία του μόλις είχε αρχίσει!! Υπάρχουν όμως και οι δυσκολίες. «Αποκλείστηκα από αγώνες με αφανείς διαδικασίες, αλλά πείσμωσα περισσότερο, δεν τα παράτησα».Το 1985 κερδίζει το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανδρών. Ένα χρόνο αργότερα θα είναι τρίτος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων. Αρχίζει να κάνει τρελά όνειρα για την Ολυμπιάδα του 1992 στη Βαρκελώνη. Μα χρειάζεται πολλή, πάρα πολλή προσπάθεια!! Πολύωρες προπονήσεις, παραίτηση από προσωπική ζωή και διασκεδάσεις.  Πρώτος σταθμός η Τρίτη θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1992. Πηγαίνει στη Βαρκελώνη γεμάτος όνειρα κι ελπίδες και κατακτά την ένατη θέση.  Μεγάλη επιτυχία για Ολυμπιάδα, αλλά ο ίδιος δεν είναι ικανοποιημένος.  Όμως… «το παιδί της θάλασσας» δεν το βάζει κάτω. Έρχονται κι άλλοι αγώνες και σε 4 χρόνια μια νέα Ολυμπιάδα, στην Ατλάντα των ΗΠΑ αυτή τη φορά, όπου θα μπορέσει να ξαναδοκιμάσει τις δυνάμεις του.

Όλη την ημέρα την περνάει στις προπονήσεις. Και οι διακρίσεις θα έρθουν. Χρυσό στους Μεσογειακούς Αγώνες του 1993, χάλκινο την  ίδια χρονιά στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Στην κορυφή της Ευρώπης την επόμενη χρονιά το 1994 και χρυσά μετάλλια στις Προ-ολυμπιάδες του 1994 και 1995. Παγκόσμιος πρωταθλητής το 1995. Φεύγει για την Ατλάντα με τις ευχές όλων. Όλη η χώρα ακουμπάει πάνω του!! Εννιά ολόκληρες μέρες κρατούν οι αγώνες. Μα στο τέλος έρχεται η πολυπόθητη επιτυχία. Πραγματικός άθλος!! Μας εκμυστηρεύθηκε ότι, «οι Αμερικάνοι αν και τα είχαν όλα με έβλεπαν σαν απειλή. Μου το είπαν ξεκάθαρα ότι με βιντεοσκοπούσαν γιατί ήθελαν να κλέψουν την τεχνική μου. Αργότερα μου είπαν ότι δεν μπορούν να με αντιγράψουν γιατί ‘’έχω μάτια παντού’’». Αυτά όμως που αυτοί βρήκαν με τη βοήθεια της τεχνολογίας, αυτός τα πέτυχε με λίγο παραπάνω κόπο και ξενύχτι. Η νίκη του αυτή απέδειξε ότι «αν υπάρχει θέληση, όλα γίνονται», όπως μας είπε.

Στο πιο ψηλό βάθρο των νικητών με το χρυσό μετάλλιο στο λαιμό του και την Ελληνική Σημαία να σηκώνεται στον πιο ψηλό ιστό, ακούγοντας τον Εθνικό μας Ύμνο να παιανίζει, δακρύζει κατασυγκινημένος. Γυρίζοντας στην πατρίδα μαζί με τους άλλους Ολυμπιονίκες τον περιμένει μια μεγαλειώδης υποδοχή. Δαφνοστεφανωμένος διασχίζει με το τζιπ τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Όλοι τον επευφημούν και τον χειροκροτούν. Θυμάται χαρακτηριστικά, «ενώ προχωρούσε το τζιπ, μια γιαγιά περίπου 90 ετών σ’ ένα στύλο της ΔΕΗ, προσπάθησε να μου’ ρίξει ένα λουλουδάκι  κι έπεσε ακριβώς μπροστά στα πόδια της».

Την επόμενη χρονιά το 1997 αποτολμά και επιτυγχάνει ένα εγχείρημα πρωτοποριακό που σχεδίαζε χρόνια, να εκτελέσει το διάπλου του Αιγαίου, από το Σούνιο ως την Κρήτη μέσα σε 2 ήμερες. Ακολουθεί η Ολυμπιάδα του Σίδνεϋ το 2000, όπου κατακτά την έκτη θέση. Θεωρείται άραγε αποτυχία; Σκέφτεται πάλι να τα παρατήσει; Έχει άραγε αυτό το δικαίωμα, αφού ακολουθεί η Ολυμπιάδα της Αθήνας το 2004; Πεισμώνει και αρχίζει σκληρές προπονήσεις. Επιλέγεται ως ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος που ανάβει το βωμό στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας κηρύσσοντας την έναρξη των Αγώνων στην πατρίδα.  «Μια φλόγα που θα μείνει για πάντα στην καρδιά μου ως η πιο συγκινητική στιγμή», όπως δήλωσε. Οι γλυκές προσδοκίες του δικαιώνονται. Για μια ακόμη φορά ανεβαίνει στο δεύτερο βάθρο των νικητών με το ασημένιο μετάλλιο. Στενοχωριέται πολύ που δεν μπόρεσε να πάρει το χρυσό. Όμως αυτά έχει ο αθλητισμός. Η αγάπη του κόσμου εκδηλώνεται πάλι θερμά. «Η αξία του μεταλλίου είναι η εκτίμηση του κόσμου» μας είπε χαρακτηριστικά. «Ωστόσο στην Ολυμπιάδα της Αθήνας κατάφερα να εκπληρώσω το στόχο της ζωής μου».

Το 2011 θα επιχειρήσει πάλι το διάπλου του Αιγαίου. Θα διασχίσει 320 ναυτικά μίλια ξεκινώντας απ’ την Άνδρο και φτάνοντας στην Κάρπαθο που είναι ο τελικός προορισμός του. «Στην καρδιά του Αιγαίου ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω» εξομολογήθηκε, «αλλά συνέχισα, γιατί ο στόχος ήταν μεγάλος.Το χαμόγελο και το φως του Αιγαίου δίνει στον άνθρωπο και ειδικά στο θαλασσοπόρο τη μεγαλύτερη δύναμη». Το έκανε, όπως είπε, για να δώσει το μήνυμα της υπέρβασης στην περίοδο της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας. «Ήταν ένας συμβολικός κύκλος σε μια άλλη ξεχασμένη Ελλάδα», είπε.

Η κουβέντα μας οδεύει προς το τέλος. Οι ερωτήσεις των συμμαθητών μας πολλές. Συνοψίζει λέγοντας ότι «Για να πετύχει κανείς το στόχο του πρέπει να το θέλει πραγματικά και προ πάντων να έχει αγνά κίνητρα. Εγώ επικεντρωνόμουν πάντα στο στόχο και όχι στο αποτέλεσμα. Άλλωστε είχα συνειδητοποιήσει από μικρός στους αγώνες τι σημαίνουν νίκη και ήττα. Ο μόνος αγώνας που χάνουμε είναι αυτός που δεν δίνουμε.Πάντα θα υπάρχει η πιθανότητα της αποτυχίας, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας αποθαρρύνει. Η δικαίωση δεν έρχεται από την ήττα του αντιπάλου, αλλά από τη δικιά μας προσπάθεια».

Και κατέληξε δίνοντάς μας το σύνθημα που όλοι οι άνθρωποι και προπάντων οι αθλητές πρέπει να έχουν πάντα υπόψη:  «ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ – ΣΤΟΧΕΥΩ – ΠΡΟΣΠΑΘΩ – ΠΕΤΥΧΑΙΝΩ».

Σηκωθήκαμε όλοι και τον χειροκροτήσαμε κατενθουσιασμένοι. Πρότυπο αθλητή και ανθρώπου. Είναι ό,τι ακριβώς χρειαζόμαστε για να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε τα αγνά εφηβικά μας όνειρα και στόχους, ιδιαίτερα στα δύσκολα χρόνια που βιώνει σήμερα η δύστυχη πατρίδα μας!!!

Αντώνης Αγγελιδάκης B1

Μιχάλης Βρέντζος B1