Τι ελπίζω και τι φοβάμαι από την ενοποίηση των λαών στην Ευρώπη…

 Μια νέα «αυτοκρατορία» δημιουργείται σταδιακά τις τελευταίες δεκαετίες. Με τους λαούς της Γηραιάς Ηπείρου να ενοποιούνται και τους πολίτες της να διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανατολή αυτής της «Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας», το όραμα για την παγκόσμια ειρήνη και ευημερία, θεωρητικά, όλο και πλησιάζει την πραγματικότητα. Κοινό ταμείο, κοινά δικαιώματα, κοινές υποχρεώσεις, κοινοί στόχοι. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, θεωρητικά, αποτελεί βάση για μια εξιδανικευμένη μορφή κοινωνίας. Η ενότητα προσφέρει ανακούφιση, δύναμη και βοήθεια σε όσα κράτη την χρειάζονται. Και η ομαλή της λειτουργία χρίζεται κίνητρο για τη συνέχισή της.

Πρακτικά, όμως, ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι κάποιο κράτος θα θελήσει να το εκμεταλλευτεί όλο αυτό για το δικό του συμφέρον; Δυστυχώς ή ευτυχώς μιλάμε για κοινωνία ανθρώπων, όχι ρομπότ, τα οποία απλά ακολουθούν εντολές. Μιλάμε για νοήμονα όντα, γεμάτα επιθυμία για δόξα, πλούτη και εξουσία. Η ουτοπική ψευδαίσθηση του ιδανικού και η ρεαλιστική ανθρώπινη απληστία είναι μια «εξουσία» δρόμος. Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι δεν θα καταλήξει μια «Γερμανική Αυτοκρατορία», για παράδειγμα;

Όλα φαίνονται ωραία, όταν μιλάμε για ενότητα και αλληλοβοήθεια μεταξύ των λαών. Ωστόσο, «η μπάλα χάθηκε, όταν μπήκαν τα χρήματα στη μέση», καθώς συνηθίζουμε να λέμε στον προφορικό καθημερινό μας λόγο. Όταν η απόκτηση πλούτου έγινε ο πρώτος λόγος θανάτου. Όταν «ενοποιημένες» και «ικανοποιημένες» χώρες άρχισαν να εξαθλιώνονται εξαιτίας άσκοπων δαπανών των κυβερνήσεων. Όταν τέτοιες χώρες άρχισαν να βομβαρδίζουν τις χώρες της ίδιας ένωσης που χρειάστηκαν βοήθεια, με μη βιώσιμα δάνεια και με υποσχέσεις χωρίς ελπίδα. Όταν τέτοιες χώρες άρχισαν να «φυτεύουν» προπαγανδιστικές ιδέες στους ίδιους τους πολίτες της, για να ψηφιστούν ανεμπόδιστα κάποια μέτρα.

Μπορεί να μην χρειάστηκαν ακόμη βόμβες και όπλα, για να αποδειχθεί ότι ζούμε στιγμές πολέμου, όμως χρειάστηκαν απάνθρωπα μέτρα και πολύ χρήμα, για να αποδειχθεί ότι βιώνουμε στιγμές ενός «οικονομικού πολέμου», με θύματα, και πάλι, τους ίδιους τους πολίτες που ταλαιπωρούνται, βασανίζονται ή ακόμη-ακόμη πεθαίνουν καθημερινά, μη αντέχοντας την καταπίεση που τους ασκείται.

Αν το όραμα για την Ευρωπαϊκή Ένωση προέβλεπε ειρήνη, τότε το σχέδιο απέτυχε. Αν συνεχιστεί έτσι η κατάσταση, τότε είναι καιρός να ανοίξουμε τα βιβλία της ιστορίας μας, στο κεφάλαιο της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, μιας παρόμοιας ιδέας που τελείωσε άδοξα. Κάπως έτσι βλέπει και κρίνει ένας μαθητής της Γ΄ τάξης του Γυμνασίου και ευρωπαίος πολίτης την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχω τις ανησυχίες μου, αλλά έχω και όραμα για μια κοινωνία, η οποία είναι το μέλλον μου και δύσκολα θα αλλάξει. Το είχε πει κάποτε ο Μάνος Χατζηδάκις: «Καληνύχτα, Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα.»

 Γιώργος Φανουράκης Γ3