Ποίηση: Εύα Μακρή (Β2)

 

Πίνακες

Σε κάθε πινελιά χάνομαι,

ένα συναίσθημα αφουγκράζομαι.

Με πλώρη τη φαντασία

ταξίδια κάνω στην ιστορία.

 

Με κάθε πίνακα,

λάμπουν οι αστερισμοί των λέξεων,

λαμπαδιάζει η σιωπή,

αφομοιώνεται η κραυγή.

 

Εικόνα απρόσμενη,

επιδέχεται ορισμούς.

Ενσαρκώνει τις αλήθειες

της ζωής.

 

Τα σχέδια λάμπουν

με ένταση εκρήξεων,

το άρρητο, το αθέατο

να σημάνουν.

 

Μια κίνηση λύτρωσης,

μια στιγμή κάθαρσης,

από έναν αντίθετο νου.

Άνεμοι σηκώνουν θύελλα ψυχής,

νιώθεις ότι φεύγεις χωρίς επιστροφή.

 

 Χαϊκού

 

Όμορφη είσαι,

μην πτοείσαι, όλοι μας

διαφέρουμε.

 

Μα επιβάτες,

ξένου πλοίου είμαστε,

γνωστή πορεία.

 

Πολλά τραγούδια

σου αφιερώνω.

Σε θέλω εδώ.

 

Ήταν στιγμή,

σαν τη στάλα της βροχής.

Ήρθε, πέρασε.

 

Όλοι μιλάνε.

Ο καθένας ακούει

τη φωνή του.

Φουρτουνιασμένη ζωή

 

Φουρτουνιασμένες σκέψεις,

δίνουν άλλο νόημα στις λέξεις…

Φουρτουνιασμένη ζωή,

ένα χαμένο κλειδί.

 

Όλοι μας πρέπει να παλεύουμε,

ήρεμη ζωή να έχουμε.

Μα για να μπορούμε να συνεχίσουμε,

πρέπει πια να συνηθίσουμε

στις μεγάλες αναταραχές,

μα και στις όμορφες ανατροπές.

 

Με το πλοίο μου αν ταξιδέψω,

άραγε προς τα πού θα πλεύσω;

Θα βρω λιμάνι για να αράξω,

ή μόνη μου για άλλο ένα ναυάγιο θα ψάξω;

 

 

Η απόγνωση

 

Ζέστη, φως, ευχές και υποσχέσεις,

πώς μπορώ να ξαναγεννηθώ,

πώς μπορώ να ελπίζω;

Αφού όλα είναι σκοτεινά, όλο υποθέσεις.

 

Κάθε σελίδα ολοκληρώνεται,

μια ανάμνησή μου σώζεται.

Μα κάθε λίγο,

τις φωτογραφίες σκίζω.

 

Στον εαυτό μου πνίγομαι,

στους ξένους δεν ανοίγομαι,

και ας ξέρουν πώς με φωνάζουν,

ποια είμαι δε θα καταλάβουν.

 

Εγώ το επιλέγω,

δυο χαρακτήρες μέσα μου να έχω.

Ο ένας είμαι εγώ,

ο άλλος ο κρυμμένος μου εαυτός.

 

Μα πώς μπορώ να ελπίζω,

όταν νιώθω φοβισμένη;

Όταν όλες μου οι σκέψεις,

είναι μπερδεμένες;

 

Με περιμένω

χιλιάδες μέρες…

Θα με περιμένω

εκατομμύρια στιγμές ακόμη.