Ένα χρονογράφημα από τον Μανόλη Ζουριδάκη (Γ1)

 Δύο φίλοι προχωρούν ανέμελοι στο πεζοδρόμιο, όταν ξαφνικά σκοντάφτουν εξαιτίας της ύπαρξης ενός καμουφλαρισμένου σκαλοπατιού και πέφτουν πάνω σε μία κολώνα της Δ.Ε.Η. που ξεπροβάλλει από τα σπασμένα πλακάκια του πεζοδρομίου. Είναι όμως συνηθισμένοι σε τέτοια περιστατικά και συνεχίζουν ακάθεκτοι, όταν λίγα μέτρα πιο κάτω το πεζοδρόμιο αιφνιδίως εξαφανίζεται, αφού υπάρχει σταθμευμένο ένα αυτοκίνητο. Αναγκασμένοι να το παρακάμψουν ελίσσονται ανάμεσα στα διπλοπαρκαρισμένα οχήματα και βρίσκονται  στο έλεος των Ελλήνων συνετών και προσεκτικών οδηγών. Επιστρέφουν στο πεζοδρόμιο και συνεχίζουν να κινούνται ανάμεσα στα διάφορα προϊόντα που οι καταστηματάρχες έχουν εκθέσει, για να τα βλέπουμε καλύτερα.

Στην απέναντι πλευρά του δρόμου βρίσκεται μία κυρία σε αναπηρικό αμαξίδιο, ασυνήθιστο θέαμα στην πόλη μας. Είναι σταματημένη, καθώς ο στενός χώρος του πεζοδρομίου δεν επιτρέπει στο καροτσάκι να συνεχίσει την πορεία του. Οι επιλογές της είναι περιορισμένες και δεν έχει και χρόνο να τις στοχαστεί. Η αναπηρία της αποτελεί εμπόδιο στους άλλους δημότες που την προσπερνούν βγαίνοντας στον δρόμο, με ένα μειδίαμα ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους. Η γυναίκα έχει ήδη μετανιώσει που βγήκε από το σπίτι της για να ξεσκάσει, καθώς συνειδητοποιεί ότι η πόλη είναι πιο αφιλόξενη από όσο φαίνεται. Για καλή της τύχη ένας νεαρός την βοηθάει και «λύνεται το πρόβλημα».

Λίγο πιο πέρα, ο συνωστισμός εμποδίζει μία κοπέλα να επισκεφτεί τα αγαπημένα της καταστήματα. Είναι τρομοκρατημένη βλέποντας τους ανθρώπους μπροστά της να συγκρούονται χωρίς να έχουν χώρο για να προχωρήσουν και έτσι κάνει μεταβολή κατευθυνόμενη προς την παλιά πόλη. Τα πεζοδρόμια έχοντας πλάτος μερικά εκατοστά και γεμάτα αποχετεύσεις, χειροποίητα σκαλοπάτια και λακκούβες το καθιστούν αδύνατο να προχωρήσει με το δωδεκάποντο τακούνι που σκέφτηκε ότι θα ταίριαζε με το καινούριο της φουλάρι. Αποφεύγει τα αυτοκίνητα με χάρη και μετά από λίγη ώρα, και αφού κανόνισε ραντεβού με τον γιατρό της για το κάταγμα στο πόδι της, φτάνει στον προορισμό της. Εισέρχεται στο κατάστημα και ξεχνάει τα προβλήματα της πόλης αφήνοντας τους άλλους να ασχοληθούν.

Φωτογραφία: Μαρία – Ελένη Καλογιαννάκη Γ1