Ένα χρονογράφημα από τον Μωυσή Αμπουσαχίν (Γ1)

     Ο κόσμος σήμερα είναι παράλογος, δεν εξηγείται αλλιώς. Αν μερικοί άνθρωποι είναι υπέρ του πολέμου – και φυσικά αναφερόμαστε στους συνεχώς επεκτατικών βλέψεων ηγεμόνες –  οφείλουν εκείνοι να αγωνιστούν κι όχι τόσα χιλιάδες άτομα, τα οποία εκτός από το ότι εξαναγκάστηκαν να σκοτώνουν, χάνουν και τη ζωή τους στο τέλος. Με τη λογική αυτή δεν θα υπήρχε πόλεμος, αλλά φίλοι μου, αυτό μας εξυπηρετεί ουσιαστικά όλους, είτε κάποιοι το έχουν ή όχι συνειδητοποιήσει. Αν και βέβαια θα έπρεπε.

    Ο κύριος Κυβερνήτης, όμως ναι, εκείνος που σκέφτεται να διπλασιάσει σε μέγεθος το κράτος του και από εκεί που τα σύνορα είναι μέχρι τη Μικρά Ασία, να τα μεταφέρει έως και την Αμερική, δεν μπορεί να κατανοήσει πως για την ευχαρίστηση τη δική του και του «κράτους» του χύνεται αίμα. Αίμα τόσων αθώων ανθρώπων που στερούνται τις οικογένειές τους. Αν σκεφτείς πόσα σπίτια έχει καταστρέψει ο πόλεμος και πόσες οικογένειες έχει παγιδεύσει στο χάος, θα ανατριχιάσεις.

    Όλοι ευχόμαστε να μην έρθουμε σε αυτήν τη θέση. Αν ο άλλος όμως, που πιστεύει πως με τα «δικά» του στρατιωτικά πιόνια μπορεί να κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο, εμείς οι υπόλοιποι, οι θεωρητικά γι’ αυτόν «κατώτεροι» (κι ας μην σχολιαστεί παραπάνω αυτό) δεν έχουμε τάχα το δικαίωμα να μην υπακούσουμε; Αλλιώς είμαστε προδότες. Όχι, δεν ισχύει σε καμία περίπτωση ότι … θέλουμε να σώσουμε τους εαυτούς μας, τις οικογένειές μας, τον συνάνθρωπό μας. «Ναι, προδότες είμαστε και τέλος.»

   Και τι περιμένουμε να έχουν όλα αυτά ως αποτέλεσμα; Χιλιάδες πολεμο-χήρες μάνες ταξιδεύουν πέρα για πέρα μαζί με τα δίχρονα μικρά παιδιά τους, για να βρουν στέγη και ψωμί να τα ταΐσουν. Κι όταν ο κύριος Κυβερνήτης αντικρίζει αυτήν την κατάσταση, λέει: «Έτσι ήταν οι μοίρα τους. Η μοίρα όλων αυτών, να έχουν απώλειες». Μοίρα που δημιουργούν οι άνθρωποι δεν τη λέμε μοίρα, αλλά καταδίκη. Ο άνθρωπος φυσικά, δεν είναι Θεός για να ορίζει το μέλλον όλων αυτών των αδικοχαμένων πολεμιστών. Θα μου πείτε, κάποιοι νομίζουν πως με το χρήμα τους εξουσιάζουν τα πάντα. Εμείς ξέρουμε ότι είναι γελασμένοι. Να όμως, που είναι η αλήθεια. Είναι η πραγματικότητα του σήμερα…

    Πόλεμο δε ζουν μόνο οι αγωνιστές, πόλεμο ζουν και οι πρόσφυγες. Τόσοι άνθρωποι φτάνουν σε μία χώρα, όπου το μόνο που βλέπουν είναι οι γυρισμένες πλάτες των πολιτών κι άντε ο ένας στους δέκα να ενδιαφερθεί πραγματικά για τη «μοίρα» αυτών των ανθρώπων. Οφείλουμε να θυμόμαστε πως δεν είναι απλά δουλικά μας που τους συμπεριφερόμαστε με τον οποιοδήποτε τρόπο, αλλά είναι άνθρωποι κι έχουν δικαιώματα. Και πρέπει να τα σεβαστούμε κι όχι να λέμε «ναι» στην ωφελιμιστική λογική που μας δέρνει καιρό τώρα. Και μόνο το γεγονός ότι μπορούμε κάποτε να έχουμε τη «μοίρα» ενός πρόσφυγα μας κάνει να νιώθουμε άσχημα. Φανταστείτε να συνέβαινε και στ’ αλήθεια…

    Αυτό συμβαίνει έξω καθημερινά. Ο άνθρωπος που έχει βιώσει φρικτές στιγμές, αντιμετωπίζεται με τέτοιον τρόπο. Η Αμερική, η Γερμανία, χώρες «ανεπτυγμένες» σήκωσαν τείχη. «Όχι άλλοι πρόσφυγες», είπαν. Η Ελλάδα, όμως, η «αναπτυσσόμενη χώρα» τους δέχτηκε … τους φρόντισε σαν να ήταν δικά της παιδιά. Γιατί όλοι είναι ίσοι, πράγμα που οι ανεπτυγμένοι δεν μπορούν να δουν.

    Ξημερώνει μία άλλη μέρα και βλέπεις τη γυναίκα με τη μαντίλα να ζητιανεύει. Γιατί; Γιατί δίπλα της στέκονται δύο παιδιά που κλαίνε. Και πώς κατέληξαν εδώ; Δεν είχαν άλλη επιλογή. Όταν η ανεπτυγμένη χώρα έχει πολεμικές βλέψεις, ποιος θα της πάει κόντρα; Μάλλον δεν έχει αναπτυχθεί στον ηθικό της χαρακτήρα, παρά μας μεταφέρει ξερή γνώση κι εμείς την καθιστούμε ανώτερη.

    Μας χλευάζουν πως χρησιμοποιούμε παινευτικά τις αρχές των προγόνων μας… Μήπως όμως αυτές ζουν ακόμα μέσα στον Έλληνα; Στον κλασικό Έλληνα … γιατί δεν χωρούν οι ρατσιστές στη συζήτησή μας.

Σχέδιο: Μωυσής Αμπουσαχίν Γ1