Ποίηση: Σοφία Μεταξά (Β2)

Αν όλα τα παιδιά της γης,

ζούσαν σαν εμάς,

δίχως όλα τα προβλήματα της ζωής,

μονάχα με αγάπη, στέγη δίχως φτώχεια και μοναξιά.

Τι πρόβλημα κι αυτό;

Άλυτο αλλά και λυτό;

Αχ! πώς γέμισε με τόση φτώχεια

ο κόσμος τούτον τον καιρό;

Είτε εδώ είτε εκεί,

είτε Κίνα, Αφρική, Βόρεια Αμερική

ακόμη και στου γείτονα την αυλή

φτώχεια θα δεις παντού,

είναι πλέον τόσο τραγική.

Τι θα κάνουμε, τι θα κάνουμε

λέμε και ξαναλέμε.

Αποτέλεσμα, όμως, δεν βλέπω κι αναρωτιέμαι.

Αγαπητά μου παιδάκια,

ας μείνουμε με την ελπίδα

πως όλα τα φτωχά παιδιά της γης

θα έχουν μια καλύτερη μοίρα.

Γράφτηκε στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας

με υπεύθυνη καθηγήτρια την κ. Γαβριέλλα Ασπράκη.