Αφιέρωμα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Οι λέξεις γίναν άνθρωποι και οι άνθρωποι αναμνήσεις

αυθεντική μαρτυρία

Ένα Σαββατοκύριακο σκέφτηκα να πάρω συνέντευξη από την προγιαγιά μου, που λέγεται Δέσποινα και μένει στο χωριό Κασσάνοι Πεδιάδος. Με ενδιαφέρον λοιπόν έκατσα κι άκουσα την ιστορία που είχε να μου πει …

Ήταν 16 χρονών, όταν είχε πρωτογνωρίσει τον προπάππου μου κι αυτός έφευγε για το μέτωπο. Τον είχαν καλέσει νωρίτερα.

Είχαν περάσει πολλές μέρες από όταν έφυγε ο παππούς μου για το μέτωπο. Στις τελευταίες του επιστολές εκείνος τής έγραφε ότι είχε ακούσει βόμβες να πέφτουν κατά τη μεριά του χωριού και ρωτούσε τη γιαγιά μου εάν είναι καλά. Ήταν όντως αλήθεια, οι βόμβες είχαν πέσει εκεί κοντά, αλλά όλοι ήταν καλά.

Στο σπίτι της γιαγιάς μου όλα κυλούσαν ήρεμα, μέχρι που μια μέρα ένας συγχωριανός τούς ενημέρωσε ότι περνούσαν οι Γερμανοί, για να πάρουν το λάδι και το σιτάρι από τα σπίτια. Η μαμά της γιαγιάς μου πήγε τρέχοντας στη σοφίτα κι έκρυψε ένα κλουβί με κουνέλια κάτω από το κλινοσκέπασμα του κρεβατιού, κι  ανακάτεψε τα σεντόνια με τις κουβέρτες, για να μην καταλάβουν οι Γερμανοί ότι κάτι έκρυβαν εκεί.

Οι Γερμανοί μπήκαν μέσα στο σπίτι, κατευθύνθηκαν προς τη σοφίτα κι άδειασαν όλο το λάδι από το βαρέλι, χύνοντάς το σε ένα δικό τους, για να το πάρουν μαζί τους. Ο «αρχηγός» παρατήρησε ότι ένα κάδρο στον τοίχο έμοιαζε με μια πορτούλα. Διέταξε λοιπόν να βγάλουν το κάδρο από τον τοίχο και να δουν τι υπήρχε μέσα στον τοίχο. Μόλις έβγαλαν το κάδρο, αντίκρισαν μια εικόνα τυλιγμένη με χαρτιά. Ξετυλίγοντας τα χαρτιά, είδαν τη βασίλισσα Φρειδερίκη που ήταν Γερμανίδα. Τότε ο «αρχηγός» χτύπησε τη γιαγιά μου στον ώμο και της είπε “Ausgezeichnet” (που στα ελληνικά σημαίνει «μπράβο») και διέταξε τους άλλους Γερμανούς να ξαναδειάσουν το λάδι μέσα στο βαρέλι. Επειδή είχε χαρεί που είδε την εικόνα της βασίλισσας Φρειδερίκης, είπε στους άλλους Γερμανούς να φέρουν λίγο σιτάρι από αυτό που πήραν από τα άλλα σπίτια και να τους το δώσουν. Φυσικά η μαμά της γιαγιάς μου δεν το δέχτηκε κι εκείνοι το πήραν πίσω.

Αυτή την ιστορία μού είπε η γιαγιά μου το Σαββατοκύριακο.

Συγκινήθηκα πολύ, ένιωσα περήφανη για τον τόπο μου και πάνω από όλα περήφανη για την προγιαγιά μου, καθώς εκείνη και η οικογένειά της δεν δέχτηκαν το σιτάρι, παρόλο που ήταν μια περίοδος πείνας και φτώχειας. Ακόμα πιο περήφανη ένιωσα για τον προπάππου μου που αγωνίστηκε με τόση αυταπάρνηση και γενναιότητα για τον τόπο του κι ας μη ζει πια …

Μάρα Κοκολάκη Β2

Φωτογραφικό αρχείο: οικογένεια Χανιωτάκη – Οικονόμου