Αφιέρωμα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Μια αυτοθυσία σ΄ εκείνα τα δύσκολα χρόνια

αυθεντική μαρτυρία

Η γιαγιά μου, ονομαζόμενη Γεωργία Ιατράκη, μου διηγήθηκε μία ιστορία σχετικά με ένα γεγονός που συνέβη στον προπάππου μου, ο οποίος αναγκάστηκε να υποστεί τις κακουχίες κατά τη γερμανική κατοχή. Γι’ αυτό λοιπόν το γεγονός πρόκειται να μιλήσω, για να βοηθήσω τους αναγνώστες να συνειδητοποιήσουν πώς βίωναν οι άνθρωποι όλες αυτές τις καταστάσεις.

Το 1942 ένας κάτοικος της περιοχής «Πάνω Ασίτες», που λεγόταν Ζαχαρίας Θεοχαράκης, μαρτύρησε στους Γερμανούς ποιοι άνθρωποι από αυτό το χωριό κρατούσαν όπλο, έτσι ώστε εκείνος να διατηρεί καλές σχέσεις μαζί τους, για να μην κινδυνεύει από αυτούς. Ανάμεσα λοιπόν σε αυτούς τους ανθρώπους που πρόδωσε ήταν και ο πατέρας της γιαγιάς μου, ο Ζαχαρίας Ιατράκης. Οι Γερμανοί, αφού οδήγησαν τον προπάππου μου σε ένα μέρος, τον ανάγκασαν να ομολογήσει πού βρίσκεται το πιστόλι του, για να τον ελευθερώσουν. Όμως εκείνος έλεγε την αλήθεια ότι δηλαδή δεν κουβαλούσε κανένα όπλο. Τότε, αφού τον βασάνισαν με πολύ σκληρό τρόπο, τον φυλάκισαν, με αποτέλεσμα η οικογένειά του να δυστυχεί, αφού νόμιζαν ότι δεν πρόκειται να ξανασμίξουν ποτέ ξανά. Επί δέκα συνεχόμενες μέρες τον κρατούσαν με βίαιο τρόπο! Του έδωσαν προθεσμία τρεις ημέρες, για να φανερώσει το πιστόλι του, διαφορετικά θα τον σκότωναν τη 13^η ημέρα. Τη δέκατη μέρα κατηγορήθηκε και ο αδελφός του προπάππου μου για κτήση όπλου στο σπίτι του και οι Γερμανοί τον απείλησαν πως, αν δεν παραδώσει το πιστόλι του, θα τον σκοτώσουν. Τότε ο αδερφός του, που ήξερε ήδη από την προγιαγιά μου για τον προπάππου μου, αποφάσισε να παραδοθεί στους Γερμανούς, για να σώσει τον αδερφό του, αφού εκείνος είχε παιδιά που έπρεπε να αναθρέψει. Ύστερα από πολλά βασανιστήρια του αδελφού του, ο προπάππους μου αναγκάστηκε να ομολογήσει πως είχε δώσει το πιστόλι σε έναν συγχωριανό του και δεν το είχε πια. Έτσι, ελευθέρωσαν μόνο αυτόν. Τότε εκείνος ζήτησε από τον πρόεδρο του χωριού να του δώσει το όπλο, για να αφήσουν ελεύθερο και τον αδελφό του. Την επόμενη μέρα ο πρόεδρος παρέδωσε το όπλο του και τότε αποφυλάκισαν και τον αδελφό του προπάππου μου. Έτσι επέστρεψε κι εκείνος στο χωριό. Από τότε όλα άλλαξαν προς το καλύτερο και συνέχισαν με τον ίδιο απλό τρόπο τη ζωή τους!

Η ιστορία αυτή είναι αρκετά συγκινητική και με έκανε να καταλάβω πόσο δύσκολη και σκληρή ήταν η ζωή τότε για τους ανθρώπους λόγω της αδίστακτης συμπεριφοράς των Γερμανών. Επίσης, μέσα από αυτή την εμπειρία του παππού μου, αναδεικνύονται ανθρώπινες αξίες όπως η αγάπη για τον συνάνθρωπο, η αλληλεγγύη, η ειλικρίνεια, η καλοσύνη και  η αξία της οικογένειας.

Νεφέλη Κουρουπάκη Β2