Οι πρώτοι και οι τελευταίοι παλμοί συναισθημάτων γραμμένοι στα θρανία

Αποχαιρετώντας το Γυμνάσιο

του Αντώνη Αγγελιδάκη (Π.Γ.Λ.Η.)

Πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο.

Σχεδόν όλοι νομίζαμε ότι δεν ήταν μεγάλη αλλαγή.

«Απλά οι βαθμοί είναι μέχρι το 20, έχουμε διαφορετικό καθηγητή για κάθε μάθημα και στο τέλος της χρονιάς γράφουμε εξετάσεις». Έτσι είχα απαντήσει στη θεία μου, όταν με ρώτησε αν πιστεύω ότι έχει διαφορά το Δημοτικό από το Γυμνάσιο.

Οι περισσότεροι πέρασαν την πόρτα του Γυμνασίου τον Σεπτέμβρη έχοντας ακόμη στο μυαλό τους αναμνήσεις από το Δημοτικό. Θυμάμαι ακόμη ότι στη γιορτή του Δημοτικού το καλοκαίρι όλοι κλαίγαμε που θα φεύγαμε. Ξεχάστηκε όμως γρήγορα. Το Γυμνάσιο φρόντισε να καλύψει το κενό – και με το παραπάνω.

Τα τρία χρόνια του Γυμνασίου είναι τα καλύτερα. Και αν εσύ που διαβάζεις τώρα αυτό το άρθρο είσαι απορημένος, θα με καταλάβεις, όταν τελειώσεις το Γυμνάσιο.

Έτσι έγινε και μ’ εμένα, με όλη την παρέα μου, και πιστεύω με τους περισσότερους. Μπορεί τα πράγματα στο Λύκειο να είναι πιο «χαλαρά» -έως τώρα τουλάχιστον-, αλλά τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τις εμπειρίες που αποκομίζει κανείς από το Γυμνάσιο. Το Γυμνάσιο είναι εκείνο που σου μαθαίνει πραγματικά πώς να συμπεριφέρεσαι στους μεγαλύτερους, σου μαθαίνει τρόπους να προσαρμόζεσαι σε διάφορες καταστάσεις και να καταλαβαίνεις τα «κουμπιά» του άλλου, ώστε να μην «σε βάλει στο μάτι»(!).

Φίλοι μου, το Γυμνάσιο είναι μια εμπειρία, την οποία θα πρέπει να ζήσει κανείς πραγματικά και να μην την αφήσει να περάσει ανεκμετάλλευτη.

 Σχέδιο: Στέλλα Μανωλίτση Γ3