Οι πρώτοι και οι τελευταίοι παλμοί συναισθημάτων γραμμένοι στα θρανία

Αποχαιρετώντας το Γυμνάσιο

του Μωυσή Αμπουσαχίν (Π.Γ.Λ.Η.)

Προτού ξεκινήσω να αναφέρω το τι αποκόμισα από το Γυμνάσιο, οφείλω να μεταδώσω ένα μήνυμα σε εσένα, που τώρα βρίσκεσαι στο σχολείο, όπου κάποτε φοιτούσα κι εγώ. Οι τρεις αυτές χρονιές σηματοδοτούν τη δική σου προεφηβεία, γεγονός που σημαίνει ότι έχεις ακόμη να αντιμετωπίσεις πολλά. Όσο βιώνεις καταστάσεις και συναισθήματα έντονα, θυμήσου να αντιμετωπίζεις τη ζωή σου με χαρά και χαμόγελο, που αρμόζουν σε αυτό που ονομάζουμε «παιδική ηλικία». Ας τοποθετήσουμε τις τυπικότητες και τα πρέπει στην άκρη, χωρίς όμως να μείνουν παραμελημένα στο τέλος. Και αυτό γιατί, ως γνωστόν, χτίζεις το μέλλον σου από νωρίς.

Θα χρειαστείς δύναμη, για να αντιμετωπίσεις ό,τι χειρότερο σε βρει στα επόμενα τρία σου χρόνια στο Λύκειο. Και τη δύναμη αυτή θα τη βρεις αν ενστερνιστείς τα αισθήματα που θα αναδείξουν το μεγαλείο της προσωπικότητας και του χαρακτήρα που κρύβεις/δείχνεις. Αναφέρομαι σαφώς στα βαθύτερα συναισθήματα που κρύβονται μέσα σου, τα οποία εσύ και οι φίλοι σου μπορείτε να τα ωθήσετε προς την επιφάνεια.

Η χαρά, η αγαλλίαση, η ελπίδα, το θάρρος είναι αισθήματα αληθινά, που σε αγγίζουν και σου δίνουν δύναμη μέχρι το κάθε τέλος που θέτεις στη ζωή σου. Βασισμένος σε αυτά, βάζεις νέους στόχους, φτάνεις στο τέλος τους, και πάλι ξανά από την αρχή. Βρες τον τρόπο να φτάσεις στις Ιθάκες σου. Όταν τελειώσεις το Γυμνάσιο, θα νιώσεις ότι έχεις αλλάξει. Κάθε φορά που θα το νιώθεις, θα είναι προς το καλύτερο.

Θα ζητηθεί να περιγράψεις κι εσύ κάποτε τις εμπειρίες σου από το Γυμνάσιο. Το τι αποκόμισες. Τι σου έμεινε. Δεν αναφέρομαι στις γνώσεις που κέρδισες, σπάνια θα περισσέψουν αρκετές μετά από το τρίμηνο του καλοκαιριού, όταν ξεκινήσει το Λύκειο. Ελπίζω ότι θα ονομάσεις με ειλικρίνεια μια σειρά από αναμνήσεις, νιώθοντας περηφάνια πολλή. Αυτά είναι ό,τι συνειδητοποίησα με το τέλος του. Αλλά και ό,τι προσπαθώ να μεταδώσω σε εσένα τη στιγμή αυτή.

Θυμάμαι ακριβώς τη μέρα που πρωτο-πάτησα το πόδι μου στο Γυμνάσιο, έναν χώρο άγνωστο για εμένα και άλλα ενενήντα πέντε παιδιά. Όλα τα αυτοκίνητα είχαν στενέψει τον δρόμο στο μισό του. Κάθε φορά που κάποιος γονέας ή κάποιο παιδί έκλεινε την πόρτα του αμαξιού, μου δημιουργούσε ένα τρελό άγχος. Άγχος για το τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια, τι έκβαση θα πάρει η ιστορία μου, πώς θα την αλλάξω, ώστε να έχει το επιθυμητό για μένα τέλος. Η μετάβαση από το Δημοτικό προς το Γυμνάσιο ήταν ομαλή. Είχα αναπτύξει την απαραίτητη «αναισθησία», ώστε να βιώσω την αλλαγή ψύχραιμα. Βέβαια, για να γίνω πιο σαφής, έτσι πίστευα. Γιατί μόλις πέρασα την είσοδο, σκούντηξα έναν φίλο μου λέγοντας «Να τους πω να μας γυρίσουν πίσω στο Δημοτικό;».

Τα χρόνια πέρασαν τόσο γρήγορα και για την ακρίβεια δεν κατάλαβα πώς. Έγιναν τόσα πολλά σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα, το επίπεδο του σασπένς δεχόταν αυξομειώσεις συνέχεια. Όπως βλέπω τα πράγματα τώρα, το Γυμνάσιο ήταν κάτι λιγότερο και από τις διακοπές των Χριστουγέννων, απλά με περισσότερα μελομακάρονα. Το μάθημα και οι καθηγητές δεν μπορούν να συγκριθούν εύκολα με κάτι ανάλογο. Η σχέση μεταξύ μαθητών και καθηγητή ήταν τέτοια, που μπορώ να πω ότι μου έχουν λείψει μέχρι και οι ωριαίες αποβολές. Όσο τρελό και αν ακούγεται αυτό.

Η πιο δυνατή στιγμή του τέλους ήταν το τραγούδι των Συμμαθητών, αφιερωμένο στην περσινή τρίτη τάξη, στη γιορτή του Ιουνίου, συνοδευόμενο από εικόνες και εμπειρίες. Πιστεύω τραγουδούσα σαν μανιακός παράφωνος. Δεν ήθελα να αποχωριστώ την τότε κατάσταση. Προτιμούσα να τη συνεχίσω όσο γίνεται, με νέους στόχους κάθε φορά. Συνειδητοποίησα ότι ήταν πολύ απότομος για μένα ο αποχωρισμός, δεν το είχα αντιληφθεί έως τότε πως όλοι κάποτε θα μεγαλώσουμε. Πριν από αυτό, ήθελα να φύγω επειγόντως για το Λύκειο. Τώρα θέλω επειγόντως να επιστρέψω πίσω. Δεν θέλω, ωστόσο, να δημιουργήσεις μια λανθασμένη άποψη ότι το Λύκειο είναι μια φρίκη. Το αντίθετο. Είναι απλώς συνδεδεμένο με εμπειρίες και νέες περιπέτειες. Ποιος ξέρει πώς θα συνεχιστεί άραγε η ιστορία μου εδώ, εδώ που βρίσκομαι τώρα, πάνω από κάτι σκάλες που μας χωρίζουν; Για την ώρα, μόλις άρχισε.

Εύχομαι το ταξίδι σου στο Γυμνάσιο να είναι υπέροχο. Να θυμάσαι ότι μπορείς να νικήσεις κάθε στεναχώρια ή πίεση. Οι φίλοι και οι παρέες σου, όλοι θα είναι εκεί για σένα. Σε στιγμές ευχάριστες και δύσκολες. Αυτό που έχεις να κάνεις εσύ, είναι όλες να γίνουν απλώς ευχάριστες. Να θυμάσαι, οφείλεις να αντιμετωπίσεις τη ζωή με χαμόγελο. Αν υπήρχε λίγο παραπάνω χαμόγελο, πολλά περισσότερα προβλήματα θα είχαν λυθεί. Το Γυμνάσιο είναι ανέμελο. Ευχαριστήσου το δίχως όρια. Καθόρισέ τα μετά.

 Σχέδιο: Στέλλα Μανωλίτση Γ3