Ο αθλητισμός είναι για μένα αλλά και για πολλά άλλα παιδιά της ηλικίας μου πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μας. Πιστεύω ότι μας προσφέρει πολλά και πως μας έχει βοηθήσει ως άτομα και ως προσωπικότητες.

Εγώ προσωπικά νιώθω ευλογημένη, όταν βρίσκομαι στο στάδιο. Συναισθήματα χαράς με κατακλύζουν. Το σώμα μου βρίσκεται σε εγρήγορση, διατεθειμένο και πανέτοιμο να αντιδράσει σε κάθε ερέθισμα, διατεθειμένο να  υπακούσει τις διαταγές μου, διατεθειμένο να ξεπεράσει τα όρια του. Αυτή η γλυκιά κούραση, εκείνα τα επώδυνα δευτερόλεπτα και λεπτά, μου υπενθυμίζουν ότι έχω επιλέξει να το κάνω σωστά. Θέλω να είμαι σωστή με τον εαυτό μου και να ικανοποιώ τις προσδοκίες μου. Θέλω οι στόχοι μου να επιτευχθούν και οι επόμενοι στόχοι να είναι μια ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση, την οποία θα κληθώ να φέρω εις πέρας. Έτσι είμαι εγώ.

Ο αθλητισμός απαιτεί θέληση και αυτοσυγκράτηση. Χρειάζεται μια τρελή επιθυμία για εκτόνωση και, το κυριότερο, στόχους και όνειρα.

Όταν αθλούμαι, καταφέρνω να προσεγγίζω ολοένα καλύτερα τον χαρακτήρα μου. Μέσα από κάθε στόχο και κάθε επίπονη άσκηση, έρχεται στην επιφάνεια ένας διάλογος με τον εαυτό μου και το σώμα μου. Το σώμα μου δεν αντέχει, αρνείται να συνεργαστεί, με προκαλεί να καταφύγω στην εύκολη λύση της παραίτησης. Κάποιες φορές υποκύπτω. Κάποιες φορές επιμένω. Αλλά κάθε φορά που αυτός ο «διάλογος» λαμβάνει χώρα, καλούμαι να αντιμετωπίσω τον αληθινό μου εαυτό. Εκείνη τη δυνατή και πανίσχυρη θέληση παραίτησης και ξεκούρασης. Εκείνη τη θέληση, με την οποία θα κριθεί η αυτοπειθαρχία του καθενός.

Και έρχονται στιγμές, που συλλαμβάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται: «Γιατί είμαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό μου; Γιατί δεν ξεκουράζομαι, γιατί επιμένω με τον στίβο, γιατί δεν τα παρατάω;» Το παραδέχομαι, έχω σκεφτεί να πάψω να προσπαθώ. Υπήρξαν στιγμές στις οποίες δεν έβρισκα πια νόημα να ακολουθήσω αυτό το άθλημα. Μα τώρα μπορώ να απαντήσω με σιγουριά σε αυτά τα ερωτήματα.

Όσο επώδυνος κι αν είναι ο στίβος, αποτελεί την κύρια πηγή ευχαρίστησης  και εκτόνωσης. Ο στίβος με έκανε να βάλω τον εαυτό μου σε πρόγραμμα, έμαθα ότι μπορώ να ξεπεράσω τον εαυτό μου σε πολλούς τομείς, πέρα από τις προσδοκίες μου.

Απέκτησα αυτό το πείσμα και τη θέληση να συνεχίζω να προσπαθώ μέχρι να τα καταφέρω.

Ο στίβος έχει αλλάξει τη ζωή μου. Προτού αρχίσω να αθλούμαι, ήμουν ανασφαλής, χωρίς ιδιαίτερα μεγάλους στόχους, όχι τόσο κοινωνική, φοβόμουν το άγνωστο … Ήθελα να πετύχω κάποια πράγματα, αλλά δεν είχα τη δυνατότητα να προγραμματίσω και να διαχειριστώ έξυπνα τον χρόνο μου, ούτε είχα τον απαραίτητο αυτοέλεγχο ή την υπομονή, για να επιτευχθούν οι επιθυμίες και οι στόχοι μου.

Όταν όμως, κατά τύχη, άρχισα να ασχολούμαι με τον στίβο, όλα σταδιακά άλλαξαν. Δεν ήμουν εκείνη που φαινόμουν ότι ήμουν κάποτε. Τώρα ξέρω ότι μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, χωρίς να με νοιάζει ιδιαίτερα αν δεν αρέσω σε κάποιους. Κι αυτό γιατί έμαθα ότι χωρίς θέληση, θάρρος και πείσμα, δεν μπορώ να καταφέρω τίποτα. Έμαθα ότι χωρίς εξάσκηση, υπομονή και επιμονή δεν μπορώ να προχωρήσω παραπέρα. Έμαθα να βελτιώνομαι, να μην με ενδιαφέρει αν κάποιος άλλος με έχει ξεπεράσει. Το μόνο που θέλω είναι να ξεπεράσω τον εαυτό μου και, όταν το καταφέρω αυτό, πλησιάζω όλο και πιο κοντά στον αληθινό σκοπό.

Εύα Μακρή Γ2