Το νόημα του παραμυθιού

Ποίηση: Εύα Μακρή (Γ2)

Θα βαδίζεις μόνη σου,

απροστάτευτη και πληγωμένη,

χωρίς κανέναν στο πλευρό σου

στον δύσβατο αυτό δρόμο.

 

Κανείς τους δεν θα σε βοηθήσει.

Ούτε αυτοί που παρίσταναν τους φίλους,

ούτε η οικογένεια.

Μόνο εσύ.

 

Γιατί μόνη σου θα βαδίζεις,

ώσπου να πάψεις να περπατάς.

Γιατί οι σχέσεις έπαψαν

να υπάρχουν.

 

Γιατί κατάλαβες το νόημα

του παραμυθιού.

Γιατί ξέρεις πως κανείς

δεν θα σε καταλάβει.

Σχέδιο: Άννα Γιαλιτάκη Α1

Μην κλαις…

Ποίηση: Εύα Μακρή (Γ2)

 

Μην κλαις,

έχεις εμάς.

Μην ανησυχείς,

όλα θα παν’ καλά.

 

Εσύ ξέρεις την αλήθεια,

αυτό αρκεί.

Ασ΄ τους να κολάζονται στο ψέμα,

στην καταδίκη τους αυτή.

 

Καθάρματα,

σε κάνουν να κλαις.

Αλήτες,

χωρίς γνώση και αρχές.

Σχέδιο: Εύα Μακρή Γ2

 

 

 

 

Θύελλα  συναισθημάτων

Ποίηση: Εύα Μακρή (Γ2)

 

Αισθάνομαι το μέτωπό μου,

να φλέγεται.

Τα μάτια μου,

στεγνά.

 

Καθισμένη στο κρύο,

φιλόξενο πάτωμα

ταξιδεύω στα αστέρια

με ταχύτητες φωτός.

 

Έξω ο αέρας δυνατός,

θυμωμένος, στεναχωρημένος

μουγκρίζει, ζητώντας μου βοήθεια.

 

Τη μια ηρεμεί,

μα την άλλη φουντώνει.

Συμβαδίζει με τους

ανήσυχους παλμούς μου.

 

Σταγόνες βροχής

χτυπάνε νοερά το παράθυρο μου,

ενώ μαζί με τον άνεμο

αντανακλούν τα συναισθήματά μου.

 Σχέδιο: Εύα Μακρή Γ2

 

 

Μόνη

Ποίηση: Εύα Μακρή (Γ2)

 

Κι ενώ τα δάκρυα

κυλούν στα μάτια της,

εκείνη με λυγμούς

εκλιπαρεί για βοήθεια.

 

Οι παλμοί της ανέβηκαν,

ο σφυγμός της διασκελίζεται ταχύτατα,

τα μάτια της έγιναν ωκεανοί

που πνίγηκε μέσα.

 

Κατάλαβε πως έμεινε μόνη.

 

Σχέδιο: Εύα Μακρή Γ2

 

Τι λαχταρώ;     

Ποίηση: Εύα Μακρή (Γ2)

 

Πού βρίσκεται

αυτό για το οποίο αγωνιζόμαστε

και προς τα πού

οδεύουμε;

 

Έρχονται στιγμές,

που δεν ξέρω τι θέλω.

Έρχονται δευτερόλεπτα,

που είμαι βέβαιη πως ξέρω.

 

Κι όμως κάθε μέρα

αναζητώ εκείνη την επιθυμία.

Τη βαθιά μου λαχτάρα.

 

Τον στόχο μου.

Αυτόν που συνεχώς ανανεώνω.

Εκείνον που φορτώνω

τα απωθημένα μου.

 

                                                                                               Φωτογραφία: Εύα Μακρή Γ2

Άσε με να ζήσω

Ποίηση: Εύα Μακρή (Γ2)

 

Σε παρακαλώ,

μη με εμποδίζεις να πετάξω.

Μη με εμποδίζεις

να ακολουθήσω αυτό που αγαπώ.

 

Μην εφοδιάζεις συνεχώς

αυτό το όπλο που λέγεται

«Πρέπει» με κοφτερά μαχαίρια.

 

Μη με κλειδώνεις

πίσω από τις αόρατες μπάρες

της κοινωνίας.

Άσε με να ζήσω.

 

Μη μου κόβεις τα φτερά

που πάω να φτιάξω.

Μη με γεμίζεις ενοχές

λέγοντάς μου πως δεν είναι σωστό.

 

Μη με κάνεις να νιώθω ανόητη,

που πιστεύω στο αναπόφευκτο.

Άσε με να ονειρεύομαι,

άσε με να πιστεύω,

άσε με να προσπαθώ.

Άσε με να αφοσιωθώ

σε αυτό που αγαπώ.

 

Σχέδιο: Εύα Μακρή Γ2

 

 

Η στιγμή      

Ποίηση: Εύα Μακρή (Γ2)

 

Μπορεί να επιδιώκω

το τέλειο, το προσχεδιασμένο,

μα αυτό που μένει

είναι το χρώμα της στιγμής.

 

Είναι εκείνες

οι λεπτομερείς ατέλειες

που κάνουν κάθε γέλιο,

κάθε δάκρυ ξεχωριστό.

 

Είναι το απροσδόκητο

που μας φέρνει

και παίρνει

πράγματα που αγαπάμε.

 

Είναι η στιγμή που φεύγει …

Είναι ο χρόνος που περνά …

Σε αυτό το ποτάμι που κυλά

 

Σχέδιο: Εύα Μακρή Γ2

 

Αναζητώντας τα νοήματα  

Ποίηση: Εύα Μακρή (Γ2)

 

Είναι και αυτά,

τα αναπάντητα ερωτήματα.

Είναι και αυτοί οι συλλογισμοί,

που με προβληματίζουν.

 

Ποιο το νόημα …;

Γιατί…;

Για ποιο λόγο;

Τι θα γίνει μετά;

 

Ερωτήματα

που ντρέπομαι να διατυπώσω.

Λέξεις,

αδύνατο να αρθρώσω.

 

Κι αν τολμήσω,

αστείες ακούονται.

Αν ερωτήσω,

περισσότερο συγχύζομαι.

Σχέδιο: Εύα Μακρή Γ2