Προσωπικές εμπειρίες συμμαθητών μας:

Ο τραυματισμός που βίωσα, η δύναμη που άντλησα

Τρέχω. Στηρίζομαι στον ώμο μιας φίλης μου. Παραπατάω. Βρίσκομαι ανήμπορη στο έδαφος, με τραυματισμένο αστράγαλο. Σπαρταράω από τον πόνο πάνω στο βρεγμένο γρασίδι του Παγκρήτιου Σταδίου. Οι άλλοι αθλητές προσπαθούν να με σηκώσουν, όμως ο πόνος που νιώθω είναι πιο δυνατός από τις προσπάθειές τους. Οι προπονητές έχουν συγκεντρωθεί γύρω μου και οι φωνές τους δεν έρχονται στα αυτιά μου. Το μόνο που ακούω είναι οι πονεμένοι μου λυγμοί, που έχουν φτάσει σε κάθε γωνιά του σταδίου, και καμιά παρηγοριά δεν θα μπορούσε να τους καταλαγιάσει. Και αυτή ήταν η μοναδική στιγμή μέχρι τότε που δεν ήθελα να βρίσκομαι στο Παγκρήτιο Στάδιο. Ήθελα να βρεθώ οπουδήποτε αλλού, ακόμα και στο σχολείο μου.

Τελικά, βρέθηκα σε ένα φωτεινό δωμάτιο κάπου στην πόλη, πάνω σε ένα ιατρικό κρεβάτι, όπου ένας συμπαθητικός άνθρωπος, που φάνταζε σωτήρας με την άσπρη, ιατρική ποδιά, μου εξέταζε τον αστράγαλο. Σε αυτό το δωμάτιο κατάλαβα πόσα κόκαλα και μικρούς συνδέσμους έχει ο αστράγαλος, και άρχισε να με κυριεύει ο φόβος. Φοβόμουν ότι στο τέλος θα καταστρέψω όλους τους συνδέσμους μου και ότι θα φτάσω στο σημείο να έχω 20 διαστρέμματα, 15 ρήξεις συνδέσμου και 10 κατάγματα. Φοβόμουν ότι στο τέλος θα βρεθώ σε ένα κρεβάτι για έναν χρόνο και θα χάσω τις σπουδές μου και θα χαλάσω όλη μου τη ζωή. Φοβόμουν ότι θα καταντήσω σε μια αναπηρική καρέκλα και απλώς θα εύχομαι να είχα σταματήσει αυτό το καταραμένο άθλημα. Σκεφτόμουν τι θα συνέβαινε αν «ξαναγυρνούσα» το πόδι μου και δεν είχα κανέναν δίπλα μου, και ήμουν μόνη και αβοήθητη. Όλες αυτές οι σκέψεις περνούσαν από  το μυαλό μου μαζί με πολλά αρνητικά συναισθήματα.

Ο γιατρός διέκοψε τις σκέψεις μου, επειδή με είδε πολύ ταραγμένη, λέγοντας: «Είσαι έξυπνη και ταλαντούχα, γι’ αυτό σε μάτιασαν, εε…;» Εγώ επικεντρώθηκα σε μια λέξη: «Ταλαντούχα». Αναρωτήθηκα αν ήμουν. Τότε μια ανάμνηση χωμένη βαθιά στη θύμησή μου ήρθε στην επιφάνεια και με πλημμύρισε με αισιοδοξία. Καθώς μου τύλιγε ο ιατρός τους επιδέσμους, εγώ ξαναζούσα τον πρώτο μου αγώνα.

Το άγχος της εκκίνησης, τον πυροβολισμό, τους διασκελισμούς μου, το λαχάνιασμα, τον ήχο του αέρα που χτυπούσε το πρόσωπό μου, τις ιαχές της λαοθάλασσας από δεξιά μου και, κάπου στις κερκίδες, τους γονείς μου να φωνάζουν το όνομά μου, αλλά ταυτόχρονα να προσπαθούν να μη με αγχώσουν. Κι έπειτα η ευτυχία που με πλημμύρισε, όταν τερμάτισα και έσφιξα στην αγκαλιά μου αυτές που έτρεξαν μαζί μου, πανηγυρίζοντας.

Όταν ξαναπήγα στην προπόνηση του στίβου, ακόμα με πονούσε το πόδι μου. Όμως η φωτιά μέσα μου ήταν πιο δυνατή από τον πόνο του αστραγάλου μου. Βίωσα μια κόλαση. Ωστόσο, κατάλαβα ότι ο πόνος είναι προσωρινός. Μπορεί να διαρκέσει ένα λεπτό, μια ώρα, μια μέρα ή κι έναν χρόνο. Μα τελικά θα αντικατασταθεί με ένα χαρμόσυνο γεγονός, θα περάσει. Στους επόμενους αγώνες όπου αγωνίστηκα κατάλαβα πως, αν τα είχα παρατήσει, ο πόνος θα διαρκούσε για πάντα, επειδή το τρέξιμο είναι κομμάτι του εαυτού μου και σκοπεύω να το κάνω για το υπόλοιπο της ζωής μου.

                                     Ηλιάνα Μακρή Α2