Πριν από περίπου ένα μήνα είχα πάει στην Αθήνα για τους Πανελλήνιους Αγώνες. Ήταν η πρώτη φορά που θα αγωνιζόμουν με αντιπάλους εκτός Κρήτης. Φυσικά, είχα τεράστιο άγχος παρόλο που οι χρόνοι μου ήταν στην πεντάδα. Ήλπιζα να φτάσω έως την τριάδα, για να πάρω μετάλλιο.

Ο αγώνας μου ήταν στα 50 μέτρα πεταλούδα. Εκεί ξεκινούσα στη διαδρομή νούμερο 5. Αυτό μου προκαλούσε πιο πολύ άγχος, επειδή στις διπλανές διαδρομές είχα αντιπάλους άτομα, τα οποία δεν ήξερα πώς κολυμπούσαν και δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω.

Όταν ανέβηκα στον βατήρα, υπήρχε τρομερή ησυχία γύρω μου. Όλοι περίμεναν να δώσει σήμα εκκίνησης ο αφέτης. Μόλις δίνει εκκίνηση ο αφέτης, βάζω όλη μου τη δύναμη και σπρώχνω τον βατήρα, για να φύγω μακριά.

Μόλις μπήκα μέσα στο νερό, έριξα μια ματιά γύρω μου. Έβλεπα τους υπόλοιπους αντίπαλους και ξαφνικά έφτασα και στην επιφάνεια του νερού. Άρχισα τότε να κάνω όσο πιο γρήγορες κινήσεις μπορούσα, ένιωσα τα 50 μέτρα να περνούν σε 5 δευτερόλεπτα! Μόλις τερματίζω, κοιτάζω τον πινάκα, για να δω σε ποια θέση βρίσκομαι. Δεν πίστευα στα ματιά μου! Είχα βγει τρίτος! Εκείνη τη στιγμή ένιωσα μια τεράστια ανακούφιση και ευτυχία!

Την ώρα της απονομής ένιωθα υπερήφανος για τον εαυτό μου, διότι είχα καταφέρει να κάνω υπερήφανο τον σύλλογό μου και ευτυχισμένη την οικογένειά μου.

Ευθύμης Μαζιτζής Α2