Αδράνεια έναντι των ρυθμικών χτύπων

Αδράνεια έναντι των ρυθμικών χτύπων

Φανταστείτε ότι βρίσκεστε σε ένα άσπρο, κενό και παράδοξα ευθυγραμμισμένο δωμάτιο. Είστε εκεί αδρανείς, παγωμένοι. Μα τώρα σκεφτείτε να υπήρχαν και άλλοι σε αυτό το δωμάτιο. Ίδιοι με εσάς, αδρανείς, απρόσωποι, γυμνοί από συναισθήματα. Μα σκεφτείτε επίσης πως ανάμεσα σ’ εκείνους τους βαρετούς, όμοιους και άχαρους ανθρώπους πλανιούνται με εύθυμο βηματισμό αλλοπρόσαλλοι άνθρωποι. Με χαρακτήρα, με χρώματα, με διάθεση. Θα σας βγάλουν από τη μονότονη και εκτενή αδράνεια.

Εκείνοι οι εύθυμοι άνθρωποι, ευτυχώς, δεν λείπουν από τον κανονικά ακανόνιστο κόσμο μας. Δίχως αυτούς δεν θα ξέραμε τι εστί γέλιο. Δεν θα είχαμε γνωρίσει τη θλίψη, τον πόνο, τα δάκρυα. Ο άνθρωπος θα ήταν ένα κατασκεύασμα από σκουριασμένο ατσάλι, φθαρμένος και άφθαρτος, εξωφρενικά ανούσιος. Αναμφίβολα, χωρίς αυτούς, ό,τι θεωρούμε σήμερα δεδομένο θα ήταν απλώς ένα τρελό όνειρο κάποιων ανθρώπων των σπηλαίων.

Κι όμως, αυτή την εκλεκτή καθημερινότητα που μας προσφέρεται, άνθρωποι δίχως δικό τους ρυθμό, δίχως δικό τους χαρακτήρα, μήτε διαθέτοντας κάποιο χαρακτηριστικό που να τους κάνει αξιοπρόσεκτους και αξιοζήλευτους, έχουν βαλθεί να σβήσουν αυτή τη φλόγα της διαφορετικότητας, να ξανακάνουν το δωμάτιο κενό, «καθαρό». Ράθυμο και οκνηρό, χωρίς καμία μελωδία, κάποιο φως, κάτι που να διαφέρει και να αναδεικνύεται. Γιατί αυτό αναδεικνύεται και εκτιμάται, το καινούριο, το ξεχωριστό, το μοναδικό, το ανεπανάληπτο.

Πώς θα ήταν άραγε, αν όλοι οι ήχοι επαναλαμβάνονταν με τον ίδιο ρυθμό; Αν όλοι οι άνθρωποι κούτσαιναν; Αν όλοι είχαν ταλέντο στο ίδιο αντικείμενο; Αν το σύμπαν γινόταν μια απροσδιόριστη και μπερδεμένη μάζα;

Μα θα ήταν βαρετά. Θα ήταν μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα, στην οποία θα ήμασταν καταδικασμένοι να ζούμε αιωνίως. Όλοι θα βαδίζαμε συγχρονισμένα, προς την ίδια κατεύθυνση, ανέκφραστοι, απρόσωποι, γκρίζοι. Κανείς πιο ψηλός, κανείς πιο κοντός. Ένα κοπάδι από άσπρα πρόβατα. Πρόβατα που βαδίζουν μελαγχολικά. Δεν αντιλαμβάνονται πλέον τους επαναλαμβανόμενους ήχους, τους έχουν συνηθίσει.

Όταν όμως αλλάξει μια νότα, αναταράσσονται και κοιτιούνται ανήσυχα. Όταν κατά λάθος χυθούν χρώματα στη λευκή τους γούνα, παραξενεύονται και χάνουν το βήμα. Αλλάζουν κατεύθυνση.

Μα ποιος είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος; Γιατί κάποιος που διαφέρει να φέρει όλες τις ευθύνες; Γιατί κάποιος που έχει αντίθετη και πιθανότατα εκκεντρική άποψη να λέγεται τρελός; Ποιος κρίνει πως το σύνολο έχει δίκιο και ο ένας άδικο; Ποιος κρίνει πως εκείνος που επιλέγει να ζει κρυμμένος και απαρατήρητος είναι ο σωστός και ο ηθικός;

Μα δεν λειτουργεί έτσι η ζωή. Κάποιοι ξεχωρίζουν λόγω των αξιοθαύμαστων δεξιοτήτων και ικανοτήτων τους, ενώ άλλοι μένουν στην αφάνεια. Άλλωστε κανείς δεν εξύμνησε κάποιον που έζησε μέσα στο καλούπι της κοινωνίας και ακολούθησε τους κανόνες. Για να είναι κανείς αναντικατάστατος, πρέπει να είναι διαφορετικός.

Όποιος συνειδητοποιεί ότι δεν ταυτίζεται με το περιβάλλον, δεν αποτελεί μέρος του, αλλά είναι μια ξεχωριστή οντότητα. Απρόβλεπτος και περήφανος. Να μη δεχτεί να παραδώσει τα όπλα της μοναδικότητάς του στους εξωφρενικά συνηθισμένους θύτες.

Εύα Μακρή Γ2

Σχολιάστε

Top