Ασάλευτη δεν είναι καμιά ζωή
Λογής ταξίδια μ’ έχουν τρικυμίσει
μ’ είδαν τόποι, μου ανοίξανε ναοί
και τέχνες με περπάτησαν και η φύση.
Κωστής Παλαμάς, 1859-1943
Από πολύ μικρός θεωρούσα πως το ταξίδι είναι το καλύτερο πράγμα που μπορούσε να μου συμβεί. Η λαχτάρα ξεκινούσε από τη βαλίτσα, που μέσα της χωρούσαν ρούχα, παπούτσια, βιβλία, αλλά και προσδοκίες και όνειρα. Από αυτά, μάλιστα, ξεχείλιζε η βαλίτσα… Ακόμη και σήμερα, που στη βαλίτσα έχουν προστεθεί χάπια, φάρμακα και μάσκες, εξακολουθώ να θεωρώ το ταξίδι ό,τι καλύτερο μπορεί να μου συμβεί. Ταξίδευα πολύ συχνά τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια λόγω του εγκλεισμού και των περιορισμών που επέβαλε η πανδημία, είχα σταματήσει τις εκδρομές κι η λαχτάρα για μια απόδραση είχε θεριέψει μέσα μου! Γι΄ αυτό, μόλις τα περιοριστικά μέτρα χαλάρωσαν λίγο και η κυρά-Άνοιξη με φώναξε να τη δω, αποφάσισα να ετοιμάσω ξανά τη μεγάλη βαλίτσα και να βάλω μπρος για νέους προορισμούς…
Ο προορισμός που επέλεξα ήταν η Παύλιανη, ένα ορεινό χωριό χτισμένο σε υψόμετρο 1.040 μέτρα στις νοτιοανατολικές πλαγιές της Οίτης, στη Φθιώτιδα, την πρώτη περιοχή που ονομάστηκε Ελλάδα…
Είχα ακούσει από φίλους πολλά και καλά σχόλια για την Παύλιανη, καθώς, όποιος πήγαινε, έμενε κατενθουσιασμένος και γύριζε μ΄ ένα σκασμό φωτογραφίες στο κινητό του! Ωστόσο, δεν μπήκα στον πειρασμό να δω τις φωτογραφίες και να ψάξω στο διαδίκτυο πληροφορίες, γιατί ήθελα να διατηρήσω τη γοητεία του αγνώστου αλώβητη.
Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή, μιας και δεν βιάζομαι καθόλου στα ταξίδια μου και πιστεύω πως όταν βγαίνεις από τον δρόμο σου είναι πολλές φορές που τον βρίσκεις…
Πρώτη στάση ο ιστορικός Γοργοπόταμος, εκεί που οι αντιστασιακές οργανώσεις την περίοδο της Κατοχής συνεργαζόμενες με τους Άγγλους κατάφεραν καίριο πλήγμα στις Δυνάμεις του Άξονα, ανατινάζοντας τη γέφυρα κι αποκόπτοντας τον ανεφοδιασμό των ναζιστικών στρατευμάτων. Εδώ είναι που η γνώση της Ιστορίας σού δίνει μιαν άλλη οπτική και δεν βλέπεις μόνο σίδερα και πέτρες, αλλά αντικρίζεις τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση που σου χάρισαν την ελευθερία. Στέκεσαι και στοχάζεσαι και ευγνωμονείς. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν μπορείς να είσαι τουρίστας μπροστά σε τέτοια μνημεία, αλλά προσκυνητής.
Η διαδρομή συνεχίστηκε με δεύτερο σταθμό τα Λουτρά Υπάτης, λουσμένα κι αυτά στο καταπράσινο και παρθένο τοπίο της Οίτης, όπου καθώς ανεβαίνεις υψόμετρο το έλατο κυριαρχεί, ένα μοναστήρι μυστικό αγγίζει τον Ουρανό με τον σταυρό του, ενώ αγναντεύεις κάτω τους παραπόταμους του Σπερχειού να σχηματίζουν υδάτινες φλέβες στο σώμα της πεδιάδας.
Η Υπάτη είναι φημισμένη για τα ιαματικά νερά της και πολλοί πηγαίνουν να κάνουν θεραπείες για διάφορες παθήσεις που τους ταλαιπωρούν ή απλώς για χαλάρωση. Δεν θα σταθώ σε λεπτομέρειες, γιατί το ποια μέρη διαβαίνει, τι βλέπει και τι νιώθει ο κάθε ταξιδιώτης είναι για μένα κάτι μυσταγωγικό που δεν μεταφέρεται σ΄ ένα ρεπορτάζ ή σ΄ένα άρθρο, γιατί αποτελεί βίωμα προσωπικό.
Ένα μονοπάτι όμως που ακολούθησα και θα το συνιστούσα ανεπιφύλακτα, αν αποφασίζατε να επισκεφθείτε την περιοχή, είναι το «Μονοπάτι Των Φαρμακίδων» που μετά από πεζοπορία περίπου 40 λεπτών καταλήγει σε δύο πανέμορφους καταρράκτες από διακλαδωτά μονοπάτια… Επισκέφθηκα τον έναν από τους δύο, που με καλωσόρισε δροσίζοντάς με καθώς κυλούσαν ορμητικά τα νερά του στα κλιμακωτά κοιλώματα των απότομων βράχων, προσθέτοντας τη δεύτερη εικόνα παρακάτω στις περιηγητικές μου αναμνήσεις:
Και φτάνουμε στην Παύλιανη! Το μέρος που, όπως έγραψα στον τίτλο του ταξιδιωτικού αυτού άρθρου, όλα είναι αλλιώς! Πριν φτάσεις ακόμη στο χωριό, συναντάς το πρώτο «ανοιχτό παράθυρο που ανασαίνει βράδυ» και σε προϊδεάζει ότι μπαίνεις στον ιερό τόπο της Ποίησης, όχι όμως μέσα από τις σελίδες κάποιου τόμου, αλλά μέσα από το ανοιχτό βιβλίο της Φύσης και του Ανθρώπου!
Η Παραμυθόχωρα -γιατί έτσι μπορώ να αποκαλέσω το μέρος που εισέρχεσαι από το σημείο εκείνο και μετά- απλώνεται στα μάτια σου τόσο μέσα από το απαράμιλλης ομορφιάς φυσικό της τοπίο όσο και μέσα από τον ανθρώπινο λόγο που σε «συνοδεύει» μιλώντας σου για τα δεινά και τα ευτράπελα, τις χαρές και τα σκοτάδια του βίου μας, άλλοτε με διάθεση βαθιά φιλοσοφική-ποιητική, άλλοτε χιουμοριστική και σκωπτική, άλλοτε κυνική, άλλοτε απλά αληθινή.
Μόλις κατάλαβα τι με περίμενε, άφησα το αυτοκίνητο σχετικά μακριά από το μέρος που ο κόσμος ήταν συγκεντρωμένος, μακριά από τα εστιατόρια-καφέ που έσφυζαν από ζωή (Επιτέλους, θυμάμαι ότι μονολογούσα, κόσμος έξω, χαρούμενος, και παιδιά, πολλά παιδιά, ευτυχισμένα στην απόδρασή τους!) πήρα την κάμερα κι απαθανάτισα περιδιαβαίνοντας το χωριό ό,τι μου έκανε εντύπωση – και μου έκαναν πολλά εντύπωση, όπως θα σας δείξω!
Σ΄ αυτό το σημείο σταματώ τη φλυαρία και θα αφήσω τις εικόνες να μιλήσουν -γιατί τα ταξίδια είναι πρωτίστως εικόνες κάθε λογής, οπτικές, οσφρητικές, ακουστικές- αφήνοντας λίγα επεξηγηματικά σχόλια να τις συνοδεύουν…
ΠΑΥΛΙΑΝΗ – ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΙΩΣ…
ΚΑΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΚΥΛΑΕΙ Η ΖΩΗ Σ΄ ΕΝΑ ΟΡΕΙΝΟ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ…
Ξεκινάω από κάτι που σε οποιοδήποτε άλλο μέρος θα περνούσε απαρατήρητο στον ταξιδιώτη, εκτός αν «ευωδίαζε» από καθαριότητα, τους κάδους σκουπιδιών. Στην Παύλιανη, ο κάθε κάδος έχει τη δική του ιστορία:
Ο Κ.Ο.Κ. στην Παύλιανη είναι ελαφρώς διαφοροποιημένος από την υπόλοιπη επικράτεια, ακολουθώντας την καρδιά και… το ίδιον όφελος! Κάτι μου λέει πως ο Ξένιος Ζεύς κάνει τα στραβά μάτια για χάρη των ντόπιων…
Η καθημερινότητα αναλύεται σε βάθος από το Πρακτορείο Ειδήσεων, ενώ το Γυμναστήριο εγγυάται σώμα υγιές και εύρωστο! Η παλαβομάρα των μικρών παιδιών είναι παντού ίδια, όπως και το κράξιμο της Ελληνίδας μάνας/γιαγιάς…
Περίεργοι τύποι σουλατσάρουν με τον σκύλο τους στους τοίχους και τις αυλές:
Ο σεβντάς είναι σεβντάς και στην Παύλιανη. Εδώ, όμως, αψηφά τους νόμους της βαρύτητας, δεν υπολογίζει ώρες κοινής ησυχίας ούτε κοιτάει χρόνια. Κι όταν το πράγμα σοβαρεύει, ο γαμπρός θα προσφέρει το αυθεντικό μονόπετρο δαχτυλίδι που δείχνει και το έργο τέχνης στην είσοδο της πλατείας!
Και η τελευταία λέξη της ψυχιατρικής βρίσκεται στην Παύλιανη! Αλάνθαστη μέθοδος, αν και προσωπικά δεν θα έβαζα το μαξιλάρι. Μια και κάτω. Ενώ το Ε.Σ.Υ. – Εθνικό Σύστημα … Υπομονής – προσφέρει απλόχερα και δωρεάν τις υπηρεσίες του και στην Παύλιανη…
Μπροστά στα μάτια μου ένα προβατάκι αναγνώρισε τη μανούλα του στον Ουρανό! Ζήσαμε όλοι αντικρίζοντάς το συγκινητικές στιγμές παιδιού-μάνας. Ένα δάκρυ κύλησε…
Όπως θα έχετε ήδη καταλάβει, τα πάντα στην Παύλιανη αποτελούν εν δυνάμει καμβά, για να αποτυπωθούν πάνω του οι καθημερινές στιγμές, αλλά και το σουρεαλιστικό μανιφέστο του χωριού… Η υδρορροή γίνεται προβοσκίδα, ενώ λίγο πιο κάτω η μπασκέτα-καμηλοπάρδαλη σε καλεί να ρίξεις ένα σουτάκι!
Το χωριό έχει και γέφυρα πάνω από το ποτάμι, και μάλιστα μια πιανογέφυρα (!) που με τη μουσική της γεφυρώνει τους ανθρώπους…
Μπορεί να είσαι μέσα στο δάσος, αλλά και εκεί οι δαιμόνιοι Παυλιανοί έχτισαν το δικό τους υπερσύγχρονο γηπεδο ποδοσφαίρου! Έχω καλές αναμνήσεις, ομολογώ, από αυτό το γήπεδο, καθώς έστησα την μπάλα στα έντεκα βήματα και πέτυχα το νικητήριο γκολ! Όλα τα έλατα που είχαν έρθει για να παρακολουθήσουν το ντέρμπι, το πανηγύρισαν έξαλλα (εξαιρώ μια παρέα που με κοίταζε μάλλον με ανησυχία και δισταγμό, λες κι έβλεπε κάτι αλλόκοτο…).
Η βόλτα στο βουνό κι αυτή γεμάτη με αλήθειες που κρέμονται στους κορμούς των ψηλών δέντρων, αλλά και με μερικές όχι και τόσο σαφείς οδηγίες… Έλα μωρέ και συ, τι έξι τι δεκάξι. Ο χρόνος, άλλωστε, στο βουνό δεν μετριέται με το κοινό ρολόι, αλλά με τις αντοχές των νεφρών σου…
Και φτάνουμε στην κορυφή! Ο ΘΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑ! (Φτάνοντας μετά από μία ώρα κόντρα ανηφοριά κι ένα μπέρδεμα στο μονοπάτι, θυμάμαι τον επικαλέστηκα και τον ευχαρίστησα!). Top of the top, crème de la crème, που λένε και στο χωριό μου. Ξέρω ότι στην πρώτη φωτογραφία με το ενοικιαστήριο δεν θα εντυπωσιαστείτε, αλλά με τις επόμενες ίσως αλλάξετε γνώμη και καλέσετε την «Ήρα» προκειμένου να εξασφαλίσετε διαμονή.
Επιστρέφοντας στον πολιτισμό και στον κεντρικό δρόμο, σοβάρεψαν τα πράγματα. Τα παγκάκια ήταν εκεί για να ξαποστάσουμε αλλά και για να μας πουν δυο λόγια σοφά και μετρημένα…
«Η βόλτα είναι ονειρεμένη, όταν βγάζεις βόλτα το όνειρο» (δικό μου).
Μια κατηγορία μόνο του. Το αφήνω κι αυτό:
Αλήθεια, αυτός είναι σοφός:
Κλείνοντας το άρθρο αυτό, να σας πω ότι, παρόλο που έβαλα πολλές φωτογραφίες, πιστέψτε με, έβαλα ένα μικρό δείγμα για το τι θα δείτε και θα ζήσετε στο χωριό αυτό. Για λίγο απέδρασα από το βουητό της Πολιτείας και βρέθηκα στον Παράδεισο της Πέρα Χώρας, όπως λένε τα δύο αγαπημένα τραγούδια που μου ήρθαν στο μυαλό, για να πλαισιώσουν και μουσικά το άρθρο αυτό, το οποίο ξεκίνησα με την επίκληση του μεγάλου μύστη, Κωστή Παλαμά.
Εύχομαι να πάτε στο μέρος αυτό και -γιατί όχι;- να οργανώσετε μια πολυήμερη σχολική εκδρομή στην ευρύτερη περιοχή. Θα σας μείνει αξέχαστη!
ΤΡΥΠΕΣ: ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ
ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ: Η ΠΕΡΑ ΧΩΡΑ (LIVE)
Άγγελος Τζαλαλής
Το άρθρο αυτό φιλοδοξεί κυρίως να δώσει το έναυσμα, ώστε να ανεβάσετε κι εσείς τις ταξιδιωτικές σας προτάσεις και εμπειρίες και να μοιραστείτε στον Ερωδιό φωτογραφίες από όμορφα μέρη και τοπία μοναδικά που επισκέπτεστε. Εξάλλου, όλα τα μέρη είναι μοναδικά, αν είναι μοναδικός κι ο τρόπος που τα παρατηρείτε και τα ζείτε. Το άρθρο αυτό, τέλος, το αφιερώνω στον συνοδοιπόρο μου στο ταξίδι αυτό (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε) και σε όλους όσοι γουστάρουν τα ταξίδια, το άγνωστο, τη φύση και τις ατέλειες στους ανθρώπους.
Άγγελε, δεν μπορούσε να υπάρχει καλύτερη ανάρτηση για να εγκαινιάσει αυτή τη νέα στήλη του «Ερωδιού» που μπορεί να ταξιδέψει στα πιο όμορφα μέρη μέσα από τις δικές μας «πολύχρωμες» ταξιδιωτικές εμπειρίες… Κάθε ταξίδι είναι μοναδικό και η μαγεία του είναι δύσκολο να αποτυπωθεί… Εσύ όμως κατάφερες να μεταδώσεις τον ενθουσιασμό για έναν καινούριο προορισμό που – για εμένα τουλάχιστον – αποτελεί βασικό συστατικό κάθε ταξιδιού…
«Ταξιδεύουμε όχι για να ξεφύγουμε από τη ζωή, αλλά για να μη μας διαφύγει η ζωή…»
Άγγελε, ενθουσιάστηκα με το άρθρο σου! Επισκέπτομαι αυτόν τον επίγειο Παράδεισο κάθε χρόνο, με αποτέλεσμα να έχω πλήθος αναμνήσεων από την παιδική μου ηλικία ανάλογα με την εποχή και την παρέα. Το μέρος κατοικείται αναμφίβολα από νεράιδες και ξωτικά, αλλά δεν έχω καταφέρει ακόμα να τσακώσω κανένα με την κάμερα. Νομίζω, ωστόσο, πως αυτό αποτελεί σοβαρό λόγο για να εξακολουθήσω να πηγαίνω….
Πανέμορφο μέρος! Με ελκύει κι εμένα να το επισκεφτώ. Ειδικά οι ζωγραφιές ειναι πραγματικά εντυπωσιακές???
Η μητέρα μου επισκέφτηκε αυτόν τον υπέροχο προορισμό το Σάββατο και μοιράστηκε μαζί μου την εμπειρία της που, μέσα από τον ενθουσιασμό της και τις πολλές φωτογραφίες που μου έδειξε, κατάλαβα ότι ήταν μοναδική. Ελπίζω να έχω την τύχη να πάω και εγώ κάποια στιγμή στο μέλλον!
«Ταξίδεψα» νοερά μαζί σου και μ΄ έκανες να ζηλέψω…!!! Πολύ ωραίο κείμενο Άγγελε, διανθισμένο με υπέροχες φωτογραφίες!!!
Εντάξει τώρα… ζήλεψα! Άγγελε ετοιμάσου!