Διάφανα Κρίνα
Ένα πρωινό του καλοκαιριού και καθώς κοίταγα κάτι παλιές φωτογραφίες, έπεσα πάνω σε ένα εισιτήριο συναυλίας και όταν ρώτησα τον πατέρα μου περί τίνος πρόκειται, μου είπε για μια μπάντα, λεγόμενη «Διάφανα Κρίνα». Από το πρώτο κιόλας τραγούδι που άκουσα, κατάλαβα με τι είχα να κάνω…
Είναι δύσκολο, όσο και να ψάξει κανείς στην ιστορία της σύγχρονης ελληνικής ροκ σκηνής, να βρει μπάντα με το συναίσθημα και την επιρροή των Διάφανων Κρίνων. Ο πρόωρος θάνατος του τραγουδιστή, συνθέτη και στιχουργού τους, Θάνου Ανεστόπουλου, αποτέλεσε μία από τις πιο ηχηρές απώλειες στη μουσική σκηνή εν γένει.
Αυτό, όμως, που κάνει τα Διάφανα Κρίνα να ξεχωρίζουν πραγματικά, είναι ο συνδυασμός του γεγονότος ότι μεθάς με τη νηφαλιότητα του ήχου τους, ενώ την ίδια στιγμή υποκλίνεσαι στον στίχο. Δεν είναι επιτηδευμένος, όχι. Είναι δραματικά συναισθηματικός κι απορρέει από τα βάθη της ψυχής. Είναι αμιγώς ποιητικός, αφού ο ίδιος ο Θάνος Ανεστόπουλος επένδυσε στην μελοποιημένη απόδοση γνωστών ποιημάτων, αλλά πολύ περισσότερο των δικών του.
Μέρες Αργίας (στίχοι του ποιητή Διονύση Καψάλη, μουσική Διάφανα Κρίνα)
Αγαπούσε βαθιά την ποίηση, «γέμιζε τα χαρτιά με κουκκίδες από μελάνι» κι ύστερα προσέθετε μαζί με την μπάντα μια βασική, σταθερή, μεστή μουσική υπόκρουση. Όταν είχε ερωτηθεί ο Θάνος σε μια συνέντευξη αν οι χαρακτήρες τους συνάδουν με το πεσιμιστικό ύφος του συγκροτήματος, εκείνος υποστήριξε πως ο ίδιος είναι αισιόδοξος άνθρωπος στην καθημερινότητά του. «Τη χαρά φροντίζω να τη ζω, ενώ τη δυστυχία την ξορκίζω με τη μουσική. Η μουσική, βλέπεις, είναι τζάμπα ψυχανάλυση…» απάντησε. Τα τραγούδια αυτού του τόσο αινιγματικού συγκροτήματος αποτελούν έναν καμβά λυρικότητας, που σχεδόν ενέχουν χαρακτηριστικά του κινήματος του ρομαντισμού. Τα ακούς και ανατριχιάζεις, συλλογίζεσαι, ταυτίζεσαι, προβληματίζεσαι, τα αναλύεις και σε αναλύουν.
Κυριακή των Βαΐων
Τα Διάφανα Κρίνα αποτέλεσαν ένα συγκρότημα που συγκροτεί συνειδήσεις και καλλιεργεί τον νου «σκάβοντας» συνάμα τις αισθήσεις. Θυμάμαι τον εαυτό μου να ωριμάζει με αυτούς τους όλο νόημα στίχους και τη ζεστή φωνή του Θ. Ανεστόπουλου να μου κρατά tempo, για να μη ξεχνώ τη σημασία του συνειρμού και τη δική μου αγάπη για την ποίηση. Αν με ρωτάτε ένα παράδειγμα μουσικο-ποιητικού συγκροτήματος, το όνομα αυτού σίγουρα είναι Διάφανα Κρίνα…
Αν το βρεις…
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι (στίχοι του ποιητή Κώστα Ουράνη)
Συγκλονιστικός ακόμα και στον «τελευταίο σταθμό» του στη Γη, ο Θάνος Ανεστόπουλος ερμηνεύει μοναδικά το πρώτο και συνάμα το κύκνειο άσμα του, Έγινε η απώλεια συνήθειά μας. Εμείς, ωστόσο, μη μπορώντας να συνηθίσουμε την απώλεια, θα συνεχίσουμε να τον ακούμε για να μας θυμίζει όλον τον ανθρώπινο πόνο κι όλο το θεϊκό άρωμα που αναδίδει η ζωή.
Κατερίνα Ντούρα
Διάφανα Κρίνα – Η Γιορτή
Κατερίνα, μου ξύπνησες αναμνήσεις από μια εποχή που η αλητεία κρατούσε το χέρι της ποίησης και ο έρωτας συνοδευόταν σταθερά από την αυτοκαταστροφή. Ταυτίζομαι με όσα υπέροχα κι από καρδιάς γράφεις μιλώντας για μια μπάντα που μεγάλωσα κι εγώ μαζί της, κι απ΄ ό,τι βλέπω μεγαλώνουν και κάποιοι από τις νεότερες γενιές, όσοι αντιστέκονται στο τέρας της ευκολίας και της ψυχρής τελειότητας. (Μπήκα στη σκέψη να ανοίξω ένα μεγάλο κουτί με εισιτήρια από συναυλίες, αλλά δεν ήμουν έτοιμος να τα αντικρίσω κι έτσι έμεινα χαζεύοντας το κουτί απ΄ έξω).