Για το κλείσιμο του 3ου τεύχους του «Ερωδιού» αλλά και της φετινής σχολικής χρονιάς, έχω επιλέξει ένα κείμενο μιας μαθήτριας της Δ΄ Δημοτικού, της Εύας, που έφτασε στα χέρια μου πριν λίγους μήνες και με άγγιξε πολύ με την ευαισθησία και την καλοσύνη που βγάζει η αυθόρμητη γραφή και η αθωότητά του. Τυγχάνει να είμαι φίλος με τους γονείς της Εύας και όταν μου το έστειλαν σε φωτογραφίες εντυπωσιάστηκα πολύ. Μετά μου έστειλαν να δω και μερικές ζωγραφιές της, καθώς στην Εύα αρέσει πολύ να ζωγραφίζει, και θεωρώ ότι έχει κλίση και σε αυτόν τον τομέα. Έτσι, η εικόνα εξωφύλλου αλλά και η εικόνα στο τέλος είναι δικές της πρωτότυπες δημιουργίες. Αποφάσισα, επίσης, να μη παραθέσω το κείμενο σε ηλεκτρονική μορφή, γιατί νομίζω πως θα χανόταν ένα μεγάλο μέρος από τη μαγεία της αυθεντικής παιδικής γραφής κι έτσι το παραθέτω πιο κάτω χωρίς καμία παρέμβαση σε τέσσερις εικόνες από τις αντίστοιχες σελίδες του τετραδίου της.
Εύχομαι σε όλες και όλους να περάσετε ένα υπέροχο καλοκαίρι και να βρίσκετε κάθε μέρα μέσα σας το παιδί που πραγματικά είσαστε, για να μπορείτε να αντικρίζετε με καθαρή ψυχή «το θαύμα» που λέγεται «ζωή». Πώς αλλιώς;…
Άγγελος Τζαλαλής
(κάντε κλικ σε κάθε εικόνα για προβολή σε πλήρες μέγεθος)
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΤΣΑΚΝΗΣ : ΦΤΙΑΞΕ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
«Μαλακό το μυαλό του παιδιού, τρυφερή η σάρκα του, ο ήλιος, το φεγγάρι, η βροχή, ο αγέρας, η σιωπή, όλα πέφτουν απάνω του, ζύμη αφράτη είναι και το ζυμώνουν. Το παιδί ρουφάει τον κόσμο με απληστία, τον δέχεται στο σπλάχνο του, τον αφομοιώνει και τον κάνει παιδί.»
(«Αναφορά στον Γκρέκο», Νίκος Καζαντζάκης)