«Λες»
Λες ότι θέλεις να γίνουμε φίλοι,
σε ακούω και χαίρομαι.
Λες ότι περνάς ωραία μαζί μου,
σε ακούω και τα μάγουλά μου κοκκινίζουν.
Λες μεγάλα λόγια,
σε ακούω και η καρδιά μου σταματάει να χτυπά.
Όμως άρχισες να λες πολλά περισσότερα και η αλήθεια ξεχνούσε να σταθεί στα λόγια σου…
Άρχισες να λες ανοησίες, πράγματα που δεν πίστευα ποτέ ότι θα πεις, να μη σέβεσαι,
να μην εκτιμάς
και εγώ σε άκουσα και έβαλα τα κλάματα.
Λες όμως να μη φύγω…
Δεν σε άκουσα…
Είπες συγγνώμη, αλλά εγώ δεν σε συγχωρώ.
Είπες ότι με αγαπάς
σε άκουσα και ήθελα να σε μισήσω.
Φτάνει!
Άλλο μη μιλάς…
Γιατί ακόμα νιώθω το χέρι σου επάνω μου.
Τόλμησες εσύ,
που υποτίθεται ότι με αγαπάς…
Τι ακριβώς θα εμποδίσει έναν ξένο από το να πάρει αυτό που θέλει από εμένα όταν πρώτος εσύ μου έκλεψες την αξιοπρέπεια;
Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ…
Γιατί βγαίνω στο δρόμο με το κλειδί της εξώπορτας ανάμεσα στο δείκτη και το μεσαίο και το κλειδί του σπιτιού ανάμεσα στο μεσαίο και το παράμεσο, πριν καν σε γνωρίσω…
Γιατί φωνάζω για τα δικαιώματα μου και για ισότητα, πριν καν εσύ με εξευτελίσεις, πριν καν με κάνεις να μισήσω τον εαυτό μου, πριν καν με κάνεις να αισθάνομαι βρώμικη, πριν καν μου πεις ότι με αγαπάς…
Τώρα;
Και τώρα τι λες;
Να και μια πλευρά της Αρίστης που φανταζόμασταν μεν ότι υπάρχει μέσα της, αλλά δεν είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε ως τώρα: η ποιητική. Γιατί αν δεν αξίζει ο απλός, ο αυθεντικός, ο ειλικρινής και ταυτόχρονα βαθιά ανθρώπινος και κοινωνικά παρεμβατικός λόγος να αποκαλείται Ποίηση, τι αξίζει τότε; Σε θαυμάζουμε Αρίστη. Χρειαζόταν η φωνή πολλών κακοποιημένων γυναικών και πολλών μελλοντικών θυμάτων να εκφραστεί με αυτόν τον τρόπο, που εσύ ξέρεις να τα «λες»…
Κύριε Τζαλαλή σας ευχαριστώ ειλικρινά, για όλα τα θερμά σας λόγια… Προσπαθώ μέσα από το περιοδικό να εκφράσω τις απόψεις μου και να καταρρίψω αρκετά στερεότυπα και προκαταλήψεις… Μου δίνεται μία ευκαιρία να «μιλήσω» μέσα απο τα άρθρα μου, και εσείς συντελέσατε κύριο ρόλο ώστε αυτό να επιτευχθεί… Ευχαριστώ πολύ!!