Η αλήθεια πίσω από την κουκουβάγια…
Στην τάξη του Β΄3 υπάρχει ένας θρύλος – ο θρύλος της κουκουβάγιας που σπάει… Στην αρχή όλοι βλέπουν την οθόνη ενός κινητού να σπάει και να μεταμορφώνεται στο πτηνό της σοφίας – την κουκουβάγια…
[Fun fact: Η κουκουβάγια θεωρείται το πτηνό της σοφίας, επειδή έχει τη δυνατότητα να βλέπει στο σκοτάδι. Επίσης, είναι πολύ αθόρυβη.]
Με μια δεύτερη όμως και πιο προσεκτική ματιά (αλλά και την καθοδήγησή μου) θα καταλάβετε ότι τελικά κρύβεται ένα άλλο βαθύτερο νόημα, το οποίο θα σας αποκαλύψω σήμερα, αφού πρώτα πω πως γεννήθηκε η ιδέα για να ζωγραφίσω αυτό το έργο στην αίθουσα του τμήματός μου…
Η ιδέα και τα πρώτα σχέδια…
Η ιδέα προήλθε από προτροπή του αγαπημένου μου συμμαθητή Γιώργου Κλαπαύτη, με τον οποίο ήρθα σε συνεννόηση, πριν ζωγραφίσω κάτι στους άδειους τοίχους της τάξης μας. Έτσι όπως ψάχναμε, λοιπόν, για μια πρωτότυπη ιδέα, ο Γιώργος μού πρότεινε να κάνω κάτι που θα περιλαμβάνει αφενός την κουκουβάγια (σύμβολο της σοφίας μιας παλαιότερης εποχής) και αφετέρου την τεχνολογία. Έπειτα από αρκετή ώρα πειραματισμού στη σχεδίαση, καταλήξαμε σ΄ ένα σκίτσο το οποίο θα έπαιρνε ζωή αργότερα… (Εδώ έβαλα και το δικό μου «κερασάκι»!).
[Παρακάτω θα δείτε τα στάδια που πέρασε η έρημη η κουκουβάγια, πριν καταλήξει στη "θρυμματισμένη" της μορφή...]
Το σκεπτικό της αυτουργού…
Πάμε τώρα στο κυρίως θέμα. Τι σημαίνει όντως η ζωγραφιά; Σίγουρα υπάρχουν πολλές ερμηνείες (μερικές – ομολογουμένως ενδιαφέρουσες – ακούστηκαν στην τάξη, όταν ρώτησε κάποια παιδιά ο φιλόλογός μας) αλλά μία είναι η σωστή, επειδή το λέω εγώ!!! (αστειεύομαι)
Το σχέδιο ξεκινάει από πάνω προς τα κάτω – και όχι από κάτω προς τα πάνω. Δηλαδή, η κουκουβάγια δεν «συντίθεται» αλλά «αποσυντίθεται», σπάζοντας σε κομμάτια σαν να ήταν από γυαλί, πριν τελικά μετουσιωθεί σε… οθόνη κινητού τηλεφώνου! Θα σας αφήσω να σκεφτείτε λιγάκι μόνοι σας το τι μπορεί να συμβολίζει… Μετράω αντίστροφα:
5
4
3
2
1
(Ντραμς)
Η σοφία στη ζωή «σπάει» και χάνεται μέσα σε έναν ψηφιακό κόσμο που η βάση του είναι η τεχνολογία και τα κινητά τηλέφωνα. Οι άνθρωποι δυστυχώς χάνουν τον εαυτό τους, τις σκέψεις και τη φαντασία τους, με το βλέμμα τους σκυμμένο πάνω από μια οθόνη κινητού στο χέρι όλη την ώρα. Δυστυχώς, το μεγαλείο της ανθρώπινης γνώσης και σοφίας (όπως το ξέραμε) μετατρέπεται σε αποχαύνωση και βλακεία μπροστά σε μια οθόνη, κι έτσι κάπως ξεθωριάζει η αρχαία γλαύξ…
Πώς το βλέπετε εσείς;
Πείτε μου στα σχόλια! Ανυπομονώ να τα διαβάσω! Υπόσχομαι να μην είμαι τόσο αυστηρή!
Πέρα από το γεγονός ότι με εντυπωσίασε και η ιδέα και η εικαστική αποτύπωσή της, νομίζω πως τέτοια έργα πρέπει να κοσμούν τις τάξεις μας, διότι όχι μόνο αναβαθμίζουν αισθητικά το σχολείο, αλλά φανερώνουν και το υψηλό επίπεδο αντίληψης και δημιουργικότητας των νέων μας. Χίλια μπράβο Ιζαμπέλα! Συγχαρητήρια και στον Γιώργο για την έμπνευση!