Από: Θύμα
Προς: Θύτη
Και στο κάτω κάτω τι;
Τι είσαι;
Είσαι ανώτερος από κείνον που λύγισες και σήμερα;
Είσαι ομορφότερος από κείνον που στα μάτια σου φάνηκε ο πιο άσχημος άνθρωπος που έχεις αντικρίσει;
Είσαι δυνατότερος από κείνον που χρειάζεται μηχανήματα για να ζήσει ζωή παρόμοια με τη δικιά σου;
Είσαι ικανότερος από κείνον που μπλέκει τις λέξεις;
Ή μήπως θαρρείς πως οι άλλοι σε ακούν περισσότερο από αυτόν που δεν μιλά;
Ξέρεις τι είσαι;
Άφησε με να προσπαθήσω να σου εξηγήσω τι είσαι.
Είσαι ένας άνθρωπος ο οποίος ζηλοφθονεί εκείνους, τους όσους, τους λίγους και τους πολλούς.
Όλους εκείνους που καθημερινά είναι οι ήρωες του εαυτού τους.
Όλους εκείνους που εσύ και οι άνθρωποι σαν εσένα έχετε βάλει σε πορσελάνινα κουτάκια, πιστεύοντας πως με μια λάθος κίνηση σπάνε.
Πράγματι σπάνε. Αλλά ξαναενώνονται.
Εσύ όμως έχεις δημιουργήσει μόνιμες ρωγμές επάνω τους.
Άρα, αν έπρεπε να σκεφτείς τι είσαι, σκέψου τι νιώθεις για εσένα.
Αν έστω και για μια στιγμή νιώσεις περήφανος, τότε νιώσε και καλύτερος από τα θύματα σου.
Πάντοτε όμως θα νιώθεις ασχημότερος από εκείνους.
Γιατί πάντα θα σε νικάει η ομορφιά της δύναμης της ψυχής τους.
Γιατί πάντα η δικιά σου η δύναμη θα ηττάται από την αδυναμία σου.
Υ.Γ. Ξαναδιάβασε όσα σου έγραψα και σκέψου εσένα, ξαναδιάβασε τα πρώτα δεκαπέντε γράμματα. Μήπως σου θυμίζουν κάτι;
Χριστίνα Γκενεράλη
Στερεότυπα
Περιορισμοί του μυαλού
Αλυσίδες που μας κρατούν πίσω.
Ας σπάσουμε αυτά τα δεσμά
Να ανοίξουμε τον κόσμο σε νέα θαύματα.
Ας ανακαλύψουμε την ποικιλία του κόσμου
Σε χρώματα, φύλα, πολιτισμούς, ήθη
Ας μη κρίνουμε με βάση τα στερεότυπα
Ας γνωρίσουμε την αληθινή ομορφιά
Τα στερεότυπα μας τυφλώνουν
Αλλά είναι σημαντικό να ανοίγουμε τον νου μας,
να αγκαλιάζουμε την ποικιλία και την ομορφιά που υπάρχει σε κάθε
Άνθρωπο.
Χρήστος Βασιλείου
Καλλιόπη Καρδιτσιώτη
Μαρία Βοτζάκη
Μαρία Βαΐου
Ανθίζοντας εκτός στερεοτύπων
Στο χορό των σκιών, χάνεται η πραγματικότητα.
Στερεότυπα πλέκονται με νήματα προκαταλήψεων.
Σε κάθε γωνιά, ένας κατακερματισμένος κόσμος.
Στην οργή τους, οι καρδιές γίνονται πέτρα.
Μα πέρα απ΄ το σκοτάδι, ένα φως αναδύεται.
Η αλήθεια, σαν αστέρι, λάμπει ολοζώντανη.
Με χέρια ανοιχτά και μυαλά ανοιχτά
Τα σύνορα των στερεοτύπων ξεπερνιούνται.
Ας σπάσουμε τα δεσμά, ας ανοίξουμε τις καρδιές,
Να ακούσουμε τους ήχους της διαφορετικότητας.
Με αγάπη και σεβασμό, να χτίσουμε γέφυρες
Και να ανθίσουμε σε έναν κόσμο ενότητας.
Στην αγκαλιά της αμφισβήτησης, γεννιέται η ελευθερία,
Και η αλήθεια ανθίζει μέσα απ΄ τη σκιά της αμφιβολίας.
Ας σταθούμε όλοι ως ένα, στο φως της αλληλεγγύης
Και να ακολουθήσουμε το δρόμο της ειρήνης και της αγάπης.
Νταμιάν Καντρίγια
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΚΑΝ…
Το παρακάτω ποίημα αναφέρεται σε κάθε ένα άτομο με διαφορετικές πεποιθήσεις στη ζωή, προβάλλοντας τη συναισθηματική του αγανάκτηση προς την κοινωνική καταδίκη που βιώνει καθημερινά.
Δεν μπορούσα καν να κοιταχτώ στον καθρέφτη.
Τα μάτια μου δάκρυζαν, είχαν θολώσει…
Όσο πιο πολύ προσπαθούσα να δω, τόσο πιο πολύ χανόμουν.
Φοβόμουν μη δω την αλήθεια,
μιαν αλήθεια που είχαν δημιουργήσει στο μυαλό μου.
Δεν μπορούσα καν να αρθρώσω λέξη.
Λες και κάτι με έπνιγε, ολοένα και βούλιαζα, δεν είχα φτάσει πάτο.
Ακόμα πίστευα ότι κάτι, κάπου, κάπως θα αλλάξει.
Δεν ξέρω που να ξεσπάσω, σε ποιον να μιλήσω και τι να πω.
Το μόνο που θέλω είναι να ουρλιάξω, να φωνάξω,
ν’ ακούσουν όλοι την αγανάκτηση που νιώθω!
Δεν είναι εφικτό.
Παρά μόνο θα μείνω δυνατός να το παλέψω.
Δικαίωμα μου είναι να μιλάω, να βλέπω, να σκέφτομαι,
ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΩ!
Τα αντιμετωπίζω όλα με ένα χαμόγελο και προχωρώ,
κρύβοντας μέσα μου μια βαθιά άβυσσο συναισθημάτων…
Αθανασία Κοσκινά
Ιωάννα Κοκαβέση
Στερεότυπα, αχνά και θολά,
στην κοινωνία καθημερινά περπατούν.
Μας περιορίζουν, μας διατάζουν, μας κατατάσσουν,
αλλά εμείς απλά τ΄ αγνοούμε.
Γιατί η πραγματική ομορφιά είναι πολυμορφία,
κάθε χρώματος, μορφής και ατομικότητας.
Ας σπάσουμε τα στερεότυπα, ας είμαστε ελεύθεροι,
γιατί η ποικιλία είναι το κλειδί στην πραγματική ομορφιά.
Είναι σημαντικό ν΄ αναγνωρίζουμε την ποικιλία και να μη φυλακίζουμε τους ανθρώπους στα στερεότυπα.
Βασίλης Γκουγκούλιος
«Κοίταξε με»
Κοίταξε με.
Κοίτα τα μάτια μου.
Ναι, είναι δυο, σαν τα δικά σου.
Και αν δεις βαθύτερα σε αυτά, θα δεις πως βλέπουμε τα ίδια δέντρα, τον ίδιο ήλιο, τον ίδιο ουρανό.
Κοίτα τα χέρια μου.
Και αυτά δύο σαν τα δικά σου είναι.
Με αυτά αγγίξαμε και οι δύο το ίδιο χώμα, το ίδιο λουλούδι, το ίδιο νερό.
Κοίτα και τα στήθη μου.
Και αυτά πάλι σαν τα δικά σου είναι.
Μα αν δεις καλύτερα, θα αντικρίσεις τη μεγαλύτερη ομοιότητά μας : την ψυχή.
Με αυτήν και οι δύο αγαπήσαμε, γελάσαμε, κλάψαμε, πονέσαμε.
Πες μου λοιπόν:
Πού διαφέρουμε;
Κατερίνα Αρκουλή
Μπροστά σε κάτι τέτοιες δημιουργικές στιγμές των μαθητών μου, νιώθω ευγνωμοσύνη για το ότι είμαι δάσκαλος και ελπίζω βάσιμα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει στην κοινωνία μας προς το ανθρωπινότερο… Σας ευχαριστώ πολύ όλες και όλους γι΄ αυτά τα ποιήματα που βγάλατε μέσα από την ψυχή σας.