ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ (Β΄2, Χριστίνα Τσιμπόγου)

Α

• Ανάλαφρη, απαλή σαν πεταλούδα (Ρώμος Φιλύρας)
• Από το μικρό λευκό κλαδί της άκρης των ονείρων μας (Οδυσσέας Ελύτης )
• Απόξω έν΄άγρυπνο φεγγάρι (Ναπολέων Λαπαθιώτης)

Β

• Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού κόκαλο (Οδυσσέας Ελύτης)
• Βγαίνουν τα αγάλματα προσεκτικά και ανεβαίνουν στα δέντρα (Γιάννης Ρίτσος)
• Βαθιά τον κόσμο συγκρατεί (Γκαίτε)

Γ

• Για ταξιδιώτη σου: κι ευθύς (Τέλλος Άγρας)
• Γενικά, επόπτευε, ίδιος ο θεός και αγκάλιαζε (Τ.Κ. Παπατσώνης)
• Γιατί μιλά ταπεινά και με γαλήνη, χωρίς προσπάθεια (Γιώργος Σεφέρης)

Δ

• Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι (Γιώργος Σεφέρης)
• Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο (Οδυσσέας Ελύτης)
• Δισταγμοί, υποψίες δε με ταράζουν (Γκαίτε)

Ε

• Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη (Οδυσσέας Ελύτης)
• Εδώ που συναντιέται το πέρασμα της βροχής του αγέρα και της φθοράς (Γιώργος Σεφέρης)
• Εμείς τη λέμε τη ζωή την πιάνουμε από τα χέρια (Οδυσσέας Ελύτης)

Ζ

• Ζώνοντας τον αιώνιον ήλιο με χιλιάδες πρίσματα (Οδυσσέας Ελύτης)
• Ζωντανό δέρμα και τα μάτια (Γιώργος Σεφέρης)
• Ζέστη είχε αρχίσει από το πρωί. (Τ.Κ. Παπατσώνης)

Η

• Ήρθες… κι εγώ τον ερχομό σου νιώθω (Ρώμος Φιλύρας)
• Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ” είδες (Νίκος Καββαδίας)
• Ήμουν θλιμμένος, άρρωστος, χωρίς χαρά και ελπίδα (Μήτσος Παπανικολάου)

Θ

• Θαρρείς το τέλος της προσμένει (Ν. Λαπαθιώτης)
• Θα ‘λεγες πως θέλει να διώξει τον υπεράνθρωπο (Γιώργος Σεφέρης)
• Θερίζονται με τα ξανθά τους χέρια τα τριαντάφυλλα (Οδυσσέας Ελύτης)

Ι

• Ίσκιοι και χαμόγελα παντού (Γιώργος Σεφέρης)
• Ίσως και να ΄θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων (Γιώργος Σεφέρης)
• Ίσως μιλούσε για ήρωες όταν τη νύχτα εκείνη (Γιώργος Σεφέρης)

Κ

• Κάτασπρα φοράς κι έχεις βραχεί (Νίκος Καββαδίας)
• Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι (Μαρία Πολυδούρη)
• Και η ζωή μάς έγινε ξένη (Γιώργος Σαραντάρης)

Λ

• Λάμπουν μερικά τσιγάρα (Μήτσος Παπανικολάου)
• Λίγα κοσμήματα στη χλόη. Λίγα διαμάντια στο σκοτάδι (ΑνδρέαςΕμπειρίκος)
• Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσαν (Γιώργος Σεφέρης)

Μ

• Μα επί τέλους! πια ο καθείς γνωρίζει πως (Νίκος Εγγονόπουλος)
• Μια θάλασσα ετοιμόγενη με χίλια δυο καράβια (Οδυσσέας Ελύτης)
• Μας αγάπης με ακατέλυτο ρυθμό, ακατανίκητης (Μελισσάνθη)

Ν

• Να μου χαρίζουν την ακύμαντη γαλάζια θάλασσα μέσα στην καρδιά του χειμώνα (Γιώργος Σεφέρης)
• Νησιά , χρώμα θλιμμένης Παναγίας, αργά στη χάση (Γιώργος Σεφέρης)
• Ναι, θα τον ρίξουμε μια μέρα ανάσκελα τον πόνο (Γιάννης Ρίτσος)

Ξ

• Ξεκινάμε ανάλαφροι καθώς η γύρη (Μελισσάνθη)
• Ξεχύνοντας στους κόρφους του ήλιου τα μεθυστικά πουλιά (Οδυσσέας Ελύτης)
• Ξέραμε πως δεν ήταν να σβηστεί ποτές (Οδυσσέας Ελύτης)

Ο

• Ο βοριάς πλαταγίζοντας ξεδιπλώνει σημαίες (Μήτσος Παπανικολάου)
• Όταν μέσα στη νύχτα τα αδέρφια μου κράζω (Γ.Φ. Βαφόπουλος)
• Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ (Ανδρέας Εμπειρίκος)

Π

• Περιπλανήθηκα στη γη, χρόνια πολλά (Μήτσος Παπανικολάου)
• Παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους, (Γιώργος Σαραντάρης)
• Ποιος γιόμισε τα ρούχα σου δάκρυα (Νικηφόρος Βρεττάκος)

Ρ

• Ριγμένη εδώ σαν την εντάφια χρυσή προσωπίδα (Γιώργος Σεφέρης)
• Ρίχνουμε ρίζες, ρίχνουμε κλαδιά (Μελισσάνθη)
• Ριγώνοντας μ’ αφρό τη θύμηση (Οδυσσέας Ελύτης)

Σ

• Σαν αντίφωνο με στη θαμπή σου μνήμη (Απόστολος Μελαχρινός)
• Σαν τα κλωνάρια της φριχτής ιτιάς, σωριασμένα μέσα στη διάρκεια της απελπισίας (Γιώργος Σεφέρης)
• Στα καστανά του μάτια κρατάει τις αχτίδες του ήλιου (Ζωή Καρέλλη)

Τ

• Τι σε θέλουν οι καημοί που λεν: θυμήσου (Απόστολος Μελαχρινός)
• Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη (Γιώργος Σεφέρης)
• Το ξανθό παλικάρι του καλοκαιριού (Ζωή Καρέλλη)

Υ

• Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη (Κ.Γ. Καρυωτάκης)
• Υπάρχουν, η κίνηση του προσώπου το σχήμα της στοργής (Γιώργος Σεφέρης)
• Υπάρχουν άραγε ανάμεσα στις χαλασμένες τούτες γραμμές  (Γιώργος Σεφέρης)

Φ

• Φτεροκοπώντας στο ψηλό δέντρο του παραθύρου του (Νικηφόρος Βρεττάκος)
• Φωνάζει απ” έξω ο άνεμος με τα χίλια του στόματα (Μήτσος Παπανικολάου)
• Φωτιά ωραία φωτιά μη λυπηθείς τα κούτσουρα (Οδυσσέας Ελύτης)

Χ

• Χτες σ” έλουσα, χτες σ” άλλαξα, πού γύριζες (Νικηφόρος Βρεττάκος)
• Χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος (Γιώργος Σεφέρης)
• Χτύπησε πάνω στο φως σαν τη σαΐτα πάνω στο σκουτάρι (Γιώργος Σεφέρης)

Ψ

• Ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες (Γιώργος Σεφέρης)
• Ψιλοπαίζοντας τις βλεφαρίδες αχτιδωτές (Ζωή Καρέλλη)
• Ψυχή που ξέρει να πονεί ξέρει και να πεθαίνει (Γεώργιος Δροσίνης)

Ω

    Το αλφαβητάρι της ποίησης είναι μια δημιουργία των μαθητών του Β΄2 στο μάθημα της Λογοτεχνίας. Ο κάθε μαθητής ανέλαβε να βρει τρεις στίχους που θα άρχιζαν από ένα συγκεκριμένο γράμμα της αλφαβήτου από τα ποιήματα που υπάρχουν στο σχολικό εγχειρίδιο. Με βάση αυτό μπορείς να φτιάξεις μια ακροστιχίδα με το όνομά σου, που παραπέμπει και στη δημιουργία ενός νέου υπερρεαλιστικού ποιήματος…

Χ τύπησε πάνω στο φως σαν τη σαΐτα πάνω στο σκουτάρι (Γιώργος Σεφέρης)

Ρ ιγμένη εδώ σαν την εντάφια χρυσή προσωπίδα (Γιώργος Σεφέρης)

Ι σκιοι και χαμόγελα παντού (Γιώργος Σεφέρης)

Σ αν αντίφωνο μες τη θαμπή σου μνήμη (Απόστολος Μελαχρινός)

Τ ο ξανθό παλικάρι του καλοκαιριού (Ζωή Καρέλλη)

Ι σως και να ΄θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων (Γιώργος Σεφέρης)

Ν αι, θα τον ρίξουμε μια μέρα ανάσκελα τον πόνο (Γιάννης Ρίτσος)

Α πό το μικρό λευκό κλαδί της άκρης των ονείρων μας (Οδυσσέας Ελύτης)