Όταν πρωτοκοιτάξει κανείς αυτόν τον πίνακα, πιθανό να νομίζει πως απεικονίζει μια γυναίκα να κείτεται με έναν ρομαντικό τρόπο σε ένα εκτενές χωράφι από γρασίδι, ατενίζοντας ένα σπίτι στον ορίζοντα.
Εάν κοιτάξετε πιο προσεκτικά, θα παρατηρήσετε ότι ο κορμός που στηρίζεται στα χέρια της είναι ανησυχητικά τεντωμένος, ενώ τα δάκτυλά της είναι άκαμπτα καθώς σφίγγουν και πιέζουν έντονα το έδαφος. Εκτός από τις τούφες μαλλιών που πέφτουν άτσαλα στην πλάτη και κυματίζουν στον αέρα, παρουσιάζεται εντελώς ακίνητη, παγωμένη θα έλεγε κανείς. Με άλλα λόγια, κάτι φαίνεται να μην πηγαίνει σωστά…
Ο καλλιτέχνης ονομάζεται Άντριου Γουάιθ και το θέμα της ζωγραφιάς είναι η γειτόνισσά του, Άννα Κριστίνα Όλσεν. Εκείνος φιλοτέχνησε το 1948 τη ζωγραφιά αυτή, η οποία βρίσκεται τώρα στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη. Όταν ήταν νέα η Άννα παρουσίασε μια μυϊκή διαταραχή που την κατέστησε ανίκανη να περπατήσει. Όμως η Άννα απέρριψε την ιδέα να χρησιμοποιήσει αναπηρική καρέκλα, αποφασίζοντας να μετακινείται μπουσουλώντας. Αυτό ακριβώς απεικονίζεται εδώ. Η δύσμοιρη γυναίκα επιδιώκει να χρησιμοποιήσει τα χέρια με σκοπό να σύρει το σώμα της κατά μήκος του εδάφους που χαρακτηρίζεται από τα ξηρά του χόρτα. Αυτή η πληροφορία αλλάζει τα πάντα για την εντύπωση που διαμορφώνει κανείς παρατηρώντας τη ζωγραφιά. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης εξήγησε πως αυτό το οποίο επιχείρησε να απεικονίσει ήταν «να αποδώσει δικαιοσύνη» σε μια εξαιρετική κατάκτηση της ζωής που οι περισσότεροι άνθρωποι θα χαρακτήριζαν απελπιστική. Επομένως, από αυτή την ανακοίνωση και τον τίτλο του έργου ο οποίος είναι “Christina’s World” (ή αλλιώς “Ο κόσμος της Κριστίνα”) αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι η ζωγραφιά δεν δείχνει ένα όμορφο τοπίο αλλά μια εκδοχή της ιδιοσυγκρασίας της κοπέλας. Είναι ξεκάθαρα μια ζωγραφιά που σχετίζεται άμεσα με ένα ελπιδοφόρο μήνυμα που δείχνει το ψυχικό σθένος και τη δύναμη.
Παρατηρώντας λοιπόν το έργο αυτό, θέλησα κι εγώ να δοκιμάσω να το ζωγραφίσω.
Τέλος, σκέφτηκα να επισυνάψω στο άρθρο ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, του οποίου οι στίχοι θεωρώ ότι ταιριάζουν απόλυτα με την περίπτωση της κοπέλας, δείχνοντας τη βαθιά επιθυμία εξερεύνησης και περιήγησης στη γύρω περιοχή παρά τα φυσικά εμπόδια.
AURORA – Runaway
Andrew Wyeth:
Υπέροχος πίνακας και ακόμη πιο υπέροχο το πάθος κι η κατάφαση για τη ζωή που υποδηλώνεται! Το ταλέντο σου στη ζωγραφική Δανάη το είχα διακρίνει κι άλλη φορά, αλλά τώρα με άφησε άναυδο!!! Μπράβο Δανάη!!! Για την επιλογή του τραγουδιού έχω να πω ότι από το πρωί που διάβασα το άρθρο, δεν ακούω κάτι άλλο…
Τώρα που ξαναβλέπω το video clip του τραγουδιού της Aurora, το βρίσκω απόλυτα ταιριαστό με το έργο τέχνης του Andrew Wyeth!
Εξαιρετική ερμηνεία, μουσικό παράλληλο και αναπαράσταση, Δανάη!
Τα πιο αληθινά και δύσκολα ταξίδια ίσως τα πραγματοποιούμε με το μυαλό και την καρδιά μας. Ευχαριστώ για το μήνυμα!