«ΜΗ ΜΕ ΧΤΥΠΑΤΕ ΑΛΛΟ…» (Ευμορφία Καρούσου)

Έχει περάσει αρκετός καιρός από το συμβάν οπαδικής βίας που συντάραξε το πανελλήνιο με την τραγική κατάληξη του χαμού του 19χρονου Άλκη Καμπανού. Παρ΄ολα αυτά, θεωρώ ότι παραμένει νωπό στη μνήμη μας το γεγονός και ειλικρινά πιστεύω ότι έτσι πρέπει να μείνει, ανεξίτηλο στη μνήμη μας, ώστε να μας θυμίζει το σημείο που έχει φτάσει η κοινωνία μας και την υποχρέωσή μας να κάνουμε κάτι γι΄ αυτό!

Πριν ένα μήνα περίπου στη Θεσσαλονίκη, ο Άλκης Καμπανός, ένας 19χρονος φοιτητής, περπατούσε με τους φίλους του, όταν μια άλλη «παρέα» νεαρών τους σταμάτησε και τους ρώτησε τι ομάδα είναι. «Τι ομάδα είσαι;»… Μια ερώτηση που θα μπορούσε να γίνει σε έναν ηλικιωμένο, σε ένα μικρό παιδί, μια ερώτηση απλή, μια ερώτηση συνηθισμένη, που πραγματικά είναι μέσα στα όρια της καθημερινότητάς μας. Μία ερώτηση, όμως, που απέβη μοιραία για τον Άλκη. Γιατί ο Άλκης θεώρησε, προφανώς, ότι έχει δικαίωμα να απαντήσει σε αυτή την απλή ερώτηση σύμφωνα με την ομάδα που υποστήριζε. Κι έτσι απάντησε. Ωστόσο, δεν ήταν η «σωστή» απάντηση. Δεν ήταν η απάντηση που ταίριαζε με αυτή που ήθελε η άλλη παρέα. Και έτσι, χωρίς καμία προειδοποίηση, χωρίς δεύτερη σκέψη, ξυλοκόπησαν και μαχαίρωσαν τον Άλκη και τους φίλους του. Και δεν σταμάτησαν, δεν πτοήθηκαν ούτε όταν άκουγαν τις κραυγές αγωνίας και πόνου του παιδιού που φώναζε «Μη με χτυπάτε άλλο, πονάω»… Ο Άλκης έχασε τη ζωή του, οι φίλοι του κατέληξαν στο νοσοκομείο και δώδεκα άτομα ηλικίας 19 έως 25 περίπου ετών κατέληξαν στη φυλακή! Και γιατί όλα αυτά; Γιατί κάποιοι δεν έμαθαν ποτέ τι σημαίνει δικαίωμα, τι σημαίνει υποχρέωση, τι σημαίνει ανθρωπιά, τι σημαίνει ελευθερία.

Μέχρι πότε θα κλείνουμε τα αφτιά μας και τα μάτια μας μπροστά σε τέτοια φαινόμενα βίας; Πόσα θύματα πρέπει να υπάρξουν μέχρι να καταλάβουμε ότι χρειάζεται να ψάξουμε βαθιά, ώστε να βρούμε τα αίτια αυτού του φαινομένου που γίνεται ολοένα και πιο έντονο και σε όλες του τις μορφές; Δεν μπορεί ένας άνθρωπος ξαφνικά να βγάλει ένα μαχαίρι στα είκοσί του χρόνια! Δεν μπορεί να κραδαίνει ένα δρεπάνι κυνηγώντας «εχθρούς» της αντίπαλης ομάδας! Κάποιοι όπλισαν τα χέρια του και πότισαν το μυαλό του με το δηλητήριο της ωμής βίας! Καί κάποιοι το ανέχονται, ίσως να τους βολεύει κιόλας! Πώς ήταν η παιδική ηλικία του θύτη, πώς μεγάλωσε στην εφηβεία του; Πότε φανατίστηκε τόσο πολύ που τυφλώθηκε από το οπαδικό μίσος; Πού είμαστε όλοι εμείς, λοιπόν, να προλαμβάνουμε τέτοιες «εστίες φωτιάς», ώστε να μη θρηνούμε -μονίμως εκ των υστέρων- πάνω από τις «στάχτες» της εγκληματικότητας;

Πότε το στενό οικογενειακό περιβάλλον θα σταματήσει να υπερπροστατεύει τα μέλη του και επιτέλους να δει τα πρώτα δείγματα επιθετικής συμπεριφοράς; Πότε η σχολική κοινότητα, εμείς οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί, οι σύλλογοι γονέων και όλα τα άλλα όργανα, θα λειτουργήσουμε συλλογικά, χωρίς να εθελοτυφλούμε λέγοντας αδιάφορα: «Παιδιά είναι, θα ωριμάσουν…»; Πότε θα αρχίσουμε σοβαρά ως ενεργοί πολίτες με αρχές και αξίες να αντιμετωπίζουμε όλες εκείνες τις παθογένειες που οδηγούν νομοτελειακά σε περιθωριακές συμπεριφορές, να κοινωνικοποιούμε άτομα με συναίσθηση της διαφορετικότητας και να εμπνέουμε σε όλους ένα αίσθημα ασφάλειας και ελευθερίας έκφρασης; Πότε η Πολιτεία θα αναλάβει -επιτέλους- την ευθύνη να προσπαθήσει να υπάρχει κοινωνική ισότητα και δίκαιο, ώστε να περιοριστούν τα φαινόμενα βίας, να υπάρχει ασφάλεια για τους πολίτες με υψηλό το αίσθημα της ελευθερίας, του ανθρωπισμού και της δικαιοσύνης;

Ας είναι ο Άλκης που έχασε τη ζωή του, οι φίλοι του που τραυματίστηκαν, αλλά και οι θύτες που καταστράφηκε η ζωή τους σε τόσο νεαρή ηλικία, το έναυσμα για την αρχή του τέλους αυτής της οπαδικής παραφροσύνης που έχει καταδικάσει, όχι μόνο τον αθλητισμό, αλλά ολόκληρη την κοινωνία, σε ηθικό και πολιτισμικό τέλμα.

Με λένε Άλκη

Μη με χτυπάτε άλλο (Άλκης Καμπανός) – Μιχάλης Ηλιάσκος