Ο ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙ (Κυριακή Καλημερατζή)

Ο χαρταετός μας πρέπει οπωσδήποτε να πετάξει

(Αφιερωμένο στο δάσκαλο που επιμένει να μας μαθαίνει

 να πετάμε χαρταετούς ακόμα και χωρίς άνεμο)

 

Μέσα από τόσες βέργες ας διαλέξουμε τις ταιριαστές

-ούτε πολύ βαριές ούτε πανάλαφρες- τέτοιες που

να μπορούν να αντέξουν αρκετούς χορούς με τον άνεμο.

Κι από χρώματα  -της καρδιάς μας καλύτερα – τα έτοιμα

θα περάσουν απαρατήρητα και θα τα ξεθωριάσει γρήγορα ο ήλιος…

Τα ζύγια να προσέξουμε και την ουρά -τι ψέμα να τα νομίζουμε

στολίδια…

Και νάμαστε όλοι εκεί  -χρειάζεται χέρια το πέταγμα

για ν’ αλλάζουν τους κουρασμένους…

Και μάτια που να τρυπούν το σύμπαν

Και να δακρύζουν στην άλλη άκρη της γης

Και χείλη που να του δίνουν ευχές και συγγνώμες

Και να ζητούν έλεος και έλεος….

 

Και θ’ ανεβαίνει συντροφευμένος εκείνος

Καθώς το βάρος μας θα λιγοστεύει

και θα πλαταίνει η ψυχή μας

 

Κι αν πέσει κάποτε -γιατί οι αληθινοί χαρταετοί

συχνά πέφτουν- θα μαζευτούμε να τον σηκώσουμε ξανά.

Την τέχνη της αγάπης θα κατέχουμε.

Κυριακή Καλημερατζή

11

12

εικόνα_Viber_2022-03-07_16-51-46-708

1 Σχόλιο

  1. Πάντα με «ψηλώνει» λίγο περισότερο η ανάγνωση των ποιημάτων σου, Κυριακή! Με το συγκεκριμένο ποίημα, σηκώθηκα ακόμα ψηλότερα. Νομίζω ένιωσα σύννεφα να γαργαλούν τα πόδια μου. Μπορείς να ισχυρίζεσαι κυριολεκτικά με το ποίημα αυτό ότι υπηρετείς μια «υψηλή» τέχνη.

Υποβολή απάντησης