Ως παιδί πολύτεκνης οικογένειας, η εμπειρία μου ήταν αρκετά περίεργη. Αρχικά, όταν τα δύο μεγαλύτερά μου αδέρφια ερχόντουσαν να με πάρουν από το νηπιαγωγείο, όλοι νόμιζαν πως ήταν οι γονείς μου: Είχαν και κάποιο συγκεκριμένο επίπεδο ωριμότητας, λόγω ηλικίας, οπότε ορισμένες φορές φερόντουσαν και σαν γονείς μου. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως δεν με παρέσερναν να κάνω σκανδαλιές ή να κρατάω μυστικά.
Ύστερα, είναι το μεσαίο παιδί της οικογένειας ή, όπως προτιμώ να τον αποκαλώ, ο «μεσαίος αδελφός». Γενικά, ένα πολύ ήσυχο άτομο το οποίο, παρά τον ήρεμο αυτόν χαρακτήρα του, φροντίζει να μην του λείπει ποτέ το χιούμορ. Πάντα έχει ένα ανέκδοτο ή μια σαρκαστική απάντηση για το οτιδήποτε.
Τελικά, ίσως να ήμουν τυχερός που τα περισσότερα αδέρφια μου έχουν μεγαλύτερη ηλικία, γιατί ο μόνος μου αδελφός, που η ηλικία του είναι κοντά στη δική μου, είναι το μεγαλύτερο πειραχτήρι του κόσμου! Διαφωνούσαμε σχεδόν για τα πάντα, από τα παιχνίδια μέχρι για το φαγητό. Αργότερα, όμως, κατέληξε να είναι αυτός που με καταλαβαίνει καλύτερα από όλους, οπότε δεν μπορώ να πω πως δεν είμαι ευχαριστημένος.
Ανώνυμο (btw)
