Θεραπεία με τη μουσική
Θα συναντούσα τις φίλες μου, Κατερίνα και Αντιγόνη, εκείνη την ημέρα. Είχαμε
κανονίσει να δούμε μια ταινία, αφού θα τελειώναμε μια εργασία για την ιστορία.
Μετά από μια κουραστική και μάλλον βαρετή εργασία, η διασκέδαση με τις κολλητές
μου. Τι καλύτερο! Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως εκείνο το απόγευμα θα
άλλαζε η ζωή μου για πάντα. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως μια εμπειρία που
απείλησε την ίδια μου την ζωή θα μου δίδασκε τόσα για τον εαυτό μου, για την
αληθινή φιλία, αλλά και για την δύναμη της μουσικής.
Θα πήγαινα λοιπόν στο σπίτι της Αντιγόνης, δέκα λεπτά μακριά από το δικό μου.
Ήμουν ενθουσιασμένη! Είχα να συναντήσω τα κορίτσια πολύ καιρό. Έτσι, όταν μου
έστειλε η Αντιγόνη μήνυμα να πάω νωρίτερα από την προγραμματισμένη ώρα,
χάρηκα πάρα πολύ. Βιάστηκα να ετοιμαστώ. Κάθε λεπτό που περνούσα με τα
κορίτσια με γέμιζε χαρά, αφού ήμασταν μαζί από το δημοτικό και είχαμε πάντα τόσα
να πούμε! Ξεκίνησα κατά τις πέντε το απόγευμα και είχε ήδη νυχτώσει. Ο χειμώνας
είχε μπει για τα καλά! Έξω έκανε πολύ κρύο και γι’ αυτό άρχισα να προχωράω
γρηγορότερα. Σταμάτησα σε μία διάβαση πεζών, περιμένοντας να γίνει πράσινο το
φανάρι. Όταν αυτό φωτίστηκε με το σωστό χρώμα, ξεκίνησα να περπατάω, θέλοντας
να φτάσω στην απέναντι πλευρά. Όμως δεν τα κατάφερα. Πριν προλάβω να
αντιδράσω, ένα όχημα, το οποίο εμφανίστηκε από την στροφή με ιλιγγιώδη ταχύτητα,
δεν πρόλαβε να σταματήσει. Όταν με είδε και έπεσε πάνω μου, ήταν πολύ αργά πια.
Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι τίποτα μετά από την εικόνα του αυτοκινήτου να
κατευθύνεται προς το μέρος μου. Αυτή η εικόνα με στοίχειωνε για αρκετό καιρό.
- Ελευθερία, άκουσα μία άγνωστη γυναικεία φωνή.
Άνοιξα τα μάτια μου, αλλά μου πήρε λίγη ώρα για να καταλάβω πού βρισκόμουν και
τι γινόταν γύρω μου. Ήμουν ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου με μάσκα
οξυγόνου και ενδοφλέβια αντιβίωση. Δεν ήταν άλλος ασθενής στο δωμάτιο. Το μέρος
μού φάνηκε πολύ μίζερο. Είχε ένα μικρό παράθυρο στην άλλη άκρη του δωματίου,
από το οποίο δεν μπορούσα να δω τίποτα εξαιτίας των μονόχρωμων γκρι κουρτινών.
Δίπλα μου, εκτός από το σακουλάκι με την αντιβίωση, υπήρχε και ένα μηχάνημα
παρακολούθησης παλμών συνδεδεμένο στο χέρι μου. Άκουγα τον ρυθμικό ήχο που
έβγαζε και θυμήθηκα τα μαθήματα μουσικής. Ο ήχος του μηχανήματος μού θύμισε
στιγμιαία τον μετρονόμο που χρησιμοποιούσα στο ωδείο. Γρήγορα όμως οι σκέψεις μου
ξαναστράφηκαν στην παρούσα κατάσταση. Μπροστά από το κρεβάτι μου ήταν
μια νοσοκόμα και ένας γιατρός. Δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι είχα ξυπνήσει.
Μιλούσαν για αρκετή ώρα. Δεν ξέρω τι έλεγαν. Εγώ προσπαθούσα να θυμηθώ πώς
είχα βρεθεί εκεί. Τότε, με είδε ο γιατρός, σταμάτησε την συζήτησή του με την
νοσοκόμα και ήρθε γρήγορα κοντά μου.
-Γεια σου. Εγώ είμαι ο Άγγελος και αυτή είναι η Ζωή. Ξύπνησες; Πώς νιώθεις;
-Ξύπνησα πριν λίγο… Νιώθω κάπως περίεργα… Γιατί είμαι εδώ;
-Δεν θυμάσαι τίποτα; Είναι ακόμα νωρίς. Θα θυμηθείς σιγά-σιγά. Λοιπόν, διάσχιζες
μια διάβαση πεζών όταν σε χτύπησε με μεγάλη ταχύτητα ένα όχημα που περνούσε.
Έχεις σοβαρά τραύματα στα πόδια και στην σπονδυλική στήλη. Υποβλήθηκες σε ένα
πολύωρο και δύσκολο χειρουργείο.
Ενώ μιλούσε, προσπάθησα να κουνήσω τα πόδια μου, αλλά δεν τα κατάφερα.
-Γιατί δεν μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου; ρώτησα τρομοκρατημένη.
-Κατά την διάρκεια του χειρουργείου πειράχτηκαν κάποια νεύρα, αλλά όλα θα πάνε
καλά. Μην ανησυχείς.
Βούλιαξε η καρδιά μου όταν άκουσα αυτά που μου είπε ο γιατρός. Ένιωθα ένα
μεγάλο κενό. Το μόνο που ήθελα εκείνη την στιγμή ήταν να μείνω μόνη μου. Δεν
ξαναμίλησα. Ο γιατρός έφυγε. Η Ζωή μού είπε ότι με είχε αναλάβει και ότι θα έπρεπε
να ξεκουραστώ. Εγώ μόνο κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και εκείνη,
καταλαβαίνοντας ότι ήθελα να μείνω μόνη μου, έφυγε. Μετά από λίγο επέστρεψε
μαζί με έναν νοσοκόμο και με μετέφεραν στο δωμάτιό μου. Αφού με έβαλαν να
ξαπλώσω στο κρεβάτι, φώναξαν την οικογένειά μου. Όλοι ήταν πολύ συγκινημένοι.
Οι γονείς μου ήταν δακρυσμένοι όπως και τα αδέλφια μου, Φίλιππος και Αλεξάνδρα.
Είναι δίδυμα και μικρότερα από εμένα. Μπήκαν μέσα στο δωμάτιο τρέχοντας πίσω
από τους γονείς μας. Συζητούσαν αλλά δεν μπορούσα να παρακολουθήσω τη
συζήτηση με ευκολία, αφού ήμουν ζαλισμένη από τη νάρκωση. Κοιτώντας πίσω σε
εκείνη την στιγμή απορώ με τον εαυτό μου. Πώς δεν κατάφερα να καταλάβω ότι
πίσω από τα χαμόγελα των γονιών μου υπήρχε κάτι άλλο, ένα όχι και τόσο
χαρούμενο συναίσθημα; Γιατί δεν κατάλαβα ότι κάτι μου έκρυβαν όλοι; Ίσως να
έφταιγε η νάρκωση ή ίσως η αισιοδοξία που ένιωθα. Ήμουν σίγουρη ότι όλα θα ήταν
καλά.
Την επόμενη μέρα έμαθα την πικρή αλήθεια. Η αποκατάσταση των ποδιών μου θα
ήταν πολύ δύσκολη. Ίσως μάλιστα να αργούσα πολύ να περπατήσω ξανά. Δεν ήξερα
τι να σκεφτώ και τι να πω. Ένιωθα ένα κενό. Ανακουφίστηκα όταν η Ζωή
ανακοίνωσε πως έπρεπε να ξεκουραστώ. Έμεινα μόνη μου. Όσο βρισκόμουν με
άλλους ανθρώπους ήμουν ψύχραιμη. Όταν έφυγαν όλοι, δεν άντεξα. Έκλαψα μέχρι
να με πάρει ο ύπνος. Με πλημμύριζε μια καταιγίδα συναισθημάτων. Άλλοτε
φοβόμουν και στενοχωριόμουν. Άλλοτε τα έβαζα με τον ανεύθυνο οδηγό που δεν με
είδε εγκαίρως. Όταν ξύπνησα, ήλπιζα ότι όλα θα ήταν ένα κακό όνειρο. Έτσι,
προσπάθησα να κουνήσω τα πόδια μου. Δεν τα κατάφερα. Άραγε θα
ξαναπερπατούσα; Και, αν ναι, πόσος καιρός θα πέρναγε μέχρι να τα καταφέρω; Είχα
απελπιστεί. Όλοι προσπαθούσαν να με ενθαρρύνουν αλλά δεν τους άκουγα. Έβλεπα
στο ύφος τους ότι δεν πίστευαν λέξη από αυτά που έβγαιναν από το στόμα τους. Οι
λέξεις μπορούν να κρύψουν την αλήθεια αλλά τα μάτια όχι.
Σκέφτηκα τις φίλες μου. Θα ήθελαν να κάνουν παρέα με εμένα όταν θα μάθαιναν
για την κατάσταση μου; Δεν θα αναρωτιόμουν ποτέ κάτι τέτοιο, αν δεν βρισκόμουν
σε τόσο άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Οι κοπέλες αυτές ήταν στο πλευρό μου από
τότε που μπορούσα να θυμηθώ τον εαυτό μου. Χαίρονταν με τις χαρές μου και με
στήριζαν στις λύπες μου. Τα μοιραζόμασταν όλα. Αν τους έλεγα ποτέ τις σκέψεις που
έκανα εκείνη την ημέρα, ξέρω ότι θα θύμωναν. Οι σκέψεις μου ήταν φυσικά
λανθασμένες. Είπα αυτά που με βασάνιζαν στην μητέρα μου το ίδιο πρωί. Έτσι, το
απόγευμα της ίδια ημέρας μπήκαν μέσα δυο ‘σίφουνες’. Δεν πρόλαβα καλά-καλά να
καταλάβω ποιες ήταν και βρέθηκα μέσα σε μια σφιχτή αγκαλιά. Οι ‘σίφουνες’ ήταν η
Αντιγόνη και η Κατερίνα. Όταν με άφησαν, με βομβάρδισαν με ερωτήσεις. Εγώ
απαντούσα σε όλες. Εκείνες έμειναν μαζί μου όσο τους επέτρεψε η νοσοκόμα. Με
διασκέδασαν και με διαβεβαίωσαν πως θα ήταν πάντα στο πλευρό μου. Μια
υπόσχεση που δεν ξέχασαν ποτέ! Ήμουν σίγουρη ότι για αυτήν την απρόσμενη
επίσκεψη ευθυνόταν η μητέρα μου. Όταν την ξαναείδα, την ρώτησα αν είχε πει στις
φίλες μου όσα της είχα πει. Εκείνη με διαβεβαίωσε πως τα κορίτσια δεν ήξεραν
τίποτα. Το μόνο που είχε κάνει ήταν να τους ζητήσει να με επισκεφτούν, γιατί μου
είχαν λείψει. Ήταν σαν να έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Θα αισθανόμουν πολύ
άσχημα αν ήξεραν.
Μετά από κάποιες μέρες και πολλές εξετάσεις, πήρα εξιτήριο. Πέρα από τη
δυσκολία μου να περπατήσω, οι γιατροί δεν βρήκαν κάποιο άλλο πρόβλημα στις
εξετάσεις και με άφησαν να φύγω. Ήμουν σε πολύ δύσκολη κατάσταση και ήταν
ολοφάνερο ότι η αποθεραπεία μου θα ήταν δύσκολη και χρονοβόρα. Οι φίλες μου
έβλεπαν την αγωνία μου και δεν άφησαν ιστοσελίδα για ιστοσελίδα! Έψαχναν για
πιθανές θεραπείες που θα μπορούσαν να με βοηθήσουν. Οι γονείς μου από την άλλη
έκλεισαν ραντεβού για φυσιοθεραπεία. Εγώ άρχισα να νιώθω σαν φυλακισμένη. Δεν
μπορούσα να πάω πουθενά ούτε να κάνω όσα ήθελα. Η ζωή μου δεν θύμιζε σε τίποτα
την παλιά μου ζωή. Εξάλλου, η εντολή των γιατρών ήταν να ξεκουραστώ όσο
μπορούσα τις πρώτες εβδομάδες. Ήμουν κακόκεφη. Γρήγορα σταμάτησα να προσέχω
τον εαυτό μου. Σταμάτησα να ελπίζω ότι τα πράγματα θα άλλαζαν. Δεν ήταν μόνο ο
σωματικός πόνος, αλλά και ο ψυχικός που με βασάνιζε και όσο πέρναγε ο καιρός
χειροτέρευα. Είχα σίγουρα κατάθλιψη. Κανείς δεν μπορούσε να με κάνει να γελάσω,
έστω και για λίγο.
Ενώ έκανα τις θεραπείες αποκατάστασης, άρχισα να πηγαίνω στο σχολείο με
αναπηρικό καροτσάκι, όμως αυτό δεν βοήθησε καθόλου. Έβλεπα τα άλλα παιδιά να
κινούνται ελεύθερα και να κάνουν αθλήματα. Σκεφτόμουν ότι εγώ δεν μπορούσα
ούτε να περπατήσω. Οι μαθητές χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες. Υπήρχαν αυτοί που
με λυπούνταν και αυτοί που με κορόιδευαν. Οι περισσότεροι, βέβαια, προσπαθούσαν
να με βοηθήσουν, αλλά στους διαδρόμους όλα τα βλέμματα έπεφταν πάνω μου και το
μόνο που άκουγα ήταν ψίθυροι και σχόλια. Ίσως και τα υπόλοιπα παιδιά να
σκέφτονταν, όπως και εγώ, ότι δεν θα ξαναπερπατούσα.
Τα απογεύματα τα πέρναγα κυρίως κάνοντας θεραπεία, αλλά αυτό δεν φαινόταν να
με βοηθάει. Είχα κάνει ελάχιστη πρόοδο. Σε αυτό έφταιγα μάλλον εγώ, αφού είχα
παρατήσει την προσπάθεια. Πίστευα ότι δεν θα κατάφερνα τίποτα. Όλοι
προσπαθούσαν να με ενθαρρύνουν και να με καθησυχάσουν, αλλά δεν τους άκουγα.
Όμως, όλα άλλαξαν όταν η Κατερίνα και η Αντιγόνη μού πρότειναν την
μουσικοθεραπεία. Δεν το πρότειναν για την αναπηρία μου αλλά για την κατάθλιψη.
Είχαν βρει πολλές πληροφορίες στο διαδίκτυο και επέμεναν ότι έπρεπε να δοκιμάσω.
Στην αρχή, ήμουν διστακτική. Η επιμονή όμως των κοριτσιών με έπεισε να
δοκιμάσω.
Στο πρώτο συνέδριο μας μίλησαν για τον σκοπό της μουσικοθεραπείας. Έμαθα ότι η
χρήση της μουσικής και των μουσικών οργάνων στοχεύει στην επαναφορά,
διατήρηση και βελτίωση της ψυχικής και σωματικής κατάστασης. Η μουσική
αντιμετωπίζεται ως φάρμακο, ενώ η θεραπεία εστιάζει στο υγιές και δημιουργικό
κομμάτι του ασθενή. H διαδικασία χωρίζεται σε δύο μέρη: Το πρώτο είναι η
διάγνωση, στην οποία αποκαλύπτεται η ηχητική ταυτότητα του ασθενή και η
σύνθεση ή το μουσικό όργανό του. Το δεύτερο είναι οι συναντήσεις στις οποίες ο
θεραπευτής προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον θεραπευόμενο, με σκοπό την ψυχική
ή σωματική εκτόνωση.
Εγώ συμμετείχα στην ομαδική προσέγγιση. Σε αυτήν είχαμε από ένα μουσικό
όργανο και παίζαμε αυτοσχεδιάζοντας, ενώ κάποιες φορές τραγουδούσαμε και
τραγούδια. Η μουσική με ενθουσίασε. Όταν παίζαμε όλοι μαζί, ένιωθα τον ρυθμό να
διαπερνάει όλο μου το κορμί. Εκφραζόμουν μέσα από την μουσική, ενώ ταυτόχρονα
αισθανόμουν να βγαίνω από την κατάθλιψη. Μου έκανε εντύπωση ότι ανυπομονούσα
να φτάσει ή ώρα κάθε συνεδρίας. Παράλληλα, και οι φυσιοθεραπείες έμοιαζαν να
φέρνουν κάποιο αποτέλεσμα. Είχαν περάσει σχεδόν δυο μήνες από το ατύχημα και οι
ελπίδες μου ζωντάνευαν ξανά.
Κάποια μέρα, την ώρα που παίζαμε, η καινούργια μου φίλη, η Βασιλική, ξαφνικά με
σκούντηξε. Μου έδειξε το πόδι μου που ακολουθούσε με σχετική άνεση τον ρυθμό
της μελωδίας που παίζαμε. Χάρηκα τόσο πολύ! Ένιωσα πως θα ξαναπερπατούσα
γρήγορα.
Από εκείνη την ημέρα βελτιωνόμουν με γρήγορους ρυθμούς. Για πρώτη φορά μετά
το ατύχημα άρχισα να είμαι πραγματικά ευτυχισμένη. Ήξερα ότι με πολύ προσπάθεια
θα κατάφερνα τον στόχο μου. Όλοι γύρω μου ήταν εξαιρετικά υποστηρικτικοί και με
έκαναν να πιστεύω ότι ακόμα και οι μεγαλύτερες δυσκολίες μοιάζουν λιγότερο
απειλητικές όταν δεν είσαι μόνος σου.
Πέρασαν δύο ακόμα μήνες και η βελτίωσή μου ήταν φανερή. Περπατούσα πλέον με
πατερίτσες τις οποίες ήξερα ότι θα άφηνα σύντομα. Άρχισα ξανά τα μαθήματά μου
στο βιολί στο παλιό μου ωδείο, αλλά συνέχισα να πηγαίνω στην μουσικοθεραπεία,
για να βλέπω τις φίλες που έκανα εκεί: Την Βασιλική που έχει αυτισμό, την Όλγα που
δεν μπορεί να περπατήσει, γιατί γεννήθηκε έτσι και την Ελένη που έχει σύνδρομο
ντάουν. Περνούσαμε πολύ ωραία! Τις γνώρισα και στην Αντιγόνη και την Κατερίνα
και γίναμε μια μεγάλη, χαρούμενη παρέα. Στο σχολείο τώρα πια δεν άκουγα τα
αρνητικά σχόλια, αλλά μόνο τα θετικά. Όλα άλλαξαν προς το καλύτερο. Κατάλαβα
ότι δεν άξιζε να δίνω τόση σημασία στα κακοπροαίρετα σχόλια που το μόνο που
ήθελαν ήταν να με βλάψουν.
Η θεραπεία πήγαινε από το καλό στο καλύτερο. Σε λίγους μήνες, κατάφερα να
σταθώ χωρίς βοήθεια. Η οικογένειά μου και οι φίλες μου με υποστήριζαν σε όλη την
διάρκεια της θεραπείας. Και κάτι ακόμα… Ανακάλυψα τι θέλω να σπουδάσω:
Μουσικοθεραπεία. Γιατί, αν το κάνω, θα βοηθήσω πέρα από τον εαυτό μου και
άλλους ανθρώπους που θα χρειάζονται τη βοήθειά μου.
Ένα χρόνο μετά, έχω αναρρώσει πλήρως. Επισκέπτομαι τακτικά τα κορίτσια της
μουσικοθεραπείας. Παραμένουμε πολύ καλές φίλες. Από την άλλη, η φιλία μου με
την Κατερίνα και την Αντιγόνη είναι πια αδελφική. Ξέρουν τα πάντα για εμένα, εκτός
από τις σκέψεις μου εκείνη την ημέρα στο νοσοκομείο. Είμαστε αχώριστες
φίλες…νότες, όπως μας αποκαλεί η Βασιλική.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΠΟΛΥΚΑΝΔΡΙΩΤΗ ΑΝΝΑ
